We are back and better than ever! De week is weer voorbijgevlogen. Heb je net het ene verslag af, mag je alweer aan de volgende beginnen. Gelukkig zijn we niks vergeten – met dank aan onze aantekeningen – en konden we weer lekker aan de bak. En dat hebben we gedaan. Wat daar overigens ook altijd wel een beetje bij helpt: een winstje pakken. En ook dat hebben we gedaan. Let’s go!

Om maar meteen met de minder positieve deur in huis te vallen: onze week begon niet fijn. De tijd was daar om afscheid te nemen van een oude vertrouwde mascotte, een die we de afgelopen jaren in ons hart hebben gesloten. En dan hebben we het niet over Alberto & Albertina – die kennen het eeuwige leven. Nee, we hebben het over onze trouwe vriend Boffel, je weet wel, de hamster van Raach. Net toen een aantal teamies plannen gemaakt had om zijn hok te versieren voor de feestdagen en hij een nieuwe lading snoepjes van tante Juul had gekregen besloot Boffel moeder aarde te verlaten tussen zes kartonnen plankjes van een of ander pennendoosje in zijn begrafenisauto, oftewel, de vuilniswagen #sadlife. Boffel is niet meer. Rust zacht lieve Boffel, deze is voor jou!

Maargoed, de show must go on, het leven gaat door, en voor je het weet is het alweer maandag. En na die ene hindernis in het leven nog maar net genomen te hebben en de tranen net gedroogd lagen de volgende obstakels alweer – letterlijk – op de (v)loer: hordes en ladders. Vooral heel leuk natuurlijk als je Heleen en Iris heet en vanaf de bank kan lachen hoe je teamgenoten – de een wat beter dan de ander – de mierenloop uitvoeren, en om Hanna en haar kaassprong. Afin, weer eens wat anders zullen we maar zeggen. En hopelijk hadden we nu voor een tijdje de hindernissen des levens weer gehad (spoiler: is niet zo, we moeten dit elke maandag doen #sadlife). Ondanks alle hinderpalen overigens na de training wel een hoogtepuntje bereikt, want zo strak en keurig hadden we het net nog niet eerder opgerold. It’s the little things in life. Hoe dan ook: NETJES!

Op woensdag was het weer eens tijd om heren 1 aan te moedigen in de Meerwaarde, die eindelijk puntjes wisten te pakken. En dat alles dankzij het foutloze optreden van Wilco. WIJ WILLEN WILCO ZIEN! Debuutkannetje van Wilco. Over debuutkannetjes gesproken: die hebben we nog steeds tegoed van de meeste van onze teamies. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. Zo heeft Bernard ook nog steeds een kannetje van ons tegoed (tip: zaterdag 25 november eenvoudig te verzilveren bij onze thuiswedstrijd), en heeft Juul er als invaltrainer bij de MA1 voor gezorgd dat we een keer extra publiek krijgen, toch Appie (tip: zaterdag 25 november eenvoudig te verzilveren bij onze thuiswedstrijd)? Wat in het vat zit, verzuurt niet.

Omdat we nog niet genoeg in de sporthal zijn, besloot een aantal van ons die donderdag ook maar wat eerder naar de Meerwaarde te gaan om wat clubgenoten aan te moedigen. Tegelijkertijd ook meteen even het vrouwenvolleybal verdedigd, want Meinko beweert dat het midden bij vrouwenvolleybal nooit scoort. Gelukkig ontkrachtte dames 5 dit meteen even door wat balletjes op de grond te kegelen over het midden, dank daarvoor! Verder waren we ook erg onder de indruk van de teamjassen van de tegenstanders van dames 2 (toegegeven: sporthallen kunnen soms ook wel echt ijskoud zijn), werd er met croutons gestrooid en bleek de nummer 11 van Veracles bij een tribunezitter wel erg in de smaak te vallen. Na dit enerverende begin van de avond bleek het wachten op de start van onze eigen training een hele opgave en hadden de meesten inmiddels eigenlijk alweer zin om hun bedje in te kruipen. Maar bikkels als we zijn toch nog even die knielapjes omgedaan en twee uurtjes geknald. Wat het precies is met die donderdagtrainingen weten wij ook niet – misschien veel geheadhit? – maar het is altijd weer even graven naar content over die training. Op naar zaterdag dan maar. Weten we dat dan nog wehl?

