Zaterdag was zo’n dag. Zo’n dag, of eigenlijk week, dat het gewoon even niet meezit. Niet onze week, zullen we maar zeggen. Maar dat heeft ons er uiteraard niet van weerhouden om een smakelijk verslag op papier te zetten, want we blijven doorzetters. En dus attent als we zijn, zijn we voor jullie die pen weer ingeklommen. MANGO!

Het begon weer op maandag, de dag waarop we altijd even het weekend moeten bespreken. In dit geval zeker wel nodig, want waar was iedereen heen zaterdagavond? Ja weten jullie nog? Onze FiëSSSta. Want waar we normaal veel naar elkaar omkijken, waren we toen wel allemaal samen binnen een straal van zo’n 20 meter, maar waren we niet bij elkaar. Lastig hè? Zo was Joke ineens in haar eentje kort naar een ander themafeestje gegaan, namelijk die in de (WELBEKENDE) Zwaan. Beetje gek. Later bleek het feeSSStje daarbuiten op het plein plaats te vinden (oftewel: de rest kwam niet meer binnen). Kortom: chaos! MANGO. Uiteindelijk kon de rest ook verspreid verschillende kroegen in, zonder Joke, want die ging gewoon naar bed.

Gelukkig hadden we die nacht een uurtje extra – dat sommigen ook vrij hard nodig hadden om even bij te komen (iets met lekker buiten zitten bij de Zwaan) – en stonden we maandags weer fris en fruitig op het veld. Behalve dan Heleen van der Heineken, die moest nog even zin maken (oftewel: bijkomen). Al hoeft dat niet per se met alcohol te maken te hebben natuurlijk; onze Rachie besloot het SSS-feestje namelijk nuchter mee te maken en had zondagochtend alsnog katersymptomen. Lullig! Misschien kwam het door haar pittige outfit? We zullen het nooit weten.

Onze Boerman was die maandag overigens wel helemaal fris en fruitig, waarschijnlijk door haar flinke wandeling door Voorthuizen omdat ze zich weer eens had buitengesloten uit haar auto. Iets met de deur dichtgooien terwijl je sleutel nog in het contact zit… En of dit de eerste keer was? Zeker niet. Hoe dit precies in z’n werk gaat snappen wij als teamies ook niet, maargoed, Iris begon dus lekker uitgewaaid aan de week.

Die donderdag hebben we ook getraind en dat is eigenlijk alles wat over die avond te melden valt. Soms heb je zo’n dag/week. MANGO.

Op naar zaterdag, gelukkig de mooiste dag van de week (en dat was die week misschien ook niet zo moeilijk). We mochten weer in eigen huis aan de bak. Oud en vertrouwd, met z’n allen, want onze Lies was ook weer van de partij (naast het veld dan hè, nu ook niet té hard van stapel lopen). Armpje in de mita en gaan met die assistent-coach-banaan. Update: haar herstel gaat nog steeds voorbeeldig.

En net als altijd verplaatsten we ons tegen 15:45 uur richting het hok voor de wedstrijdvoorbespreking, waar wij ons toch ook vooral eerst afvroegen: wat zit er in Roberts doos? Wie het weet mag het zeggen. Ons kippetje Celien was zo van de leg dat ze ietwat aan de late kant het kippenhok binnenkwam met – of eigenlijk dus zonder – excuus: “Ik was een beetje sloom.” We zullen het laten weten of dat nog een straftrainkje heeft opgeleverd.

Maar vergeven is vergeten, gezellie mozzarellie. Tijd voor ons strijdpl… WAT? Oh ja, Juul gaf aan nog wat last te hebben van verkoudheidsdoofheid, maar dat verstond Rachel dan weer niet. WAT? Is ook de jongste niet meer, onze Raach. Maar verder wel lief hoor. Soms ook pittig.

Met de theetjes en cappu’s weer achter de kiezen en de livestream op lange poten aan was het eerst tijd voor een speedy fotoshoot. Zoals jullie mogelijk hebben gezien/gehoord hebben wij namelijk nieuwe wedstrijdshirts en die moesten natuurlijk nog even op de foto. Met ons erbij. Liever samen dan apart, maar ja, soms moet je dingen doen die misschien niet helemaal jouw voorkeur hebben. Anyway, weer een mooie groepsfoto verder – met A&A er natuurlijk bij – was het tijd voor focus op onze wedstrijd tegen de Brabanders. Alaaf!

