Daar is ‘ie dan, het zeventiende wedstrijdverslag van dit mooie seizoen. Een bijzonder getal hoor, zeventien. Het komt na zestien en voor achttien. Het is een priemgetal. Het is het aantal lettergrepen in een haiku. Het was het aantal Nederlandse provinciën. Het getal is een aanwijzing dat je op de goede weg in je leven bent. En het schijnt een goed teken voor je liefdesleven te zijn als je ineens overal het cijfer zeventien om je heen ziet. Leave sântjin! Ja, zoek dat maar even op.

In Italië is het overigens een ongeluksgetal. Want in Romeinse cijfers schrijf je zeventien als XVII, wat de vele analfabeten in de middeleeuwen vaak verwarden met VIXI: het Latijnse woord voor de veelvoorkomende grafstenentekst ‘ik heb geleefd’ (ofwel: ‘ik ben dood’). Leave sântjin…

Maar nuchtere Hollanders als wij zijn, zien wij persoonlijk vooral de positieve kanten van het getal zeventien (en nee, niet alleen omdat deze redactie toevallig grotendeels vrijgezel is). Het is de aanvangstijd van onze thuiswedstrijden, de mooie leeftijd van onze jongste telg Eva, zo ongeveer het aantal donuts dat we dit seizoen p.p. hebben genuttigd en het aantal letters van onze favoriete leuSSS (ja nu moet je even nadenken hè?). Een unicum dus. Net als dit verslag, waaraan niet één, niet twee, niet drie maar zelfs vier razende reporters hebben meegewerkt. Leave sântjin!

Door naar de daadwerkelijke verslaglegging van onze een-na-laatste thuiswedstrijd van dit seizoen (niet vergeten: 1 april de laatste) tegen WIK Steenderen. Alle ballen, teamies, stenen en shirtjes verzamelen!

Zoals jullie wellicht weten begint onze wedstrijd altijd al op maandag (of was het nou donderdag?), dus delen we logischerwijs graag het verloop van onze hele week met jullie. Over maandag kunnen we kort zijn: er waren donuts (want winst tegen Dynamo). “Op naar zaterdag!”, aldus coach P.

Terwijl wij hard aan het ballen en suikers innemen waren, probeerde onze Juulster na flink wat trainingen niet van de piste te vallen. En als we de geruchten mogen geloven probeerde ze ook flink wat dans- en zangkunstjes uit tijdens de après-ski. Jodelahi…eperdepiep hoera! Want ze was ook nog eens jarig. Net geen zeventien meer. Zien jullie trouwens ook het patroon van speelsters die zichzelf een volleybalvrij weekje vakantie geven wanneer ze jarig zijn? Kun je dat soms gratis aanvragen bij de Nevobo of hoe zit dat?

Anyways, op donderdag was het weer tijd om te verzamelen voor de tweede training van de week. Maar dat verzamelen verliep niet voor iedereen even soepel. Vooral in ons middenveld waren er wat problemen. Tja Goud, je moet er wat voor over hebben om bij de Groenen te willen horen. Zelfs het Blauwe treintje heeft weleens zo zijn problemen. Maar ze stond tenminste niet in Marjoleins volleybalschoenen, die bij aanvang van de training nog in Lunteren lagen… Gelukkig gaat onze Raach niet over lijken en konden we de training alvast met haar als hoofd-hoofdblokkeerder aftrappen. We moeten immers wel blijven werken aan onze voetbalcarrière. Na de training konden we weer eens genieten van een heerlijk afkoelende douche, en zo gingen we – juist – op naar zaterdag!

Zaterdagochtend 18 maart was daar; helaas niet echt zonnig, maar gelukkig spelen we binnen. Op deze dag hadden we eerst rustig tijd om uit te slapen, boodschapjes te doen, wijn te dealen, te stofzuigen, langs te gaan bij moeke en koffietjes te drinken, om vervolgens het ruime soep te kiezen. Op naar de Meerwaarde, zonder obstakels.

