Er was eens een volleybalteam dat op een mooie zonnige zaterdagmiddag naar het verre oosten vertrok. Daar in de hoofdstad van gemeente Dinkelland…werd het sprookje waarin zij leefden helaas bruut verstoord. Bruut ja. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’, nou dat kwam er helaas niet van. Na tweemaal overtuigend met 4-0 te hebben gewonnen in onze eigen hal, kwam er afgelopen zaterdag een einde aan de W van winning streak.

Lag het aan de voorbereiding? Deze was in ieder geval niet ideaal. Geen een keer waren we tijdens onze trainingen compleet. Zo schakelde – om misverstand(skiez)en te voorkomen – een brute tandarts onze libero Roelinda uit en kende de week voor een aantal van ons andere obligaties, variërend van cursussen tot huwelijkskring tot schoolverplichtingen (voor zover je een dagje in Lille rondstruinen een verplichting mag noemen tenminste).

We trainden dus met een iets kleiner clubje dan normaal. Hoewel we uiteraard graag compleet trainen, had dit wel de perfecte voorbereiding moeten zijn op ons duel tegen Devoko; ook tijdens onze wedstrijd zouden we namelijk niet compleet zijn en Chantal en Mylène moeten missen.

Waar het in ieder geval niet aan lag, was de aandacht voor onze mascotte Diesel. Hij werd donderdag extra verwend door zijn baasje, want #DIERENDAG!:). Woef!

Normaal gesproken is zaterdag de leukste dag van de week, want dan zien we elkaar en onze andere volleybalmaatjes weer. Vorige week was het echter al een dagje eerder feest. Vrijdag zagen we tijdens het Diner Rouler van de club namelijk al veel van onze volleybalmaatjes én aten we allemaal lekkere dingen, waaronder ananas. Of was het nou ènènès?

Anyway, na een gezellige avond brak de zaterdag aan en zouden wij om 17.30 onze eerste uitwedstrijd van het seizoen tegen Devoko dames 1 spelen. Tijdens de lange rit naar het verre oosten werden er harde (en hier en daar wat Marokkaanse) plaatjes gedraaid. De optimale voorbereiding op de wedstrijd, bleek later, toen er in de sporthal in Denekamp precies dezelfde nummertjes voorbij kwamen. Ook dit kon dus geen roet in het eten hebben gegooid..

Maar wat dan wel? We willen verder niet zeuren, maar misschien grijze lijnen? Wellicht is het een Twentse traditie, maar wij raakten er wel een beetje van in de war. Ook de keiharde muziek tussen de punten door en het oorverdovende gefluit van de scheidsrechter deden onze hersencellen af en toe zo hard trillen dat nadenken moeilijk was. Daarnaast was er geen AA’tje of fristi’tje te vinden in het verre oosten. Man, man, man.

Goed, omdat we in een wedstrijdverslag toch wel iets over de wedstrijd moeten vertellen, bij deze een korte samenvatting. De dames van Devoko wisten ons vanaf begin af aan serverend sterk onder druk te zetten. De pass aan onze kant was daardoor niet op orde en het lukte ons eigenlijk de hele wedstrijd niet om dit weer goed op de rit te krijgen. Ook slaagden we er niet goed in om moeilijke ballen op te lossen, waardoor onze eigen foutenlast te hoog lag. De Denekampers kwamen ondertussen lekker in het spel na de eerste set gewonnen te hebben en wij slaagden er niet in om terug te slaan. Het resulteerde in een teleurstellend 4-0 verlies voor ons. Kortom: A’j t earste knoopsgat mist, krie’j t buis nich too.

Gelukkig stonden er na de wedstrijd chocoladepepernootjes op ons te wachten in de kantine. Tevens volgde er nog een bezoekje aan de McDonalds, want verdriet weg eten: dat kan je nooit genoeg! Uiteraard werd in het kader van dierendag de vegetarische McChicken genuttigd, welke overigens precies hetzelfde smaakt als de gewone versie (STOP DE PLOFKIP!#DIERENDAG). Na deze maaltijd hadden we de pruimen op en was het tijd om de paling in te pakken. Op naar Barneveld.

Aankomende zaterdag zijn we weer te aanschouwen in onze eigen hal, om 17.00u. Het wordt een paars-groen potje, want we spelen dan tegen VoCASA dames 2. Laat die prinsen op hun witte paarden maar komen, want zaterdag gaan we proberen ons sprookje weer op te pakken. Tot dan!

