Afgelopen zaterdag mochten onze trouwe fans (en wijzelf natuurlijk) genieten van een stiekem ietwat onverwachte maar voor ons zeker niet nieuwe vijfsetter. Wél nieuw was dat die uitgerekend tegen de nummer 1 plaatsvond. Wat een wedstrijd! En dan zul je denken: die hebben natuurlijk een behoorlijke voorbereidingsweek gehad. Nou, laten we eens even terugblikken op een week vol (blote) ballen, sterren en krabben.

Op maandag begon die o zo belangrijke voorbereiding natuurlijk al. We wisten dat ons een pittig potje te wachten stond dus dat betekende al 100 procent gaan tijdens de trainingen. Let’s… eerst even de autoruit krabben… goooo! Ook onze Lies mocht tijden de training weer een stapje verder gaan en wat nieuwe dingen uitproberen, waaronder – zoals onze Eef het mooi omschreef – weer wat blote ballen blokkeren (BBB). Zo gezegd, zo gedaan. Lies wat blote ballen geblokkeerd, de rest volle bak aan de gang (Heleen en Isabel zó hard dat ze hun leven zelfs op het spel zetten). Het trainingsbanaantje van Joke was tijdens de training zo bang geworden van onze vechtlust dat hij zeven kleuren had gescheten in z’n eigen schilletje. Gaan met die… eerst weer even krabben… (bruine) banaan!

Donderdag was het een kwestie van andere koek. Waar we op maandag zo goed bezig waren geweest, waren er donderdags wat extra moeilijkheden aanwezig. Allereerst konden we vanwege een (onzichtbare) scholenmarkt helaas niet in onze geliefde, warme, veilige Meerwaarde trainen en moesten we uitwijken naar de iets minder geliefde, minder warme en minder veilige Lijsterhof. We hoefden er binnen nog net niet te krabben (onze auto’s overigens wel), maar de vloer was er minstens zo glad als buiten voor de deur. Slipgevaar, stofhappen, obstakels aan het plafond en als kers op de taart: geen antennes. Hoe los je dat op? Laat dat maar aan architect P over. Iets met rode polsstokken en paarse tape. Close enough.

Een andere extra uitdaging die avond kwam tijdens het ben-je-fit-rondje naar voren: driekwart van het team was ziek, zwak of misselijk – nou, let’s go dan maar. Helaas toch zonder onze Heleen, die van alle ellende nog misselijker werd dan ze al was en maar naar huis ging. Claude was ondertussen ook terug uit de kleedkamer, waar ze tijdens het vullen van haar – ons leven is compleet – eigen fles wat interessante gesprekken opving onder onze jeugd. Nu gaan we natuurlijk niet klikken, maar toen we zelf even over hun thema doorpraatten, leerden we dat niet iedereen zo’n fan is van (bevroren) ballen, pielies en dollo’s (wie zegt dit?!). Okeeee, nou terug naar normalere zaken: de training!

Hoewel, of die nou zo normaal was… Wat er aan de hand was? Eva’s sterretje was zoek! Wat een situatie weer. Wij zoeken met z’n allen. Ringetje gevonden, wat random andere dingetjes gevonden, maar dat sterretje? Nergens te vinden. Maar ja, soms kom je op het punt dat je moet kiezen: blijf ik stilstaan of moet ik door met het leven. Dus we besloten de training maar weer te hervatten (en bleven stiekem toch nog steeds een beetje zoeken ondertussen). Het was weer een enerverende avond dus. Maar we sloten positief af: terwijl wij al lang en breed aan het douchen waren, kon coach P het niet laten toch nog even door te zoeken naar de verloren ster. En wat bleek? Het sterretje werd gevonden! We herhalen, het sterretje werd gevonden. Konden we toch nog met een gerust hart en tevreden gevoel naar huis. Al moesten we wel weer krabben… Op naar zaterdag!