Na twee thuispotjes achter elkaar was het weer eens tijd voor een uitwedstrijd. Drie teamies lagen die ochtend eerst nog even heerlijk uit te buiken na het gezellige herfSSStdiner op de vrijdagavond, maar zo halverwege de middag was het toch echt wel tijd om ‘m aan te trappen. En dan willen jullie misschien wehl weten waarnaartoe dan wehl? Naar Wehl! Richting het oude vertrouwde oosten – beetje zuiden – dus. Waar Juul al een tijdje zat te wachten en zich afvroeg: zit ik hier wehl goed? Wehl alleee. Perfect getimed arriveerden ook de anderen bij de Koningin Beatrixhal. Wehl goed dus. Nog even tijd voor wat cappu’s en gloeiendhete thee uit Veenendaal (mocht je op zoek zijn naar een goede thermosbeker: Eva is bij wie je moet zijn). De speculaasjes vielen overigens ook in de smaak. Behalve dan bij onze Celien, want nootjes. Maar zij was dan weer erg blij met de extra zakjes suiker als ruilmiddel. Everybody happy. Gaan met die bananen!

Na de beenspiertjes al wat opgewarmd te hebben in de kleedkamer vanwege de diepe squats richting de erg lage bankjes en toiletten begonnen we scherp aan de wedstrijd. De servicepass lag goed en we wisten veel ballen van de grond te rapen, wat al snel leidde tot een voorsprong. De overkant wist vooral de achterkant van de zaal te vinden waardoor we al snel verder uitliepen en die eerste set alvast in de kattenbak konden leggen. Jawehl, 1-0!

In die tweede set ging het nek-aan-nek. We lieten goed spel zien maar slaagden er niet in de big points te pakken. Helaas ging dat puntje toch naar de Wehlenaren.

Set drie en vier gingen zoals het hoort. Juul had wat heerlijke serviceseries, de passjes lagen lekker, Joke wist onze aanvallers goed te vinden, die vervolgens ook wel goed raad met de ballen wisten. Ondertussen zong de bank zich rot en voegden ze weer wat nieuwe liedjes toe aan ons arsenaal: JALALALALALA, WE MOETEN ER NOG 2, NOG MAAR 2, WE MOETEN ER NOG MAAR TWEEHEEE! Nog een killblockie hier en balletje van Rachie via de netrand #NETJES daar en de winst was binnen. 3-1 voor GROEN! Lekker hoor wehl, weer een winstje!

Dat betekent dat we na deze heerlijke overwinning nog steeds prima mee trompetteren als Jan Klaassen in de eerste divisie. En morgen/vandaag mogen we alweer aan de bak tegen de volgende tegenstander, de huidige nummer twee: VIVES dames 1. We kunnen jullie support en gezelligheid heel goed gebruiken, dus zien jullie graag om 17.00 uur in de Meerwaarde. Toedeloe!

ALAAAAAAFFF! Dames en heren, appels – mango’s – en peren, da sind wir wieder! Het is weer zaterdag dus tijd voor een nieuw verslagje. Fijn hè, dat ritme en die regelmaat. En dan denk je misschien ‘alaaf’?! Zijn die dames even blijven hangen in het verslag tegen de Brabo’s van Activia? Maar niks is minder waar. Dit was een heel erg Limburgse – Meijel blijkt toch net geen Brabant – ‘alaaf’. Tijd voor ons verslag over onze wedstrijd tegen Peelpush dames 2.

Het was ons het weekje in ieder geval wel weer, met flink wat bezoekjes aan fysio’s, dokters, polsartsen en kaakchirurgen. Soms heb je het gewoon niet voor het kiezen. Dus tanden op elkaar; er moest tenslotte ook gewoon nog gevolleybald worden.

Het begon allemaal – zoals gewoonlijk – op maandag. Helaas was de pols van Heleen niet ongeschonden uit de strijd tegen de dames uit Sint Anthonis gekomen. Na een stijve zondag vulde zij haar maandag dan ook gezellig met een bezoekje aan de fysio, huisarts en het ziekenhuis. Gelukkig waren de – stuk of vijf – artsen het er uiteindelijk over eens dat haar middenhandsbeentjes toch nog intact waren. Hoeveel kan je daar eigenlijk van hebben? Middenhandsbeentjes bedoelen we dan hè, niet artsen. Die artsen nog maar eens even aan de pols voelen. Hoe dan ook: hand in de zwachtel, rust nemen, en even vinger aan de pols houden.