De nummer twaalf op onze lijst stond op het programma: WIK Steenderen. In het uitduel tegen dit team – waarin we het helaas zonder Iris en Joke (die zat al ergens in een boot) moesten doen – wisten we alle punten mee naar Barneveld te nemen. Tijd voor evenaring.

Daar waren we dan, in de Meerwaarde. Eva op de bok, de rest in het hok. Wedstrijdvoorbespreking? Check! Banaantjes in de mik? Check! Klaar om ze van de baan te steenderen? Check! Speciaal publiek uit Scherpenzeel om dat te aanschouwen? Check! Team compleet? Uhm…

We zouden dames 1 niet zijn als we niet af en toe wat verrassingen in petto hebben op de zaterdag. Je moet het natuurlijk wel een beetje spannend houden; zeker op zo’n dag tegen de nummer 12. En dus besloot onze Juul – die op wintersport was – ineens voor onze neus te staan in de Meerwaarde: “Kan ik nog meedoen?”. Was ze uit de lucht komen vallen? Of gewoon direct uit de après-ski komen wandelen? Ach, omdat ze het zo lief vroeg. Snel wat knuffels, kusjes en lebbers en gaan met die banaan – want het was bijna 17:00, onze lievelingstijd!

Jetzt geht los! We startten de wedstrijd met volle focus, je wil teams uit de lagere rangen namelijk niet onderschatten. En in deze spannende eindsprint van de competitie telt ieder punt. We deden ons ding: beetje meppen, beetje blokken en de puntjes lekker vieren. Voor je het wist, was het eerste puntje binnen met 25-12. BOEM!

De dames van WIK waren niet van plan om zonder slag of stoot in de Meerwaarde ten onder te gaan, en deden er alles aan om toch nog wat puntjes mee te smokkelen. Toch lukte het ons om ze goed voor te blijven en af en toe – of een stuk of zeven achter elkaar – aces te scoren. Marjo in Oranje o-o-oooooh. En zo lagen we goed op Coers: 2-0!

De derde en vierde set waren Barneveldse kippeneitjes, wat sommigen de tijd en ruimte bood om wat nieuwe liedjes te bedenken. Vaar mee met WIKKIEEE! Kennen jullie die nog: Wickie de Viking? Is dat nou oud, of juist niet – of heeft het gewoon een generatie overgeslagen? Ondertussen bracht Julie het team ook nog even op de hoogte van de laatste après-ski-hitjes – gut, gut, super gut – alles super gut! – en kon de bank de tribune vermaken met wat modeshows.

Voordat je Wickie kon zeggen waren met 25-9 en 25-15 ook die laatste twee sets binnen, en dat betekende goed nieuws: vijfpuntenbier! En nog steeds bovenaan, met een extra puntje (nu twee) los van WSV – die een shotje had gemorst. Bruut!

Vandaag reizen we voor de verandering eens af naar het noorden in plaats van oosten voor een belangrijke pot in Ommen, waar we na de verloren thuiswedstrijd nog een appeltje – of banaantje – mee te schillen hebben. Om 18:00 uur gaat het gebeuren. Daarna hup in onze pyjama’s. Niet om naar bed te gaan (wel al bijna bedtijd dan), maar om onze dansmoves te showen op de pyjamaparty in Cheersss… Hopelijk met flink wat puntenbiertjes!

Dag lieve lezers, welkom terug. Na een welverdiende krokuspauze hebben we de pen weer afgestoft om jullie bij te praten over onze overwinning van afgelopen zaterdag tegen Dynamo dames 3. En voor wie de tel even kwijt was: 7 uit 7 in 2023. Bam!

Met twee vrije zaterdagen in het verschiet konden we extra lang nagenieten van de vier brute punten die we op 18 februari van WSV – en daarmee ook officieel de koploperspositie – pakten. Sommigen namen dat extra genieten wel heel serieus en vertrokken met de noorderzon naar het noorderlicht en naar het Zwitserse land. Zon, bier, karaoke, jacuzzi’s, après-ski en husky’s; ja, dat is genieten met een grote G.

