Lieve volgerfans, wat waren we graag begonnen met de mededeling dat de winning streak was doorgezet. Dat we gewoon twee weken achter elkaar een lekker vierpuntenbiertje konden drinken. Na onze overwinning tegen Halley waren we immers vol goede moed dat de stijgende lijn was ingezet. En dat hebben we welgeteld 7 hele dagen volgehouden. We kregen met 4-0 op de broek in IJsselstein en moesten het verdriet maar wegdrinken met geenpuntenbier. Wel even een dompertje, zacht gezegd. Maar toch gingen ook de vlaggen uit vorige week want onze Juul die was jarig en dat vierden wij – ei ei!

Some things never change en dus begon ook die week op maandag. Nog vol in onze goede mood en klaar om gas te geven. Zin om te vliegen, te rennen en de ballen lekker hoog te houden. Onze Ier zat daar zo lekker in dat ze na de training nog even doorging in de kleedkamer met hooghouden, dit keer met de borstel-piñata van Julie, die het helaas niet overleefde. Geen idee wat je je bij dit voorval moet inbeelden? Nou, om jullie even mee te nemen: alle ingewanden van de borstel – oftewel een jaarvoorraad aan schuifjes, knipjes en elastiekjes – vlogen door de kleedkamer en het duurde even voordat Iris op haar knietjes alles weer verzameld had en de ingewanden operatief terug had gezet in de geliefde haarborstel van Juul. Goed begin van de week? Of was dit misschien al een voorteken?

We willen hierbij alvast onze excuses aanbieden voor een verslag dat voornamelijk over de verslaggevers zelf gaat. Ze maken wekelijks nou eenmaal zo veel mee. Zo ook op een doodnormale woensdag: geen trainingsdag, maar dat is uiteraard geen reden om elkaar niet op te zoeken. Er werd namelijk wel gesport. Na wat krachtvoer van Boermama – shout-out naar Lasagna di Liesbeth – gingen Boerman Jut & Juul aan de slag met verhuisdozen. Verhuisdozen die vier trappen op moesten naar het nieuwe pleisje van onze Julie (nog meer vlaggen & slingers!) die nog niet van plan is te vertrekken uit het mooie Barneveld. Tijd om haar nieuwe stulpje living proof te maken. Na een korte ontmoeting met de buurvrouw, die zo vriendelijk was om ook een doosje mee naar boven te nemen, kon de grote schoonmaak beginnen. En als je dan met z’n tweetjes bent, gaat het schoonmaken zo snel dat je zelfs nog even de tijd hebt om heren 1 aan te moedigen. Dat is immers lekker dichtbij. Na het kijken van de wedstrijd baalde Juul dat ze geen bezoekje aan de kermis kon brengen en besloot zij op Barneveld Noord haar eigen draaimolen te maken door zeven keer de rotonde van het station te pakken. Wat een avond.

In tegenstelling tot de draaimolen van Juul lijken de rondjes na de donderdagtraining steeds korter te worden. Ook een kunst. Of worden de wedstrijden in de A-hal gewoon steeds langer? Het maakte ons in ieder geval niet uit, want wij konden eindelijk nog eens genieten van maar liefst twee setjes bij dames 2. En we zouden dames 1 niet zijn als we daar niet op onze eigen manier een bijdrage aan hebben geleverd zonder te spelen. Dat is knap hè? Eén tip: klop niet te hard op de ramen, dan worden ze vies én krijg je gevaarlijke blikken toegeworpen omdat je ervoor hebt gezorgd dat de tegenstander verloor. Driepuntenbier voor dames 2 en voor ons een sprintje naar die warme douches in kleedkamer 2.

Op zaterdag stond een kort ritje voor de boeg; dat beginnen we tegenwoordig zelfs jammer te vinden. We zijn immers gewend dat we eerst even wat kunnen aan lummelen voordat de echt goede gesprekken aanvangen, maar nu bleek de tijd voor dat goede gesprek maar erg kort. In vervolg even beter rekening mee houden en meteen van wal steken met die serieuze talks zodra de vissenkom gaat rijden.

Eenmaal aangekomen in de gezellige kantine van de IJsselhal was het tijd voor cappu’s en thee met geplette tompoucejes en nog-net-niet-ontdooide soesjes – precies zoals we ze graag eten. Helemaal klaar voor het strijdplan en van plan te gaan strijden. Maar eerst nog even wachten tot de wedstrijd voor ons afgelopen was. Het ideale moment om je fotografie-skills op te krikken en vanuit alle hoeken en poses je teamgenoten op de foto te zetten #poselikeazaramodel.

Iets later dan gepland konden we onze warming-up beginnen onder het genot van weer wat heerlijke deuntjes. Iets eerder dan gepland was het vervolgens al tijd om in te slaan, waardoor we uiteindelijk toch redelijk op tijd aan de wedstrijd begonnen #scheidsrechtermath. Maar kunnen kippen nou vliegen of niet?

Onze vleugeltjes bleken daar afgelopen zaterdag helaas wat moeite mee te hebben in ieder geval. Het was helaas niet heel veel (kippen)soeps. We hebben ons best gedaan, zoals altijd, maar het mocht helaas niet baten. Hoewel we af en toe echt wel wat moois lieten zien, wisten we niet genoeg druk te zetten en konden we ons ei niet kwijt. We verloren met 4-0 (25-18, 25-15, 25-14, 25-18). Bedankt voor de komst en goede reis terug.

