Zaterdag 25 november heeft Joke Hahn haar 250ste competitiewedstrijd in dienst van Simplex/SSS Dames 1 gespeeld. De 31-jarige aanvoerster speelde in 2010 haar eerste officiële wedstrijd voor de Barneveldse hoofdmacht en is dertien jaar later nog altijd van ongekende waarde voor haar team dat inmiddels uitkomt in de Eerste Divisie B.

In 2010 benaderde Ronald van der Lubbe - Dames TC bij SSS - twee talenten uit Nijkerk: Joke Hahn en Geralde van de Bunt. De twee 18-jarigen maakten de overstap van NVC D1 naar het eerste vrouwenteam van SSS in de Derde Divisie. Onder leiding van Rob Vooys maakte Joke op 25 september 2010 in de Oosterboshal haar debuut met een 3-2 zege.

Inmiddels is Joke bezig aan haar veertiende achtereenvolgende seizoen in de Barneveldse hoofdmacht. De eerste zes seizoenen was Rob de coach en onder hem vond in 2014 het hoogtepunt plaats met het kampioenschap in de Derde Divisie en de promotie naar de Tweede Divisie.

In de Tweede Divisie wist SSS zich ook eenvoudig te handhaven onder coaches Willem Held, Joost Samsom en Bert Gerritsen. Dames 1 groeide - met Joke als boegbeeld en aanvoerster - van een stabiele middenmoter uit tot een subtopper en uiteindelijk zelfs een topploeg. Afgelopen seizoen bleef het kampioenschap nipt buiten bereik, maar promoveerde Dames 1 onder leiding van Peter Spoelstra wel voor het eerst in de clubgeschiedenis naar de Eerste Divisie. Ook op dit niveau is SSS een ploeg die zijn punten pakt en niet zomaar te verslaan is.

Sinds 2010 heeft Joke inmiddels 250 competitiewedstrijden gespeeld in SSS Dames 1, waarvan 144 keer als aanvoerder. Daarnaast stapte Joke maar liefst 155 keer met een overwinning van het veld. Zaterdag speelde Joke tegen VIVES D1 (1-3 verliess) haar 250ste competitiewedstrijd bij Dames 1. Verder speelde de Nijkerkse ook nog eens 35 nationale bekerwedstrijden met Dames 1, met als hoogtepunt tweemaal de derde ronde van de beker bereiken door meerdere topdivisieteams te verslaan.

Dat Joke Hahn al zolang Simplex/SSS Dames 1 trouw is gebleven en als een echte aanvoerster het teamgevoel altijd voorop stelt - zeker in moeilijke tijden, zoals tijdens de coronaperiode en rondom de overlijdens van Rijk Kelderman en Bert Gerritsen - maakt dat het bestuur van SSS Joke in het zonnetje wilde zetten voor deze ongekende prestatie van 250 competitiewedstrijden in Dames 1.
Oud-teamgenoot, vriendin en TC-lid Geralde van de Bunt verraste Joke met een praatje. Bestuursleden en oud-D1-teamgenoten Sandra Otse en Cynthia Barten overhandigden vervolgens de bloemen en een prachtig aandenken (gemaakt door Roel Scheuter van Metalpoint) aan 250 competitieduels in Dames 1.

Onder de teamfoto's staan foto's van de huldiging, gemaakt door Jeroen van Zwetselaar.

We are back and better than ever! De week is weer voorbijgevlogen. Heb je net het ene verslag af, mag je alweer aan de volgende beginnen. Gelukkig zijn we niks vergeten – met dank aan onze aantekeningen – en konden we weer lekker aan de bak. En dat hebben we gedaan. Wat daar overigens ook altijd wel een beetje bij helpt: een winstje pakken. En ook dat hebben we gedaan. Let’s go!

Om maar meteen met de minder positieve deur in huis te vallen: onze week begon niet fijn. De tijd was daar om afscheid te nemen van een oude vertrouwde mascotte, een die we de afgelopen jaren in ons hart hebben gesloten. En dan hebben we het niet over Alberto & Albertina – die kennen het eeuwige leven. Nee, we hebben het over onze trouwe vriend Boffel, je weet wel, de hamster van Raach. Net toen een aantal teamies plannen gemaakt had om zijn hok te versieren voor de feestdagen en hij een nieuwe lading snoepjes van tante Juul had gekregen besloot Boffel moeder aarde te verlaten tussen zes kartonnen plankjes van een of ander pennendoosje in zijn begrafenisauto, oftewel, de vuilniswagen #sadlife. Boffel is niet meer. Rust zacht lieve Boffel, deze is voor jou!

Maargoed, de show must go on, het leven gaat door, en voor je het weet is het alweer maandag. En na die ene hindernis in het leven nog maar net genomen te hebben en de tranen net gedroogd lagen de volgende obstakels alweer – letterlijk – op de (v)loer: hordes en ladders. Vooral heel leuk natuurlijk als je Heleen en Iris heet en vanaf de bank kan lachen hoe je teamgenoten – de een wat beter dan de ander – de mierenloop uitvoeren, en om Hanna en haar kaassprong. Afin, weer eens wat anders zullen we maar zeggen. En hopelijk hadden we nu voor een tijdje de hindernissen des levens weer gehad (spoiler: is niet zo, we moeten dit elke maandag doen #sadlife). Ondanks alle hinderpalen overigens na de training wel een hoogtepuntje bereikt, want zo strak en keurig hadden we het net nog niet eerder opgerold. It’s the little things in life. Hoe dan ook: NETJES!