Zaterdag 20 januari 2024 stond in het teken van revanche. VCN dames 3 stond op het menu; het team dat ons aan het begin van het seizoen een kleine nachtmerrie bezorgde. Met 27 aces behaalden ze destijds tegen ons een nieuw PR (voor het eerst dat we niet erg trots zijn op een bijdrage aan een record..). Veel meer hadden we dit keer dus niet te verliezen, dus besloten we er maar gewoon open in te gaan. Een leuke wedstrijd spelen was het doel, vrijuit erin.

En dat bleek een recept voor succes. Toptalenten Myrthe en Novi zetten de toon met twee fantastische services van onze kant. De eerste set kwamen we – tot ieders verbazing – erg goed mee met de ervaren dames uit Capelle aan de IJssel. LEO zat op de tribune en dat was te zien. Waar de ballen ons in de uitwedstrijd tegen dit team om de oren vlogen, mepten we ze nu zelf op de vloer aan de andere kant. BEM BAM BOEM. De eerste set was voor ons. BRUUT!

Alsof we kampioen waren geworden (weten we eindelijk hoe dat voelt..) wisselden we naar de andere kant en maakten we ons op voor de tweede set. Hoewel we al erg tevreden waren met die ene set, smaakte de setwinst toch naar meer. Gedreven en vol vechtlust zetten we ons goede spel uit de eerste set ook in die tweede door. En eigenlijk lukte alles – ook weleens lekker! De passers lieten zien dat er zekers te weten geen nieuw ace-record in zat deze wedstrijd waardoor onze Joke goed kon spreiden en de aanvallers heerlijk wist te vinden, die op hun beurt met goed gevarieerde balletjes veelvuldig wisten te scoren en lieten zien wat ze allemaal in huis hebben. Wat een wedstrijd, wat een wedstrijd. We lieten het publiek zien waarvoor ze waren gekomen en ook set twee konden in onze zak steken. 2-0 voor GROEN!

VCN dames 3 staat echter niet voor niets vrij dik bovenaan in onze competitie en besloten de zeilen even bij te zetten om dat te laten zien. Ze wisten steeds iets beter in hun eigen spel te komen en pakten de derde set. Niet getreurd, nog steeds een kans om te winnen. En wonderbaarlijk genoeg gebeurde dat ook… bijna. In die vierde set kwamen we op matchpoint en probeerde onze bank het publiek nog een beetje op te hypen met ‘Ga staan als je voor Barneveld bent’ (wat overigens niet zo goed werkte, behalve bij h2: bedankt voor de support!), maar het hielp helaas niet. We verloren die set nipt met 24-26 en dat betekende een vijfde set, alweer…

Ons goede spel had zijn (fysieke) tol geëist en leidde ertoe dat we in die vijfde set niet helemaal meer konden laten zien wat we wilden. Hoewel we aanvankelijk nog aardig meekwamen, lieten de Capellers zien waarom ze eerste staan en pakten ze ook die laatste set. Helapika, maar wel twee punten én een PR aan onze zijde rijker! Een PR? Ja een PR! We zijn namelijk het eerste team dat dit seizoen twee punten heeft gepakt tegen VCN dames 3. PR(OUD)!

Een week later maken we ons alweer op voor de volgende pot in… jawel: Capelle aan de IJssel! Vandaag reizen we af naar het zuidwesten van het land om aan te treden tegen dames 2 van VCN. En ook daar hebben we nog een appeltje mee te schillen na het 2-3 verlies in de thuiswedstrijd tegen dit team. De messen (om te schillen – rustaaaahg) zijn geslepen, dus let the games begin om 15:30 uur in sporthal de Oostgaarde.

Yes yes yes! Who is back? Dames 1 van SSS! We gaan er weer voor; een jaartje verder gestegen naar 2024. Hopelijk kunnen we ook in dit nieuwe jaar wat puntjes in onze groene zakken steken. Spoiler: we zijn redelijk op weg.