We wisten van tevoren dat het geen makkelijke pot zou worden. Wie gaat er dan ook voor z’n lol zo’n eind rijden? Toch begonnen we aardig sterk, zoals coach P. ons opgedragen had. De pass lag prima, maar er slopen ook wat eigen foutjes in. In de eerste punten werd er ook alweer een enkelklappertje gemaakt, wat – voor de verandering – weer geen eigen fout was. Gelukkig bleek de schrik erger dan de pijn en konden we met z’n allen door. We werkten hard maar lieten de Brabanders wel wat voor ons uitlopen tot 24-20. De dubbele wissel met Eva en Yanissa zorgde nog wel even voor een spannend einde. Eef bracht ons met een goede servicereeks terug tot 24-24, maar helaas mocht het niet baten en ging de eerste set alsnog naar de dames uit Sint Anthonis. MANGO.

In de tweede set kregen we het spel van de tegenstander niet onder controle. Een dipje zoals wij dat noemen. Snel vergeven en vergeten. In de derde set werd er wat hout op het vuur gegooid en wisten we wat meer te vlammen. De pass kwam weer iets beter en we wisten de gaten beter te vinden. We maakten het nog wat spannend maar wisten deze set uiteindelijk naar ons toe te trekken met 25-22. G-R-O-E-N! Nog geen man overboord.

Of toch wel… De laatste set wisten we ons betere spel uit de derde set helaas niet door te trekken en haalde Somas/Activia het laatste puntje van de wedstrijd binnen. Helapika.

Gelukkig staan onze lieve Thea en Gerbrand altijd voor ons klaar met troostvoer, zoals de welbekende kaasstengeltjes (of ‘van die uhm-kaas-uhm-dingetjes’ zoals mini-mini-Boerman het noemt). Dat troostvoer bestellen wordt overigens wel wat minder merken we, gezien de groeiende hoeveelheid pasta- en rijstemmertjes op tafel voor/na onze wedstrijden. Er moeten blijkbaar toch wat gezonde maaltijdjes gebunkerd worden in deze barre tijden van griep, verkoudheid en coronies (oh yeah, she’s back..). Onze Ies – of geit voor de intimi – besloot de virussen voor te zijn door haar neus even goed door te spoelen met wat cola – hét wondermiddel tegen alles blijkbaar.

Daarna besloot diezelfde geitenfluisteraar de vocabulaire van La Kapitana Koko – ja ja, we gooien even wat Esperanto erin – nog even te testen. Als je zegt dat je ooit een jaar Latijn hebt gehad op school, nou kom maar door dan met wat veni vidi vici en appropinquare betekenen. Ok, die eerste wist ze nog een soort van te vertalen, maar die tweede? Ze is het overigens alweer vergeten; iemand die hier – in ruil voor een gratis kaasdingetje – even bij kan helpen? Anywayz, de Latijnse termen en memes vlogen over tafel (en in de verslaggeverSSSapp). Oh ja, en niet te vergeten: ladies and gentlemen, this is MANGO no. 5! (Denk aan vijf stickers van mango’s, dan is dit wel grappig.)

Maargoed, alle mangifera indicas terzijde – het is alweer zaterdagmiddag en dus tijd om ons voor te bereiden op de volgende pot. Het eerste deel van het wedstrijdverslag is inmiddels zojuist ook alweer in de inbox verschenen, en we kunnen alvast zeggen: dat gaat een tan(d)toe mooie worden – met mogelijk nog een optreden van onze nieuwe oude gastredacteur. Dus stay tuned, en we zien jullie natuurlijk heel graag vanmiddag in De Meerwaarde, waar wij het om 17:00 uur opnemen tegen Peelpush dames 2. Tot zo!

Goh, wat moet je nog vertellen als je al zes – al zeggen we het zelf – best wel goede verslagen in elkaar hebt gezet? Nou ja, best wel veel. Ook vorige week zat weer vol avonturen, waarbij we wederom niet zonder elkaar konden en niet één, niet twee, maar drie keer feest vierden. Genoeg content dus weer.

Terug naar maandag 23 oktober. Normaal zijn deze trainingen qua content nog wel eens wat lastig. We praten wel eens over ons ontbijt, maar verder blijft het toch altijd weer een maandag. Maar die 23^e van oktober startte de training al anders dan anders, namelijk zonder onze trainers. Say what?! Zelfstandig als wij zijn was dat natuurlijk geen probleem. Fit? Fit. Warmlopen!