Op woensdag was het weer eens tijd om heren 1 aan te moedigen in de Meerwaarde, die eindelijk puntjes wisten te pakken. En dat alles dankzij het foutloze optreden van Wilco. WIJ WILLEN WILCO ZIEN! Debuutkannetje van Wilco. Over debuutkannetjes gesproken: die hebben we nog steeds tegoed van de meeste van onze teamies. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. Zo heeft Bernard ook nog steeds een kannetje van ons tegoed (tip: zaterdag 25 november eenvoudig te verzilveren bij onze thuiswedstrijd), en heeft Juul er als invaltrainer bij de MA1 voor gezorgd dat we een keer extra publiek krijgen, toch Appie (tip: zaterdag 25 november eenvoudig te verzilveren bij onze thuiswedstrijd)? Wat in het vat zit, verzuurt niet.

Omdat we nog niet genoeg in de sporthal zijn, besloot een aantal van ons die donderdag ook maar wat eerder naar de Meerwaarde te gaan om wat clubgenoten aan te moedigen. Tegelijkertijd ook meteen even het vrouwenvolleybal verdedigd, want Meinko beweert dat het midden bij vrouwenvolleybal nooit scoort. Gelukkig ontkrachtte dames 5 dit meteen even door wat balletjes op de grond te kegelen over het midden, dank daarvoor! Verder waren we ook erg onder de indruk van de teamjassen van de tegenstanders van dames 2 (toegegeven: sporthallen kunnen soms ook wel echt ijskoud zijn), werd er met croutons gestrooid en bleek de nummer 11 van Veracles bij een tribunezitter wel erg in de smaak te vallen. Na dit enerverende begin van de avond bleek het wachten op de start van onze eigen training een hele opgave en hadden de meesten inmiddels eigenlijk alweer zin om hun bedje in te kruipen. Maar bikkels als we zijn toch nog even die knielapjes omgedaan en twee uurtjes geknald. Wat het precies is met die donderdagtrainingen weten wij ook niet – misschien veel geheadhit? – maar het is altijd weer even graven naar content over die training. Op naar zaterdag dan maar. Weten we dat dan nog wehl?

Na twee thuispotjes achter elkaar was het weer eens tijd voor een uitwedstrijd. Drie teamies lagen die ochtend eerst nog even heerlijk uit te buiken na het gezellige herfSSStdiner op de vrijdagavond, maar zo halverwege de middag was het toch echt wel tijd om ‘m aan te trappen. En dan willen jullie misschien wehl weten waarnaartoe dan wehl? Naar Wehl! Richting het oude vertrouwde oosten – beetje zuiden – dus. Waar Juul al een tijdje zat te wachten en zich afvroeg: zit ik hier wehl goed? Wehl alleee. Perfect getimed arriveerden ook de anderen bij de Koningin Beatrixhal. Wehl goed dus. Nog even tijd voor wat cappu’s en gloeiendhete thee uit Veenendaal (mocht je op zoek zijn naar een goede thermosbeker: Eva is bij wie je moet zijn). De speculaasjes vielen overigens ook in de smaak. Behalve dan bij onze Celien, want nootjes. Maar zij was dan weer erg blij met de extra zakjes suiker als ruilmiddel. Everybody happy. Gaan met die bananen!

Na de beenspiertjes al wat opgewarmd te hebben in de kleedkamer vanwege de diepe squats richting de erg lage bankjes en toiletten begonnen we scherp aan de wedstrijd. De servicepass lag goed en we wisten veel ballen van de grond te rapen, wat al snel leidde tot een voorsprong. De overkant wist vooral de achterkant van de zaal te vinden waardoor we al snel verder uitliepen en die eerste set alvast in de kattenbak konden leggen. Jawehl, 1-0!

In die tweede set ging het nek-aan-nek. We lieten goed spel zien maar slaagden er niet in de big points te pakken. Helaas ging dat puntje toch naar de Wehlenaren.

Set drie en vier gingen zoals het hoort. Juul had wat heerlijke serviceseries, de passjes lagen lekker, Joke wist onze aanvallers goed te vinden, die vervolgens ook wel goed raad met de ballen wisten. Ondertussen zong de bank zich rot en voegden ze weer wat nieuwe liedjes toe aan ons arsenaal: JALALALALALA, WE MOETEN ER NOG 2, NOG MAAR 2, WE MOETEN ER NOG MAAR TWEEHEEE! Nog een killblockie hier en balletje van Rachie via de netrand #NETJES daar en de winst was binnen. 3-1 voor GROEN! Lekker hoor wehl, weer een winstje!

Dat betekent dat we na deze heerlijke overwinning nog steeds prima mee trompetteren als Jan Klaassen in de eerste divisie. En morgen/vandaag mogen we alweer aan de bak tegen de volgende tegenstander, de huidige nummer twee: VIVES dames 1. We kunnen jullie support en gezelligheid heel goed gebruiken, dus zien jullie graag om 17.00 uur in de Meerwaarde. Toedeloe!