Tijd om weer aan te treden na alle feestelijke – soms nog steeds best op volleybal gerichte – bezigheden in de vakantie (die jullie misschien al wel gezien hebben op onze vrij autistische insta #allesvoordefeed). Op nieuwjaarsdag naar De Meerwaarde gaan vonden we toch wel een beetje teveel van het goede, dus we besloten op donderdag de 4e van januari weer aan de bak te gaan.

Gedaan met de pret, back to business. Tijd voor de eerste training van 2024 en dus tijd om onze volleybalschoenen weer aan te trekken. Maar dan moet je die volleybalschoentjes (waarom maakt autocorrect hier voetbalschoentjes van?!) natuurlijk wel in je tas stoppen, hè Clau. Gelukkig niet blond zullen we maar zeggen.

Coach P besloot die training even aan te kijken wat de vakantie met de omaatjes en luie pubers had gedaan en liet de marteltuigen genaamd ladders maar even in de tas. Of we ook het krachtrondje stiekem konden skippen? Dacht het niet. Na alle kerstwijntjes, gourmetsessies en oliebollen leek het Oma Julie toch wel verstandig dat alle teamies die spiertjes weer even aan het werk zouden zetten. Wat zorgt ze toch goed voor ons. Al met al een prima eerste training.

Die maandag begonnen we de week met nog wat beste wensen en het beste wat we konden wensen voor 2024: WE ZIJN WEER MET TWAALF! Ja, ja dames en heren. Onze Lies mag het weer waar gaan maken tussen de lijnen en kan weer (bijna) volle bak meetrainen. Reden voor feest! Niet onder de douche overigens; daar hadden we te kampen met heus overstromingsgevaar. Tijdens onze wassessie begon de doucheruimte namelijk steeds meer op een zwembad te lijken. “Als mensen nou eens stoppen met die vieze haren in dat putje te douwen”, aldus een geïrriteerd dames 1-lid. Maargoed, only good vibes in 2024 en oplossingsgericht als we zijn zetten we zelf maar zoden aan de dijk door onze flessen shampoo, conditioner, scrubs en haarmaskers als waterkering te gebruiken. Teentjes van de teamies droog, Meerwaarde gered.

Donderdags was het tijd voor feestje nummer twee. Een man met een heel groot groen hart en een gezellige bak humor werd bekroond tot lid van verdienste. Uiteraard hebben we het dan over onze supervrijwilliger Paul Boshuis, nu bekend als Sir (spreek – niet – uit als zeur) Paul. Gefeliciteerd Paultje! Ook wij zijn jou zeer dankbaar voor wat je allemaal voor ons cluppie doet #Paultjebedankt.

Met al die feestjes van afgelopen week was het tijd om op zaterdag het volgende feestje te bouwen. De eerste wedstrijd van 2024. SPANNUND! En weer even wennen hoor. Zo moest de een echt weer even uitrekenen hoelaat ze dan uit bed moest voor de wedstrijd, terwijl de ander de vraag kreeg of ze eerst nog moest coachen ofzo, en Rachie weer op tijd naar de markt moest om pijnboompitjes te hamsteren (althans, we gaan ervan uit dat zij het nieuwe jaar weer keurig volgens vast regime begon). Over Rachel en hamsters gesproken: wisten jullie dat er een nieuw gezinslid in huize Stoffelsen-Florijn is aangetroffen? Het is Sep de Hamster! #Seppieweloveyou #Seppiedepeppie #hamsterverhalen

Anyway, die zaterdag traden we vrij vroeg aan bij De Meerwaarde om vervolgens een half uurtje te vertoeven in de heerlijk voorverwarmde autootjes. Normaal gesproken begint de tocht pas bij Utrecht.. Maar niet te vroeg juichen. We waren de auto dan wel uit, maar alsnog hadden we vanaf de parkeerplaats nog een flinke reis voor de boeg naar de sporthal. Een ware survivaltocht later en na de hoogste trap naar de ingang van een sporthal OOIT te hebben getrotseerd (kamp van Koningsbrugge is er niks bij) kwamen we De Heksenketel binnen. Daar aangekomen bleek de warmte van korte duur en hadden de meeste teamies spijt dat hun thermokleding nog in de kast lag.

