Een laatste verslag, een laatste groet aan jou, dag lieve Bert.

“Goed weekend en tot volgende week!” Nooit verwacht op die tiende dag van oktober dat dit onze laatste gesproken woorden zouden zijn. Nooit gedacht dat dat ons afscheid was.

Dat we elkaar even niet zouden zien, dat voelden we wel aankomen. Met de sterk oplopende coronacijfers verwachtten we allemaal dat het volleybal wel weer stilgelegd zou worden, en dat die zaterdag 10 oktober in Nieuwleusen voorlopig onze laatste wedstrijd zou zijn. Nooit verwacht dat het de laatste keer was dat we je zouden zien. Nooit gedacht dat dat jouw allerlaatste wedstrijd was.

Op 12 oktober lekte inderdaad uit dat teamsporten hoogstwaarschijnlijk weer tijdelijk stilgelegd zouden worden. Die maandagavond trainden we - zonder Bert, want op maandag verzorgt Jeffrey onze trainingen - voorlopig voor de laatste keer. Nog onwetend of we in 2020 wel weer zouden mogen volleyballen. Niet wetend dat de volgende keer dat we het veld betreden met een groot gemis gepaard zal gaan.

“Ongeslagen de lockdown in” appte Bert die maandag nog, iets waar we trots op mochten zijn. We waren inderdaad lekker van start gegaan dit seizoen. Drie wedstrijden, drie overwinningen. Of nouja, eigenlijk zelfs vier. Onze allereerste wedstrijd was namelijk onderdeel van de nationale bekercompetitie. Door naar de volgende ronde, wat waren we blij! Nog onwetend dat die volgende bekerronde op 24 oktober niet gespeeld mocht worden. Niet wetend dat 12 september jouw allerlaatste bekerwedstrijd was.

Een ‘gewone’ volleybaltijd bij SSS had Bert niet. Zijn eerste SSSeizoen werd in maart abrupt afgebroken vanwege corona, en ook het begin van zijn tweede jaar in Barneveld was daardoor alles behalve zeker. Zoiets had niemand ooit meegemaakt, zelfs Bert niet - en die had toch echt al wel het een en ander beleefd. We vroegen ons gelijk af: zou deze gebeurtenis dan misschien bijzonder genoeg zijn om genoemd te worden in het boek dat Bert over zijn leven schreef? Hij had ons immers vaak genoeg op het hart gedrukt dat je daar niet zomaar in zou komen..

Of ze nou in het boek terecht zouden zijn gekomen of niet, bijzonder waren de afgelopen maanden in ieder geval wel. Gelukkig wisten we al onze extra vrije tijd door de coronacrisis nog wel aan nuttige dingen te besteden, zoals aan het sturen van veel te flauwe plaatjes (de meeste kwamen uiteraard van Bert) en aan het maken van een filmpje waarin we lieten zien op afstand met elkaar te kunnen volleyballen via wc-rollen. Het closetrollen-slotspektakel (spreek dat maar eens 3x achter elkaar uit..) van Bert voor dit filmpje liet destijds overigens even op zich wachten, aangezien zijn siësta zodanig was uitgelopen dat het inmiddels buiten te donker was om nog te filmen. Maar het was het wachten meer dan waard. Wat een slotstuk.

Maargoed, na een paar weken ben je ook wel uitgekeken op die wc-rollen. Wat was het fijn dat we in augustus eindelijk de zaal weer in mochten. Of nouja, fijn... Bert had van tevoren al aangekondigd “een acceptabele startconditie” van ons te verwachten bij aanvang van het nieuwe seizoen; nou daar was blijkbaar niets van gelogen. Nu houdt de gemiddelde volleyballer sowieso niet zo heel erg van conditietraining, maar na een verplichte volleybal-stop van dik vijf maanden verwacht je toch wel enigszins rustig van start te gaan. Hoewel Bert - in hart en nieren toch wel een echte mannentrainer - nogmaals benadrukte dat hij toch echt duidelijk had aangegeven dat we onze conditie hadden moeten bijhouden, zou hij ons dan toch iets ademruimte geven. Iets dan hè, niet te veel - we moesten immers wel gaan knallen dit seizoen.

Het harde werken in de voorbereiding betaalde zich uit. Driemaal winst uit drie wedstrijden. Kan slechter toch? Oké, aan die verrekte vierde set moesten we nog even werken, maar wat was Bert blij en trots met zo’n seizoensstart. Waar wij als speelsters na deze drie wedstrijden steeds ontzettend baalden dat we de laatste set hadden verloren, benadrukte Bert juist dat we de overwinning moesten vieren en dat we goed op weg waren. Bert begon zich langzamerhand te beseffen dat het nog wel eens wat zou kunnen worden dit seizoen…

Een seizoen dat trouwens vrij gedenkwaardig van start ging. Het was 19 september 2020, de Bevers waren in opstand, de coach was boos, de toezichthouder dapper, er was een onoverwinnelijke vloot en … een SSStorm. Op deze dag, die ook wel bekend staat als de dag waarop de Barneveldse vloot de Lemelerveldse Armada versloeg in de Slag om de Punten, gaf Bert een van zijn beste toneeloptredens die we tot dan toe hadden mogen aanschouwen. Zelfs Jeffrey trapte erin toen hij de stoom uit Bert z’n oren zag komen. “Maar ik ben niet echt boos hoor, ik speel theater weet je.”

