Jodelahiti da sind wir wieder! (Drie keer raden wie weer terug is van wintersport..) Jullie dachten toch niet dat we het verslag vergeten waren hè? Alle drukte, chaos en overige excuses terzijde: verslaan hoe we met 3-1 van onze directe concurrent wonnen laten we natuurlijk niet aan ons voorbijgaan.

Dus laten we even teruggaan naar maandag 13 februari 2023. De start van de week der weken. De week van de kraker der krakers. De week waarin wij het als nummer 1 zouden opnemen tegen WSV, de nummer 2 uit de competitie – die met een wedstrijd minder maar drie punten onder ons zweefde. Spanning en sensatie – jodelahieee.

Volle bak gaan met die bananen dus; time for payback. Tijdens de uitwedstrijd in Warnsveld kampten we immers, zoals de Barneveldse Krant terecht kopte, met een complete off-day. Kansloos met 4-0 eraf in De Kei. Ons eerste verlies van het seizoen. En het moment dat de dames van WSV onze koppositie overnamen en daarna stukje bij beetje uitliepen. Tegen de tijd dat het kerst was, stonden ze inmiddels 11 punten op ons voor. Ai…

Maar in 2023, we came back stronger. Of het nou door de kerstchocolaatjes, oliebollen, champies, blauwe pepernoten, kerstgriepjes of het trainen met heren 2 kwam: in het nieuwe jaar werden de rollen omgedraaid. Waar wij in de eerste vijf wedstrijden van het nieuwe jaar geen enkel puntje verspilden, lieten de Warnsveldenaren hier en daar juist wat kostbare punten liggen. Langzaam maar zeker liepen we in, en er zelfs al een klein beetje overheen. De 18e ging het bepalen: zouden we iets terugzakken, bijblijven of zelfs voorop gaan lopen?

Soms moet je denken, maar soms is het tijd om gewoon te doen. En dus gingen we maar gewoon hard aan de bak in de week voor de kraker. Onze Juulster was inmiddels ook weer heelhuids teruggekeerd van haar wintersportvakantie. Al bleek ze na een weekje op de latten – of zou het de après-ski zijn geweest? – al te zijn vergeten wat je ook alweer allemaal nodig hebt voor een volleybaltraining. Gelukkig was de reddende broekjesengel Eva daar en hoefde Julie de training niet in spijkerbroek zien vol te houden. Al hadden we dat natuurlijk ook wel graag willen meemaken..

De dag erna werd opnieuw een engeltje gezocht. Nee, niet om iemand van een broek te voorzien. En nee, ook geen engel in een luier om wat pijltjes te schieten. Wel eentje om de training van het jeugdteam van Maart over te nemen. Maar romantisch als wij zijn, hadden we natuurlijk allemaal al plannen op die 14e dag van februari. Iets met betoverende etentjes (lees: emmers met kip, toch Cas?) bij kaarslicht in de Mac en biosbezoekjes. Maar de belangrijkste vraag: waarom kon Maartje eigenlijk precies die dag zelf geen trainen geven..?

Onze liefdeslevens daar gelaten (komt wel weer in een nieuwe aflevering van shower talks), op donderdag was het weer tijd om het vizier te richten op volleybal. Helaas gold dat niet voor iedereen; maar liefst drie speelsters moesten zich ziekmelden voor de training, waaronder twee van de drie middens. Succes Eva… Gelukkig was daar wel opnieuw een reddende, dit keer spelverdelende engel genaamd Yanissa die ons tijdens de training kwam versterken (iets te gek gedaan de 14e Maartie?).

En zo konden we toch met tien vrouw sterk aan de bak tijdens deze niet geheel onbelangrijke training. Abi deed eerst nog even snel een fotoshootje voor een mooi plaatje bij haar artikel in de krant. “We vliegen er met volle bak in.” Tja, dat is nou eenmaal wat kippen doen.

Dus deze kippetjes gingen vroeg op stok om op zaterdag 18 februari kiplekker te beginnen aan een nieuwe SSSuper SSSaturday. Of nouja, kiplekker… Neusspraytje hier, paracetamolletje daar – maar iedereen was gelukkig weer aanwezig en fit genoeg om te spelen. En zoals Emiel ons op het hart drukte: “doodgaan is erger.”

Met die wijze woorden in ons achterhoofd betraden we het veld, met talentjes Lizzy en Felice als versterking aan onze zijde. Let’s go! “De bal is rond”, zoals de scheids ons zo mooi vertelde (was het soms de week van de scheidsrechterwijsheid?), dus het kon alle kanten op gaan. Aan ons de taak om ervoor te zorgen dat het de goede groene kant op ging.

Jetz geht loss! Onder het genot van wat lekkere bangers van DJ Bernard (dat bedankbiertje heb je nog van ons tegoed) vertrokken we sterk uit de startblokken. Met goede services wisten we de dames uit Warnsveld flink onder druk te zetten. En wanneer ze wel goed tot aanvallen kwamen, was daar #DeMuur. De zenuwen die toch wel een klein beetje aanwezig waren tijdens deze kraker gleden langzaam maar zeker wat meer van ons af. Met mooie cijfers kwam de eerste set tot een eind: 25-13 voor de Barneveldse kippetjes. Bam!