Snel terug naar de training, voordat dit weer helemaal uit de hand loopt. Met z’n tienen begonnen we dus aan die maandagavondtraining, die toch anders dan anders was. Heleen die niet zo bijdehand was als normaal, en onze enthousiasteling Iris die deze avond af en toe lachte als een Boer(man) met een kiespijn. Desondanks de handen flink uit de mouwen gestoken en hard aan ons verdedigingssysteem geschaafd. Toch bleek de aanval de beste verdediging en zagen onze Eef en Jook even geen hand voor ogen toen ze trouw Heleens taak als head-hitter overnamen deze training.

Niet veel later die week kwam helaas het bericht waarvan we wisten dat die zou komen: onze Ier moest haar verstandskiezen laten trekken. Iets met een verkoudheid in de holtes; met hand en tand verzetten had geen zin. Er stond dus een bezoekje aan de kaakchirurg op de planning, en omdat de kiezen nog onder het tandvlees zaten en er dus gesneden moest worden (wat een details hè) was Boerman de rest van de week sowieso wel uitgeschakeld. Gelukkig mocht ze van Boermama nog wel even heren 1 aanmoedigen op de woensdagavond, mits ze haar liter ananassap netjes leegdronk. Dus: 1 fles leeg, heel veel vitamientjes C geabsorbeerd voor de weerstand, 0 punten voor heren 1 en tijd voor nieuwe pijnstillers.

Gelukkig kregen we die week niet alleen maar slecht nieuws voor onze kiezen. Berichtje uit Mitellaland: onze Lies is aan de beterende hand en mag volgens haar fysio de slingers ophangen (met links) vanwege het goede herstel. Als beloning mocht er zelfs zonder mitella geslapen worden. Wat een feest!

Die donderdag hoefden we het gelukkig niet helemaal zonder (een) Boerman te doen, want Lynn was weer van de partij. Zo konden we die training toch nog met tien fitte spelers uitspelen. Of nouja, fit… Onze Han gaf aan wat last te hebben van haar pols. Had ze soms te hard in de grote pastapan geroerd die avond? En halverwege de training bleek Jokie zich niet helemaal top te voelen (wat had Han in die pastapan gestopt?). Maar NEE, hier gingen we niet in mee. De ziekenblessureboegbank zat vol dus deze twee aanvragen werden zonder pardon afgekeurd. NU EVEN NIET! Even doorbijten dus, en doorlopen op dat tandvlees.

De handen ineengeslagen wisten we die training toch met z’n tienen door te komen. Maar we moesten wel een oplossing bedenken voor onze wat krappere selectie die zaterdag. Al snel stonden we echter met de mond vol tanden; vervanging/aanvulling vinden bleek nog niet zo makkelijk. Maar we laten ons natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan, en zo werden plan B, C, D en E(va) bedacht. Onze Eef trainde weer even op haar oude positie (kan ze ook gewoon nog), Juul oefende wat extra setjes en aan de andere kant van de Meerwaarde werd Roos nog even aan de tand gevoeld over meespelen die zaterdag. Op vrijdag volgde het verlossende woord dat ze ons kon komen versterken. TOP! Toch nog tot de tanden gewapend voor de strijd tegen de Meijelsen.

Zaterdag 11 november: de dag dat ons lichtje branden mag, en onze eindredacteur haar laptopje openklapte, wat pannenkoekjes bereidde, een mango slachtte (ladies and gentlemen, this is MANGO no. 6) en tot de ontdekking kwam dat MANGO no. 5 miste?! Oeps, snel werd het ontbrekende deel van het wedstrijdverslag nog even doorgestuurd en kon deze weer online gezet worden.

En toen hopla naar de Meerwaarde voor onze strijd tegen de Limburgse dames (even op ons accent letten). Eén ding was duidelijk: we waren aan elkaar gewaagd. Dit bleek ook wel uit de setstanden van 18-25, 25-19, 19-25 en 25-19 (ja dat lijkt inderdaad erg veel op elkaar). In de beslissende vijfde set bleek de koek bij ons echter op en waren we iets minder aan elkaar gewaagd. We kwamen niet sterk uit de startblokken en wisten het ontstane verschil ook na de kantwissel niet recht te trekken. De set ging met 8-15 naar de dames uit Meijel.

Helapika. Ondanks dat winst er wat ons betreft wel in had gezeten, waren we toch wel blij met de twee punten die in Barneveld bleven. En je weet wat ze zeggen: oog om oog, tand om tand. Op 2 maart gaan we voor de winst in Meijel.

Maar eerst stappen we zo in de auto en mogen we weer eens richting het oude vertrouwde oosten van het land. We gaan op bezoek bij de dames van Halley, je weet wehl, die uit Wehl. Om 18.00 vangen we aan en gooien we op. Op naar weer een mooie pot!