Ondertussen waren de thuisblijvers iets minder te genieten met een kleine g…riepgolf. Verschil moet er zijn. Om en om strijdend ten onder. Want waar we dachten dat de een wel weer opgeknapt was, was het virusstokje intussen alweer doorgegeven aan de volgende. Maarja, je bent een team of je bent een team.

Gelukkig gaven de vakantiegangers – beide in de tussentijd een jaartje ouder (en een stuk bruiner) – ons bij terugkomst wat nieuwe energie aka traktaties. Zo zijn ze dan ook wel weer. Hieperdepiep muffins en soesjes! Of het nou door de lekkernijen of het nieuwe paarse verjaardagshirt van onze Maart kwam, we stonden inmiddels weer met z’n allen – zonder botbreuken en griep – paraat voor de training.

Naast al het gesmikkel werd er uiteraard ook vooral hard getraind om ons op te maken voor een nieuwe pot. Concurrent Dynamo dames 3 stond op het programma, een team waar we sowieso nog een appeltje mee te schillen hadden na de pijnlijke nederlaag in eigen huis eind vorig jaar. Daarnaast werd er vorige week tussendoor ook nog hard gewerkt aan wat scriptiedeadlines. Enige stress onder onze verpleegkundigen in spé was wel te bespeuren, maar geen zorgen: de deadlines werden gehaald.

En toen was het eindelijk weer tijd voor de mooiste dag van de week. Zaterdag. Na 21 lange dagen was het weer eens tijd om de competitietas (is ook gewoon onze trainingstas hoor, we zijn zo lekker gewoon gebleven) weer vol te proppen met onnodige spullen zoals een beenham en diverse setjes kleding voor de avond, om vervolgens de essentiële zaken te vergeten. Zoals de wedstrijdshirts. Blijkbaar ben je gewoon een beetje verstrooid wanneer je van wintersport ontdooit.

Gelukkig is Apeldoorn niet ver en Romee niet te beroerd het gaspedaal wat harder in te trappen; geen beenham overboord dus. Wel bijna een Boerman overigens, toen in haar auto nog een smakelijk verhaal werd gedeeld over een vleeswond (geen beenham) na een ski-ongelukje. Dat haar medepassagier ondertussen lekker aan het lunchen was en daarmee een eierlucht verspreidde in de auto werkte niet bevorderlijk.

Maargoed, we made it to Appelcity. En ja, we horen jullie denken: Apeldoorn – dan kon Julie lekker op de fiets komen. Maar nee, think again. Onze Juulster stond weer eens lekker verstrooid wezen te worden op de skipiste, benieuwd wat ze volgende week weer gaat vergeten (als het maar niet haar pyjama is..).

Eenmaal aangekomen bij de Dynamo-arena was er gelukkig zoals altijd wel iets te klagen. Eerst 100 traptreden betreden, om vervolgens geen koekje bij de thee te krijgen. En sinds wanneer moet je de theedoos zelf ophalen? Om nog maar niet te spreken van de plastic koffiebekertjes.. We kunnen je vertellen, de cappu-influencers waren not amused. Snel omkleden dan maar.

Of nouja, snel.. Menig mens weet dat het Omnisport nogal een risky doolhof kan zijn. Een gevaarlijk hoog looppad boven de velden langs en opnieuw 100 traptreden later bereikten we de kleedkamer. Met het halve team.. Hoe ging de rest ons nou weer vinden? Juist: DIT IS EEN NOODGEVAL! DJ Goud in tha house. Altijd handig om in januari alvast je kampioenslied aka loklied te bedenken.