Op naar set twee. Nu is WSV een wat oudere, zeer ervaren ploeg. En je weet wat ze zeggen: “Dat moet even op gang komen, net als een diesel.” Dus het was belangrijk om onze scherpte vast te houden. En dat deden we. Ook in die tweede set wisten we de Warnsveldse dames eronder te houden door zelf gewoon goed te spelen. Wat een wereld van verschil met de – klein beetje vernederende – uitwedstrijd tegen deze ploeg. Met klinkende cijfers – 25-11 – was ook de tweede set voor de Ladies in Green! Dit verloop leidde bij sommigen onder ons wel tot wat verbazing. “Noem één woord waarmee je deze wedstrijd zou beschrijven.” Wij: “What the F?” Uhm, dat zijn drie woorden…

Anyway, onder aanmoediging van een volle tribune – en alle kijkers via de livestream, zelfs tot aan Sneek! – begonnen we vol goede moed aan de derde set. Nu was het zaak om vol te houden – niet alleen om deze wedstrijd te winnen, maar ook onze winning streak vast te houden. En dat ging niet al te makkelijk. In de derde set bleek dat de dieselmotortjes steeds iets warmer werden, of kikte bij ons de vermoeidheid in na twee sets zo scherp gespeeld te hebben? De dames van WSV kwamen steeds beter tot scoren en wij kregen wat meer moeite met hun servicedruk. 20-20. 21-21. 22-22. De eindstrijd was spannend! Maar met een lekker aanvalletje van onze Rachie trokken wij aan het langste eind: 25-23 voor SSS. Die winst was binnen. LEKKER!

In de vierde set wisten wij de scherpte niet helemaal meer vast te houden en waren de dieselmotortjes aan de overkant inmiddels goed warmgedraaid. Waar onze druk wat wegviel, pakten de dames van WSV dit goed op en namen een voorsprong. Maar de kippen geven natuurlijk niet zomaar op. We wisten de 9-16 achterstand waar we tegenaan keken weg te werken en belandden met standen van 22-22 en 23-23 opnieuw in een spannende eindfase. Helaas trokken we dit keer aan kortste eind, en lieten WSV er met 23-25 toch met één puntje (of zoals ze zelf zeggen één kippetje) in de zakken vandoor gaan.

Maarre, BAM! 3-1 winst, daar hadden we vooraf zeker voor getekend – en dat deed onze Jokie achteraf dan ook maar gewoon. Check! En toen: tijd voor vierpuntenbier. En dat smaakte misschien nog wel iets lekkerder dan al dat vijfpuntenbier van de afgelopen weken. Dat went ook hè..

Van speelsters naar supporters: tijd om heren 1 – met hart en ziel (toch Boerman?) – aan te moedigen in de halve finale van de nationale beker. Niet alleen op zaterdag in onze eigen Meerwaarde, maar ook op zondag in het Omnisport. Zo zijn wij. De support mocht helaas net niet baten, maar het was weer een feestje. Je weet wat ze zeggen: there’s only one green army.

Na een weekend vol volleybal namen we op zondagavond afscheid om elkaar op maandag vervolgens alweer te begroeten tijdens de training. Die maandag verraste coach P ons met onze favo snack: donuts! Was hij jarig geweest? Zijn vrouw misschien? Had hij zijn rijbewijs gehaald? Nee, het waren overwinningsdonuts. En die smaken – net als gratis dingen – altijd extra lekker. We vroegen ons wel af waar die overwinningsdonuts de vijf wedstrijden daarvoor dan waren gebleven, maar misschien maar beter dat we dit alleen maar doen bij hoge uitzondering, zoals als we winnen tegen de nummer 2. En misschien ook als we winnen van de nummer 3?

Nu even een tijdje trainen zonder wedstrijden. Onze Maart en Romee besloten daar maar even goed van te profiteren en de sneeuw op te zoeken in Oostenrijk en Lapland. Wel toevallig dat ze allebei precies weer de trainingen ontwijken waarop ze jarig zijn. Maar de slingers worden gewoon opgehangen hoor; benieuwd wat we volgende week voor traktatie krijgen.

De rest van de groep bevindt zich nog in Nederland en traint ondertussen gewoon door. Of tenminste, degenen die niet uitgeschakeld in bed liggen door de griep die momenteel door het land raast. We maken er maar het beste van. We leren in ieder geval veel, bijvoorbeeld dat als je niet uitkijkt je zomaar eens een paal in je baarmoeder kunt krijgen. Of dat je geen banaan moet eten als je eigenlijk moet poepen omdat er dan meer druk op komt te staan (of trekt het juist terug?). En dat het meervoud van pipe misschien wel pipen is (of was het toch pipes?). Waar het hart vol van is, loopt de mond van over..

Vanavond nog één ‘vakantietraining’ – helaas zonder onze buddies van heren 2, die wel maar toch niet nog een keer samen met ons wilden trainen. Wie neemt de afwijsdonuts mee? We hangen zelf dan de slingers maar weer op, omdat het kan, en voor de jarige Romee, die er niet is. Het leven is alsnog een feestje.

En langzaam maar zeker bereidden we ons weer voor op opnieuw een belangrijke pot. Volgende week zaterdag, 11 maart, spelen we namelijk tegen de nummer drie in onze competitie: Dynamo dames 3. We hebben vorige week zondag gemerkt dat de akoestiek in de Dynamo-arena prima is voor het Green Army liedjesarsenaal, dus komen jullie meezingen? Gewoon klappen mag ook. 11 maart, 13:30 uur @ het Omnisport. Be there!