Tijd om de veren te wassen. Wat best wel moeilijk is als de douche steeds uitvalt. Als een soort douche-stoelendans (zonder stoelen) lukte het iedereen uiteindelijk gewassen en wel uit de strijd te komen. Gelukkig maar, want een stinkende Barbie moet je natuurlijk niet hebben. Waar roze Romee de groep verliet besloot een deel heren 1 nog even te gaan aanmoedigen in De Meerwaarde, maar dat mocht helaas ook niet baten. Er zat dus nog maar één ding op: tijd voor een troosttoetje. Dus vertrok JIJ naar onze inmiddels vaste verjaardagsthuisbasis de Gribus voor overheerlijke crème brûlée en een Masterchef-waardige dark chocolat ball. HDP en HDPH!

Vandaag mogen we alweer, dit keer in ons eigen kippenhok, met de hanen van heren 1 achter ons aan. Oftewel: het is SSSuper SSSaturday! Komt dat zien, komt dat zien. In onze alweer een-na-laatste thuiswedstrijd spelen we tegen de nummer 9 van de competitie, waarmee we gelijk kunnen komen te staan bij 4-0 winst. Gaan we stunten?! Tot 17:00 uur in De Meerwaarde!

Puntje, puntje, puntje en – is het echt waar?! – nóg een puntje! Ja ja, het was een succesvol weekend waarin we onze verliezersstreak sinds 18 november maar weer even op 0 hebben gezet. Voelt toch lekker. Een beetje extra nog voor de razende reporters van ons team, want zeg zou zelf: over winst schrijven is toch altijd nèt iets leuker. Let’s go dus maar.

Op maandag had coach P ons al op scherp gezet. Kunnen jullie je nog die spion herinneren tijdens de wedstrijd in Sint Anthonis? Die wist dus al precies hoe wij ons spelletje spelen. Slim, zul je denken. Maar nee, dan heb je aan Peter toch echt de verkeerde. Coach P wist namelijk precies op welke zwakke punten wij moesten trainen om de tegenstander van zaterdag 9 maart eens even goed aan te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Ladders in de prullenbak en het veld in met die bal.

Donderdags zetten we die lijn door en gebruikten we onze tijd om de puntjes op de i te zetten. Met versterking uit de meiden A1 konden we optimaal trainen en stoomden we ons klaar voor de Battle van de Onderkant. Het welbekende blauwe broekje werd zelfs weer eens uit de kast getrokken om te dienen als rode lap. Dubbele punten, we komen eraan!

Die zaterdag traden we als vanouds om 15:45 uur aan in ons hok om voor de laatste keer ons strijdplan door te nemen. Zonder Juul, want die moest met de jongens C op stok op de bok. Prima, kon ze alvast haar armpjes loszwaaien en de stembandjes warmfluiten. De coach van de tegenstander, aka de spion, was overigens ook al vroeg in de hal; die wilde vast ook nog even zijn plan van aanpak doornemen, maar dan moet je team natuurlijk ook op tijd zijn.. Anyway, coach P gaf ons nog wat laatste advies mee en daarna was het tijd voor actie. Aan de bak!

Wat uitdagende blikken en onze eerste punten van de welbekende talenten-van-de-heel-veel-weken later konden we los. HUP GROEN! En of we klaargestoomd waren. De passlijn was on fire en ondanks Leen d’r vervelende achilleshiel wist ze bal na bal heerlijk in het veld te leggen – of beter gezegd te rammen – op bediening van onze Joke, die zelf ook nog wat puntjes wist te maken. PUNTJE VOOR DE KA KAPITEIHEEEIN! Binnen no time sleepten de kippetjes de eerste set binnen. HDP!

De dames uit Wehl hadden natuurlijk dezelfde missie en gaven zich niet zonder slag of stoot gewonnen. In de tweede set serveerden ze met veel druk waardoor ze onze pass wat wisten te ontregelen. Hierdoor gingen wij wat voorspelbaarder spelen en keken we tegen een achterstand aan die we niet meer wisten weg te werken. Helapika. Puntje voor de spion; alsof ‘ie het wist..

Oké. Even wat Haribootjes en groentjes eten (wat zijn die schoon hè?) en die scherpte terugpakken. Dat liet onze Juul zich geen twee keer zeggen. “Kom maar Lies!” BAM BAM BAM. Punt na punt kwam op het scorebord aan de groene kant. Het vuurtje was weer aan, de pass onder controle en de kanonnen klaar om te knallen. Vlammen maar! We wisten de tegenstander weer onder druk te zetten én houden, en pakten set drie en vier – VIER PUNTEN BIER(DOUCHE)! Dat werd tijd zeg.

Onze Rachie moest hier zelfs zo aan wennen dat ze vergeten was dat we weer eens iets om op te proosten hadden, en was blijkbaar ook vergeten hoe dat moet (in principe giet je geen bier over het hoofd van je teamgenoot; al had Eef die week erna wel echt mooie krullen..). Al met al, bedankt voor de punten en wehl thuis!

En voor je het weet is het dan ALWEER zaterdag. Wat vliegt de tijd hè jongens. Zo ben je nog maar 18, en zo ben je 29. Maar daarover later meer. Vandaag staat de volgende wedstrijd alweer op het programma en moet het vuurtje weer aan. Dit keer in IJsselstein. Een ritje zo kort dat we twijfelen of er dit keer überhaupt wel on-the-road-snackies nodig zijn. Wat een gekkigheid. Wees welkom om onze strijd (om 16:45 uur) tegen de nummer 5 te aanschouwen; we weten dat er mensen gek genoeg voor zijn, en dat het zeker mogelijk is om ze wat puntjes af te snoepen. Tot dan!