Zaterdag 14 april, de laatste uitwedstrijd van dit seizoen stond op het programma. Voor de laatste keer dit jaar reden we langs ons stamcafé in Apeldoorn richting de sporthal. Naja, sommigen van ons dan. Anderen sloegen uit paniek al bij de eerste beste afslag waar Apeldoorn opstond af en namen de toeristische route over de Veluwe richting de Alternohal.

Nog een keertje knallen bij een uitwedstrijd, dat was toch wel ons doel. En om op zaterdag dat doel te kunnen bereiken, is de voorbereiding op vrijdagavond vaak ook al van essentieel belang. Zo kwam een enkeling uit het team erachter dat je op zaterdag beter speelt als je de avond daarvoor een snackmix zonder kaassoufflés bestelt en dat rondjes rijden in een ronde parkeergarage ook een bijkomende succesfactor blijkt te zijn.

Toen we zaterdags om 16.30u (of was het nou 07.00u?) het veld betraden, gingen we goed van start. Bij Alterno zaten er af en toe aardig wat gaten in de verdediging, waar wij dankbaar gebruik van maakten. Voor we het wisten, was de set de voorbij. Zo ook de tweede set. Kijkend op de klok concludeerden we dat we lekker op tijd konden eten vanavond als we op dit tempo door zouden gaan. Ook niet verkeerd!

Helaas ging het in de altijd gevreesde derde set wat minder en lieten we de dames van Alterno bij blijven. We maakten zelf te veel fouten en de tegenstanders maakten daar op hun beurt weer goed gebruik van. We verloren deze set met 19-25.

In de vierde set werd de draad gelukkig weer opgepakt en konden we de winst binnenhalen. We hadden zelfs tijd om tijdens deze set (wel aan de kant natuurlijk) wat niet-volleybalgerelateerde vraagstukken op te lossen, zoals de vraag wat ‘lijk’ ook alweer in het Engels is. Spoiler: niet te moeilijk denken. En denk aan Leiden. Daarnaast werden er gedurende deze set ook wat reclameborden geanalyseerd, wat ons tot de conclusie bracht dat gesponsord worden door Bakker Toet ons ook wel een leuk idee lijkt.

Al met al een prima zaterdag zo. Zonde van de set die we hebben laten liggen, maar desalniettemin vonden we dat we de vier punten toch even moesten vieren in Apeldoorn-Zuid. Dat is nooit een slecht idee.

Morgen spelen we onze allerlaatste wedstrijd van het seizoen in onze eigen Meerwaarde. Om 16.00u start de wedstrijd tegen niemand minder dan de kampioen uit onze poule: WVC dames 1. Er staat voor ons op de ranglijst weinig spannends meer te gebeuren dus we gaan lekker vrijuit spelen en er alles aan doen om er een leuk potje van te maken. Komt u ook gezellig voor een voorlopig laatste middagje Meerwaarde? Het is immers ook de laatste kans om enkele speelsters te zien shinen in ons team, dus we zien jullie graag!

‘Het zonnetje lachte, de lucht was blauw. Overwinning, kom maar gauw.’ Helaas is het echte leven niet altijd zo mooi als een versje uit de Teletubbies. Soms kun je nu eenmaal niet naar de zon toe snellen als deze lachend naar je roept – bijvoorbeeld niet als je binnen in een sporthal moet zijn. En daarnaast, zoals bij elke wedstrijd, kan er maar één de winnaar zijn – Hennie Huisman.

Voor aanvang van de wedstrijd was menig speelster natuurlijk wel buiten te vinden; op het terras, de tuinstoel of al kippenrun-rennend in het dorp. Anderen begaven zich alvast wat eerder naar de Meerwaarde om dames 2 aan te moedigen. Gelukkig konden ook zij binnen in de sporthal genieten van tropische temperaturen.

Na voldoende D te hebben opgenomen en lekker opgewarmd te zijn, waren we er klaar voor om een potje te gaan spelen. Boemerang dames 1 uit Eibergen stond op het programma. Waar de uitwedstrijd tegen dit team plaatsvond op een zeer winterse code-geel dag, leek het afgelopen zaterdag wel de omgekeerde wereld. Helaas gold dat niet voor de uitslag.

In Eibergen verloren we met 3-1 tegen dit team, dus we hadden het gevoel nog wat recht te moeten zetten. Ondanks dat gevoel, begonnen we de wedstrijd niet al te scherp. Dit resulteerde in een vrij hoge foutenlast en het verlies van de eerste twee sets (22-25 en 26-28).

De derde set leek er wat meer scherpte en beleving in het veld te komen en slaagden we er in de set te winnen met 26-24. In de vierde set wisten we deze koers door te zetten. De gemoederen liepen hier en daar wat hoog op wat de temperatuur in de zaal nog verder deed stijgen. Het gevolg? Wederom code geel! Of deze code geel nou echt zo terecht was, valt te betwisten. De setwinst hebben we uiteindelijk toch echt zelf uit handen gegeven; onze eigen fouten werden ons fataal (22-25).

Geen omgekeerde wereld helaas; wederom code geel en wederom een 3-1 verlies tegen Eibergen. Om echter maar in Hennie Huisman-sferen te blijven: we laten ons niet kennen, we gaan gewoon maar door. Want wie niet tegen z’n verlies kan, die is maar zielig hoor…

In tegenstelling tot de temperaturen in de zaal, zijn de gemoederen inmiddels weer wat afgezakt en maken we ons deze week op voor de alweer allerlaatste uitwedstrijd van dit seizoen. We hoeven voor deze laatste uitwedstrijd tegen Alterno niet zo ver te rijden, maar kunnen onderweg naar Apeldoorn gelukkig nog wel even voor dit seizoen afscheid nemen van onze geliefde A1.

Ondanks dat er weinig geks meer kan gebeuren voor ons in de competitie wat betreft onze plek op de ranglijst, hopen we het seizoen wel even leuk af te sluiten. En hoe kunnen we dat beter doen dan nog even een keertje te winnen van zowel de nummer laatst (tegen Alterno komende zaterdag) als tegen de kampioen (tegen WVC in onze laatste thuiswedstrijd volgende week). Of dat ons gaat lukken? Er is maar één manier om daar achter te komen. En daarna is het – net als voor nu – tijd om dag te zeggen.