Inspelen kunnen we ook helemaal zelf. Of nouja, niet meegerekend dat Boerman zichzelf vrij hard sjemde door een geslagen bal zodanig tegen de paal te verdedigen dat deze precies weer tegen haar – teleurgestelde (want ketser) – hoofdje belandde. En van je matties moet je het dan hebben. In plaats van te vragen of het wel goed met haar ging, konden haar twee inspeelbuddies weinig uitbrengen door het harde lachen – al maakte het ademtekort van het harde werken (want zelfstandig, ja ja Peter) het uitlachen wel wat lastig.

Gelukkig was er maandag een extra mattie; zou Iris daar meer liefde vinden? Nee. Ook bij mattie het mattie liep ze tegen een enorme, kille muur aan – wat overigens ook de bedoeling was. Mattie opzoeken en ontregelen die boel. Missie geslaagd! Behalve die van Eef dan, die wilde kijken of het lukte om over mattie heen – die echt heel lang is – nog rechtdoor binnen de lijnen aan te vallen. Wie weet de volgende keer. Op naar woensdag!

En dan horen we jullie denken, woensdag? Dan trainen jullie toch helemaal niet? Klopt. Maar zoals we al vaker hebben aangegeven kunnen we niet altijd zo lang zonder elkaar. Joke besloot dat het wel weer eens tijd werd voor een nieuwe aflevering van ‘Juul & Jo doen een theetje bij’, en net als de vorige keer pakten ze gewoon twee adressen op één avond. Samen met de andere Voorthuizense verslaggever openden ze deze aflevering met een verrukkelijke curry, fantastische humor (papadum tsss) en uiteraard een kopje thee in het appartement van onze Jokie.

Daarna was het tijd voor adres 2: op ziekenbezoek bij onze Lies in Harderwijk, waar we overigens de beste cappu van dit seizoen voorgeschoteld kregen (bedankt Joost!). Samengevat: over het algemeen gaat het de goede kant op met Lies, al laat haar motoriek met links nog wat te wensen over (nu rechts even minder gebruikt kan worden en konden we ons stukje chocola voor bij de thee aan de andere kant van de kamer oprapen. Geen probleem, ook dat kunnen wij. Zit overigens wel in de familie, af en toe een gebrek aan richtingsgevoel, hè Iris-vanaf-hier-weet-ik-de-weg-nog-wel-maar-toch-ga-ik-direct-de-verkeerde-kant-op-Boerman.

Die donderdagavond konden we ervaren hoe het zat met het richtingsgevoel van een van hun andere familielieden: mini-Boerman (wie kent d’r niet?). Op de donderdagen dat ze geen wedstrijden speelt met dames 2 zal zij zich bij ons aansluiten. Nou die zien we dus ergens in december weer terug, joe! (Prima richtingsgevoel overigens, voor zover we hebben kunnen zien.)

Op zaterdag konden we voor het eerst echt uitslapen en uitgebreid boodschappen doen op de markt. We speelden namelijk pas om 19:30u in Dordrecht. En dan vraagt men zich vast af: wat is dan de ideale wedstrijdvoorbereiding? Sommigen zaten om 9:00u ‘s ochtends al in de hal om te coachen, anderen hadden een verjaardag van poela (of was het nou poepla?), er werd een mooie fietstocht gemaakt door Barneveld en omstreken met als doel het ophalen van een vergeten maaltijdsalade, en weer anderen hadden al twee wedstrijden als coach erop zitten met nog een derde te gaan. Verder werden nog even wat unboxing-video’s gemaakt voor de promo van onze nieuwe fitjes. De nieuwe wedstrijdshirts en trainingspakken waren namelijk eindelijk binnen; wat zullen deze kipjes gaan vliegen (bedankt Simplex/Erima/Rijnders!) Tot slot werd nog even snel naar heren 2 gegluurd en om 16:45u was het dan eindelijk tijd om in de auto naar het zuiden én westen te stappen.

Makkelijker gezegd dan gedaan met auto’s aan beide kanten van de tunnel. Mocht je die dag dames in groene jasjes met tassen en dozen van de ene kant naar de andere kant hebt zien rennen… dat waren wij. En je auto alvast aan de goede kant van het tunneltje zetten kan soms wel voordelen hebben, want de weg rechtsom Barneveld uit is een grote gatenkaas/stormbaan/hectische hersenweg kunnen we jullie vertellen. It’s gonna be a bumpy ride!

