Na drie weken was het dan eindelijk zo ver: we mochten weer eens thuis spelen en dus bivakkeren in onze eigen kantine voor en na de wedstrijd. Ecare Apollo 8 stond afgelopen zaterdag op het programma. Een ploeg die statistisch boven ons stond, maar feitelijk gezien onder ons. Ssspannend! Ook mochten we voor het eerst sinds maanden weer eens naast mannelijk gezelschap spelen en hadden we er met Micha en Femke weer twee toptalenten bij met de wedstrijd. Aan geluid en gezelligheid geen gebrek dus: hallo allemaal, wat fijn…

De hierboven genoemde feitelijke benadering was ons dus gunstig gestemd, net zoals de uitslag van de al eerder gespeelde uitwedstrijd tegen de dames uit Borne. Het zag er dus wel naar uit dat the odds redelijk in our favour waren. Helaas bleek niets minder waar. Hoe je het ook bekeek – statistisch, feitelijk of stiekem met de ogen op de wedstrijd van de heren naast ons gericht – deze wedstrijd was ons alles behalve gunstig gezind. Waar we eerder met 3 – 1 van deze dames wonnen, kregen we dit keer een harde 3 – 1 tegen. Het kan ook niet altijd feest zijn.

‘Uitschakelen’, dat was onze opdracht voor deze wedstrijd. Of althans, de opdracht die onze vechtersmentaliteit het meest had gegrepen in de voorbespreking. Prima opdracht . The odds waren echter iets minder in our eigen favour; we schakelden onszelf in deze wedstrijd namelijk meer uit dan de tegenstander. Niet bewust natuurlijk, dat zou een beetje raar zijn.

Het grootste deel van de wedstrijd trokken wij overduidelijk aan het kortste eind. Het was typisch zo’n gevalletje van het wil allemaal net niet. De tegenstander maakte daar dankbaar gebruik van en hoefde ons niet eens zo veel onder druk te zetten om ons onder druk te houden. Behalve in de tweede set. In deze set leken de rollen omgedraaid en waren het juist de dames uit Borne die ietwat zelfverwoestend bezig waren. Daar moet je dan maar van profiteren en dat deden we gelukkig ook, wat resulteerde in een vrij resolute (zelf)uitschakeling: 25 – 14 winst voor ons.

Na de wedstrijd was het tijd voor de nieuwjaarsborrel voor onze sponsoren en vrijwilligers. Jep, in februari. Het kan allemaal – het is net zoiets als dierendag vieren in november. Verrijkt met hapjes en drankjes viel het verlies iets minder zwaar en werd de avond nog hartstikke gezellig. Je weet wat ze zeggen: als je zelf de slingers ophangt, is het altijd feest.

Nu zijn we een maandje wedstrijdvrij en zullen we hard gaan trainen om de tips te veranderen in tops zodat we in topvorm de laatste wedstrijden van het seizoen tegemoet gaan. Te beginnen op zaterdag 10 maart in Aalten. Oh ja, en zien we jullie ook de 23e aan de pokertafel in onze Cheers op de andere verlate nieuwjaarsborrel? Onze pokerfaces zijn in ieder geval al gereed. Wie weet tot dan!

‘Amsterdam, die grote stad, met hoeveel letters spel je dat?’ (Antwoord: drie). Waar dit natuurlijk een onverwoestbare klassieker uit de talige grapjescultuur is, toetsten wij afgelopen zaterdag gewoon negen letters in op het navigatiesysteem.

Met gevaar voor eigen leven stapte een aantal van ons nietsvermoedend in de auto bij een gelukkig snel-corrigerende spookrijder. Wel een mooie auto trouwens. Gelukkig zijn de Amsterdamse straten makkelijker te berijden dan die van Den Haag en kwamen alle teamleden veilig aan in de oude volksbuurt van Amsterdam en tevens hometown van onze André Hazes: De Pijp.

Eenmaal in het sportcentrum aangekomen konden we nog even bijkomen in de kantine voordat we het veld betraden. Armixtos dames 1 a.k.a. the Green Army (huh, there’s toch only one green army?) stond op het programma. Een ploeg die van lange rally’s houdt, wisten we ons nog te herinneren. Laat dat nou net iets zijn waar we beter in zijn geworden dit seizoen..

Over de wedstrijd kunnen we verder kort maar krachtig zijn. We zaten in een goede flow met een niet al te hoge foutenlast, waardoor we – niet geheel zonder tegenstand – alle vier de sets binnen wisten te slepen in zo’n anderhalf uur. Jep, there’s only one Green Army. En na zaterdag kunnen we zeggen, die vindt zijn oorsprong niet in Amsterdam.

Lekker rustig maakten we gebruik van de douches; we hadden immers gewonnen, het parkeergeld toch al betaald en het gaat ook gewoon niet zo snel met maar vier niet-zo-hard-stromende douches voor een heel team.

Schoon en wel begaven we ons door de kou weer naar de auto’s om koers te zetten richting Amersfoort Noord. De echte kenners onder ons kunnen wel raden wat we daar gingen doen #goedevoornemens #healthy2018 #fitgirls. Tip van de dag: mocht je echt trek hebben, sla de Mac Donalds bij Amersfoort Noord dan over. Over geduld nog niet gesproken.. Gelukkig kent een enkeling in ons team geen schaamte en was het voor hen geen probleem om de enquête van de Mac even in te vullen. Tips en tops behoren immers tot onze normen en waarden. Aan feedback heb je wat toch?

Om de dag nog even spannend af te sluiten, besloot een van de chauffeurs zonder lichten aan in het donker te gaan rijden. Dat is niets vergeleken met spookrijden, toch?! Aan oplettendheid ontbreekt het in ons team gelukkig niet en er werd al gauw teruggekoppeld dat deze chauffeur haar lampen misschien even aan moest doen. Zoals gezegd, aan feedback heb je wat.

Aanstaande zaterdag, 10 februari, spelen we weer eens een wedstrijdje thuis. Op mannendag nog wel! (Of spelen de mannen op vrouwendag?) Op deze dag zal de one and only Green Army namelijk zowel spelend naast ons als zingend na ons tijdens heren 1 te bewonderen zijn. Dus zet dat dagje sporthal maar alvast in de agenda!

Hoe dan ook, zaterdag treden we om 16.00u(!) aan tegen de dames van Apollo, die zo ongeveer gelijk met ons staan. In de uitwedstrijd tegen deze dames uit Borne hebben we vier punten gepakt en hun coach met een stoel laten gooien; dat gaan we zaterdag – minimaal – proberen te evenaren. Komt dat zien!