Nog nagenietend van onze eerste 4-0 zege in de competitie, begonnen we afgelopen dinsdag weer vol goede moed met de voorbereiding op ons volgende duel. Joost kon de training zelf helaas niet verzorgen, maar gelukkig was heren 1-speler Jeffrey Klok daar ter vervanging. Een andere trainer betekent meestal ook andere oefeningen, zo ook deze keer. Zo werd Smashbal bij menig speelster geïntroduceerd, evenals de term botsen (Nederlandse vertaling voor deze Vlaamse uitdrukking: stuiteren). Hopelijk was dat niet ons eerste én laatste potje Smashbal; het blijkt immers alleen al erg leuk om verhit BOTSEN BOTSEN BOTSEN door de zaal te roepen.

Donderdag werd de training zoals gewoonlijk weer verzorgd door Joost. Alhoewel, helemaal gewoon was het niet. Joost had namelijk versterking meegenomen: Paul Boshuis. En dat was niet eenmalig. Met onze eerste wedstrijden hebben we Paul enthousiast weten te maken en daarmee een nieuwe assistent-trainer/coach aan de haak geslagen. En hoewel dat niet altijd het geval is bij mannen aan de haak worden geslagen, hoeven we denk ik niet uit te leggen dat we met deze vangst erg blij zijn. Welkom, Paul!

Voordat we het wisten was het alweer zaterdag, of zoals ons social mediateam het graag aankondigt: MATCHDAY. Rivo Rijssen dames 1 stond deze zaterdag op het programma. Een gewaagde tegenstander veronderstelden we, want dit team kwam vorig jaar nog uit in de eerste divisie. Een makkie zou het dus niet worden; we moesten onze beste beentjes (en keeltjes) voor zetten. Voor een aantal speelsters moesten de stembanden sowieso al worden opgewarmd voor de geplande tante-Joke-karaoke-show later die avond. Het was dus de ultieme oefensessie: HUP GROEN!

Lange rally’s komen en lange rally’s gaan. Om een lange rally…ehh een lang verhaal kort te maken: de eerste set resulteerde in 25 – 18 winst voor ons. We moeten toegeven, de dames uit Rijssen hielpen ons enigszins door zelf veel fouten te maken. Zo kregen we van onze eerste tien punten er zes cadeau. Maar om niet alle credits bij de tegenstander neer te leggen; we speelden de set zelf netjes uit. Die was binnen!

De tweede set verliep niet heel anders dan de eerste. Rivo Rijssen begon de set wederom niet sterk en wij hadden – zoals Joost het gezegd zou hebben – ons boeltje op orde. We liepen al snel uit naar een stand van 6 – 1. De tegenstander herpakte zich echter en wist een inhaalslag in te zetten waardoor de stand even gelijk op ging. Met de hete adem uit Rijssen in onze nek wisten we in een reeks goede aanvallen en serves weer een gat te slaan en het niet al te spannend te maken. Zo pakten we ook de tweede set met een stand van 25 – 19.

De derde set wisten we binnen te hengelen met een spannende 25 – 23. Het was wel even zweten, want door een te hoge foutenlast aan eigen kant kwamen we op een achterstand van 15 – 18. Gelukkig wisten we ons te herpakken en vochten we ons langzaam terug. Een slimme prikbal zorgde voor de winst van een lange rally en daarmee ook de set. En laten we dat nou net dinsdag geoefend hebben; Jeffrey bedankt!

De winst was in feite al binnen, maar na de eerste drie sets gewonnen te hebben, waren we gebrand om ook dat vijfde puntje in Barneveld te houden. Door ons eigen spel met lef te blijven spelen en mooie aanvalsacties te laten zien, lukte dit en wonnen we ook de laatste set met 25 – 20. BRUUT!

Nog steeds in de winning mood staan we momenteel eerste in de competitie met een maximum van tien punten uit twee wedstrijden. Als dat zo doorgaat, belooft het een duur seizoen voor de coach te worden..

Na de winst goed gevierd te hebben, maken we ons deze week op voor onze eerste uitwedstrijd van dit seizoen. Zaterdag reizen we namelijk af naar de hoofdstad van de voor ons welbekende gemeente Dinkelland: Denekamp. We spelen daar om 17.30 tegen TiMax/DeVoKo dames 1, een nieuwkomer in onze competitie en onbekend voor ons. Benieuwd of wij ook buiten onze eigen Meerwaarde weten te presteren? Kom ons dan vooral aanmoedigen - goed te combineren met een dagje sightseeing in Twente (Goa stoan a'j veur Twente bint!). Wij hebben er in ieder geval zin in om weer wat moois te laten zien!