Tijdens deze lange reis (zijn we er al? Nee nog 1 uur en 20 minuten te gaan) hadden we mooi de tijd om eens even feedback te vragen aan onze teamies over wat zij graag zouden lezen in onze wedstrijdverslagen. Behalve dan aan Heleen, want zodra die begint te praten zet Hanna-de-subtiliteit-zelve-Tingen de radio gewoon net even wat harder. ‘Oeps.’ Maargoed, in de Spoelstra-bolide was meer ruimte voor feedback. Nou Peter wil graag de groetjes doen, maar aan wie laat hij nog even in het midden. En Rachel begrijpt het concept van een verslag niet helemaal en wil graag meer foto’s zien. Want zoals ze zelf zegt: “een beeld spreekt 7000 woorden”. Ok Rachie. Creatief durven we onszelf wel te noemen (toch?), maar om nou van elke wedstrijd een heel fotoboek te maken gaat ons wel wat te ver..

Verder was het flink druk op de weg. Je weet wat ze zeggen: hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt (zijn we er al?). Maar soms kan een file ook wel nuttig zijn. Zo heb je dan mooi de gelegenheid om de achterdeur even open te doen om die lange benen te strekken, hè Leen? En er is ook genoeg tijd om nieuwe dingen te leren. Zo bleken worteltjes van een extra zoet ras ook echt zoet te zijn. En leerde onze Rachie ons hoe we weten of we op de linker- of rechterweghelft rijden, en dan hebben we het niet over rijbanen maar iets met de ANPR (snap je het niet? Iets met RE of LI op de hectometerpaaltjes. Rachel kan het uitleggen). Verder is Iris nog steeds op zoek naar paaltje 0,0. Kansen genoeg. Zijn we er al?

Eenmaal aangekomen na een lange rit, en dan bedoelen we ook echt lang, was het vrijwel meteen tijd om ons klaar te maken voor een spannend potje volleybal. Dordrecht staat op de derde plek in de competitie en dat betekende dat we hard aan de bak moesten. De eerste set hadden we moeite om erin te komen. Juul haar kuit was helaas al afgehaakt tijdens de warming-up, Heleen ging met – letterlijk – haar eerste blok door haar enkel, en een paar puntjes latercmaakte ook de enkel van onze Clau een klappertje. Really, ging het echt zo’n dag worden? Gelukkig konden die laatste twee na de schrik weer verder spelen en konden we doorrr-drecht.

Onze passing lag aan het begin van de wedstrijd niet helemaal lekker waardoor we moeilijk in ons spel kwamen. We wisten dat er kansen lagen op midden, maar daar konden we nog weinig gebruik van maken. De Groenen zaten er nog niet helemaal lekker in, en de eerste set was dan ook voor de Dordrechtse dames.

We besloten dat het anders moest en kon. Met behulp van goede coaching van de kant gingen we beter passen waardoor we ons eigen spel beter konden opbouwen. Steeds vaker konden we onze middens aanspelen en dat was handig, want die scoorden vrijwel alles. Doordat we de tegenstander onder druk zetten, konden we hun spel ook beter lezen en regelmatig een killblockie produceren. Met ons betere spel kregen we ook steeds meer lef (het is allemaal mentaal) en wisten we de spannende tweede set met 25-27 winst naar ons toe te trekken. Bruut!

In de derde en vierde set waren we los. Boerman en Stoffelsen on fire! Ondanks dat we beide sets begonnen met een achterstand hadden we er alle vertrouwen in en dachten we: we hebben niet voor niks dit pokke-eind gereden! Onze Heleen en Rachie bewezen het tokkende/lafjes-trommelende thuispubliek (de Green Army wil vast wel eens een cursusje geven) dat middens wel degelijk kunnen serveren en de pink van Boerman zorgde er tot tweemaal achter elkaar aan toe dat de aanval van Next Volley het net niet passeerde en aan eigen kant op de grond viel. Hdfp! Meenemen die punten. Set drie en vier waren ook de Groenen! Die nieuwe shirts brengen geluk.. Feest numero 1: geslaagd!

Tijd voor een nabespreking was er niet, maar wel om nog even te zingen voor en wat lekkers te eten van onze Celien die die dag 19 kaarsjes mocht uitblazen (maar niet te lang want ze moest haar nagels er ook weer opplakken). HIEPER DE PIEP, feestje numero 2 in the pocket!

En als we dan toch in die feeststemming zitten, kunnen we maar beter snel douchen en ‘m aantrappen naar Cheersss voor de FIËSSSTAAAA, waar de Desperado’s al heerlijk even koud stonden (en nee, dat wa geen toeval Eef…) Houden jullie ook zo van alcoholistische drankjes? En is dat dan eigenlijk niet een soort kannibalisme? We hebben weer genoten van een – wat kortere – maar zeer gezellige en warme avond met letterlijk Mexicaanse temperaturen (kwamen die waaiers goed van pas). Hasta La Fiësta!