‘Wat ben jij een slappe zak,’ zei laatst een stemmetje in mijn hoofd. ‘Een column is niet bedoeld om te slijmen. Met aardige stukjes over die fijne mensen van die fijne club schieten we natuurlijk niets op. Een column moet misstanden aan de kaak stellen en aanzetten tot discussie. Jij moet die SSS-ers prikkelen en uitdagen, er worden al meer dan genoeg veren in achterwerken gestoken.’

Ik moest mijn mysterieuze gesprekspartner gelijk geven. Daar gaat íe dan.

Geacht jeugdbestuur. Wat hoor ik, gaat ie lekker? Doet iedereen goed zijn best? Trots op de grote miniafdeling? Dan vraag ik me…

‘Dat vrouwenvolleybal in de club vind jij helemaal niks hè?’ Zoiets zei Hester Seton, de diva van dames 1, in de afgelopen zomer eens tegen me. Ik geloof niet dat mijn ontkennende antwoord veel indruk maakte en daarom wil ik nu voor eens en voor altijd dit misverstand rechtzetten.

‘Vrouwenvolleybal is één voortdurende en hopeloze strijd tegen de zwaartekracht,’ heeft Joop Alberda eens gezegd. En ooit heb ik een afgehaakte damestrainer het volgende horen verkondigen: ‘Vrouwen; praat me er niet meer van. Ze huilen, ze roddelen of ze raken zwanger.’ En dan de filosofie van ons aller leermeester Wouter…