Tijd om op te warmen met een lekker bakkie pleur. Maar ook de melk voor de cappu’s bleek alle traptreden van De Heksenketel opgeschuimd te moeten worden. Met andere woorden: het duurde lang. Zo lang dat de koffietjes de heksenketel moesten verlaten en maar werden meegenomen naar de kleedkamer. Ohja, ook nog koekje erbij? Ja joh, kom maar door met die koekjes.

Op naar de kleedkamer, waar onze Juul na maar liefst twee hele slokjes haar cappu van het bankje liet vallen… Wat een ellende. Wel een interieurtip rijker: cappuccinobeige op de muren van kleedkamers zou weleens dé trend van 2025 kunnen worden – stay tuned. Net zoals een slot op de deur van de kleedkamer. Gelukkig komt Eef goed uit de (cappuccinobeige) verf als portier: WE HEBBEN HIER TEAMBESPREKING! Maar op sommige mensen maakt zelfs dat gewoon geen indruk en die lopen prima een volle kleedkamer door om hun flesje te vullen. What’s wrong with being confident?

Op naar de zaal. Raach en Clau op zoek naar een goede plek voor de livestream. Nou, je voelt hem al aankomen: weer die pokke trap op. En dan ook nog de oplader vergeten mee omhoog te nemen. Gelukkig bleek Jokie een excellente opladerwerper. Een paar sets van de uitgelopen wedstrijd voor ons en twintig voor-de-zekerheid-bezoekjes aan de wc later konden we eindelijk aan de – hoognodige – warming-up beginnen. Let’s go!

We begonnen 2024 met Joke, Heleen, Isabel, Romee, Claude, Celine en Hanna binnen de lijnen. En hoewel we best al wel wat agressie hadden laten zien in 2024 – HEB JIJ GEEN OORBELLEN? – kwamen we niet zo scherp uit de startblokken. Of het nou aan de kou lag – Han werd tijdens haar bezoekjes aan de bank zelfs gesandwiched om op te warmen – óf aan de tijd die de scheidsrechters regelmatig nodig hadden voordat het spel weer hervat werd, óf aan de kortste twee meter achter het veld ooit gemeten: het draaide niet lekker. 2-0 voor VVU dames 2.

Ier het veld in, net als Juul, Raach en Eef. We werden iets warmer en begonnen wat beter te draaien op alle fronten. Met heerlijke passjes van oa onze Juul en lekkere ballen van oa onze stralende Eva (die zekers te weten echt wel meer dan één punt scoorde). Dit resulteerde erin dat we in zowel de derde als vierde set als eerste bij de 25 wisten te komen. Wij blij, onze trouwe fans – die niet-helemaal-voor-niets met z’n allen naar de Galgenwaard waren afgereisd – blij.

Over de vijfde set zijn we kort: die ging naar de tegenstander. Drie punten bleven in De Heksenketel, twee puntjes gingen met de kippetjes terug naar Barnie. JDB (nieuwe voor onze AfKoLo’s).

Na de wedstrijd was het tijd om lekker rustig aan te doen, want ja, alle tijd om rustig terug te karren naar de o zo lekkere, veilige maar vooral warme Meerwaarde. De douches hadden daar dezelfde mening over. Met man en macht moesten we op de knop slaan om de douches aan de praat te krijgen. Gelukkig konden de snelle douchers een goede lifehack bedenken, waardoor de minder-snelle dames de vlakke handjes konden besparen. Eenmaal aangekomen in De Meerwaarde konden we nog genieten van een spectaculair potje van heren 1 – dat gelukkig wel gewonnen werd – tijdens het eten van onze heerlijke patatjes. Helemaal GeMo (bedankt voor deze Marnix)!

Over De Meerwaarde gesproken, vandaag nemen we het daar om 17:00 uur op tegen de koploper van de 1e divisie: VCN dames 3. Komen jullie ons de puntjes toejuichen? Wij hebben er zin in!