Hoewel dit seizoen totaal niet ‘normaal’ - of nouja, eigenlijk juist volgens het ‘nieuwe normaal’ - verliep, waren sommige dingen gelukkig nog altijd hetzelfde. Nog steeds vertelde Bert vol passie allerlei grootse (en grote..) verhalen over vroeger. Nog steeds deelde hij maar al te graag zijn wijze levenslessen met ons. Nog steeds had hij zijn gehoorapparaat nooit in. Nog steeds sprak hij altijd vol lof over zijn Tineke. Nog steeds speelde hij graag een beetje theater langs de lijn. Nog steeds liep hij altijd rond met zijn zwarte notitieboekje. Nog steeds ging hij altijd voor de winst. Nog steeds was hij een levensgenieter. Nog steeds praatte hij maar al te graag over zijn slimme consumptiebonnen-deal. Nog steeds maakte zijn telefoon altijd allemaal geluidjes onder de training. Nog steeds was hij overduidelijk een apetrotse opa. Nog steeds had hij moeite met het onthouden van onze namen. Nog steeds hield hij van de meest flauwe grappen. Nog steeds hield hij van zowel grootse gebaren als van de kleine dingen in het leven. En nog steeds was zijn glas altijd halfvol - en het liefst gevuld met wijn. Proosten kon je volgens Bert immers nooit genoeg.

Dus laten we proosten op jou, lieve Bert. Van het ene op het andere moment zijn jouw verhalen veranderd in onze herinneringen. Herinneringen die we voor altijd zullen koesteren. Want wat je in je hart bewaart, raak je nooit meer kwijt.

Dag lieve Bert, rust zacht. Voor altijd in ons groene hart.

Afgelopen zaterdag stond onze tweede wedstrijd op het programma. Dit was eerder uitzondering dan regel, aangezien twee andere wedstrijden uit onze poule waren uitgesteld. Het schijnt dat The ‘Rona weer zo nodig op de voorgrond moest treden. Heeft zij haar ‘shine’ nu inmiddels niet gehad? Maargoed, wij mochten ons gelukkig prijzen en weer over het veld dartelen.

Voordat wij aan onze nieuwe, zeer gestroomlijnde warming-up konden beginnen, kregen wij eerst nog een toevoeging aan ons tenue #mondkappennou. Joke stond als Oprah de nieuwe vers-van-de-pers SSS-mondkapjes uit te delen: “You get a mondkapje, you get a mondkapje, and you get a mondkapje!” Weer een uitgelezen moment natuurlijk voor onze ware teaminfluencer Charlotte om deze nieuwe toevoeging aan ons tenue vast te leggen. Allemaal lachen!! Oh nee, dat zie je niet…

En ja, u las het al goed: een nieuwe warming-up. Jeffrey had weer goede ideeën en ineens liepen we allemaal gestroomlijnd in een kaarsrechte lijn naar het net en weer terug. Voeg daar wat hakken/billen, een beetje kruispas, lopen op de teentjes en zwaaien met die armen aan toe en je hebt een leuke choreografie waar je me toch een potje warm van wordt.

Ook niet geheel onbelangrijk te vertellen is voor wie wij ons aan het klaarstomen waren. Kerkemeijer/Gemini Dames 1 uit Borculo was onze gelukkige tegenstander. Dit team zat vorig jaar niet bij ons in de poule, dus het was een verrassing wat wij voorgeschoteld zouden krijgen. Na ons te hebben klaargestoomd voor de wedstrijd was het tijd om ons lijnrecht tegenover elkaar op te stellen op de driemeterlijn om elkaar een prettige wedstrijd te wensen; smile and wave girls, just smile and wave… LET THE GAME BEGIN!

Vlak voor onze eerste wedstrijd vergeleek Bert ons met de Spaanse Armada. Iets met een onoverwinnelijke vloot, remember? Die vergelijking beviel ons prima. Het leek ons daarom ook een goed idee om daarop voort te borduren in onze strijd tegen de troepen uit Borculo. Onze vloot bleek wat kanonnen in huis te hebben; de kogels vuurden wij in de eerste set één voor één af op Gemini. Zo stond het al gauw 25-9. Wow.

Dat was een leuk begin. Maarja, zie dat maar eens vast te houden. Je raadt het al, dat lukte niet… Onze afgevuurde kanonskogels uit de eerste set veranderden in de tweede set in wat losse flodders. Gemini ging steeds beter spelen en wij hobbbelden er een beetje achteraan. In de slotfase lieten wij weer zien wat we waard zijn en pakten we de set uiteindelijk met 25 - 21.

Een 2-0 tussenstand is een fijn uitgangspunt voor die o zo gevreesde derde set. Met deze gedachte in ons achterhoofd betraden we het veld. En we gingen als een speer. De kogels werden weer netjes en gericht afgevuurd en we voegden wat leuke surprise-effecten in onze aanvallen toe. We hoorden ‘prima, prima, prima’, vanaf de kant. Dit gaf de burger moed en binnen no time stond er 25-12 op het scorebord genoteerd!

Alleen nog ‘ff’ die laatste set pakken en alle punten blijven Barneveld. Of toch niet? We wisten ineens niet meer zo goed hoe we een set moesten winnen. De dames van Gemini hadden hun verdediging ineens op orde en het leek wel alsof we daardoor wat overrompeld waren. Of, wist ons lichaam soms al dat maandag een ietwat intensievere training dan normaal op het programma zou staan en wilden we onze krachten sparen? Waarschijnlijk is dit het geval geweest.

Het is maar goed dat de spierpijn in ieder geval niet in onze vingers is gaan zitten, anders had dit verslag wellicht niet tot stand kunnen komen. Oh ja, en die laatste set ging dus naar Gemini met 15-25. Ondanks deze domper wel mooi 4 punten binnengeharkt, bruut!

Aanstaande zaterdag gaat onze vloot voor het eerst de weg op voor een uitwedstrijd - spanning en sensatie! Dit keer gaan we een keer naar het noorden i.p.v. naar het oosten, naar de geboortegrond van Manon Flier: Nieuwleusen. Mondkapp’n op ‘n goan!