Nadat de laatste voorbereidingen waren getroffen en Peter z’n peptalk had voltooid haastten we ons naar het veld om… die nog niet te kunnen betreden. Iets met altijd uitloop bij Dynamo. Maar dit keer hoorde je ons niet klagen; konden we mooi nog even een livestream fixen voor ons trouwe supporters thuis. “Nee naar links. Ietsje terug. Ja, bijna goed. Oh nee, toch niet.” HELP ME UIT DE BRAND. Gelukkig is onze Rachie een geduldig mens en waren we flink wat richtingaanwijzingen later dan toch echt klaar voor de wedstrijd.

Tijdens de warming-up bracht Jokie de stemming er alvast lekker in: “Ik heb het gevoel dat we gaan winnen.” Nou, iemand met zo’n bak ervaring moet je toch wel geloven? Let the game begin!

Om haar uitspraak maar meteen wat kracht bij te zetten, trapte onze Joker de wedstrijd af met een lekkere ace. Bruut! Door veel servicedruk en onder andere heerlijk blockwerk van onze Muur (iets met regelmaat) wisten we een voorsprong te pakken en deze te behouden. Met een heerlijk balletje in de hoek door onze Abi pakten we de eerste set. GROEEEN!

De dames van Dynamo staan echter niet voor niets derde en lieten zich niet zomaar kennen. Even oppassen dus. We kwamen in het begin van de volgende set dan ook op een kleine achterstand, maar we wisten ons al snel te herpakken. Al denkend aan matjes in het veld keerden we het tij. Ook de tweede set was voor ons.

Twee nul! Een goed begin, maar zeker nog maar – hopelijk – de helft. Ware thrillseekers als we zijn startten we ook de derde set met een achterstand. Je moet het wel een beetje spannend houden voor de (goed groene) bune. Maar niet te spannend. Bij een achterstand van 17-14 besloten we als ware Romees even flink bij te gassen. Dit resulteerde in een mooie eindstand van 21-25. 3-0 voor de kippetjes!

De winst was binnen, maar wie de laatste set wint, gaat meestal met het beste gevoel naar huis. En daar gingen we natuurlijk voor. Hoewel we elkaar nog zo goed hadden gewezen op het gevaar deze set nu niet te verliezen, gebeurde dat toch. De pap was op. Shit happens.

Maar niet getreurd (klein beetje wel natuurlijk eerst): we konden alsnog vier mooie punten meenemen in de tas – paste precies op de plek van de beenham. We staan hiermee nog steeds bovenaan in de competitie en hebben een mooie gaatje geslagen met Dynamo als nummer drie. Wel zitten de dames van WSV ons op de hielen, dus het belooft een spannende eindsprint te gaan worden.

Terwijl we de 100 traptreden weer afdaalden onderweg naar de auto droomden we alvast over de toekomst. Wat zullen we gaan doen nadat we kampioen zijn geworden? Misschien samen een voetbalteam vormen? Bescheiden als we zijn concludeerden we dat we ook op het voetbalveld wel eens kans zouden kunnen maken op een kampioenschap. We’ll see.

Eenmaal beneden op de parkeerplaats kwam onze Marjo erachter dat ze een aantal belangrijke zaken – zoals haar tas – was vergeten. Terug de trap op dus (en af, en weer op, en af). Gelukkig zijn we fit. En anders waren we dat nu wel door al dat trapgeloop in het Omnisport (altijd handig alvast wat conditietraining voor op het voetbalveld).

De rest van de groep was inmiddels alvast onderweg naar de Meerwaarde om daar nog wat aanmoedigingskreten te kunnen laten horen – zo hard dat de mensen thuis hier zelfs van konden meegenieten, toch Henrieke? Altijd fijn als de kijkers het wedstrijdcommentaar waarderen. En de aanmoediging bleek haar vruchten af te werpen: zowel heren 3, 2 en 1 pakten de winst. Een echte winning SSSuperSSSaturday.

Nu weer volle focus op de volgende wedstrijd, vandaag dus. Om 17:00 uur spelen we onze alweer een-na-laatste thuiswedstrijd tegen de nummer 12 van de competitie: WIK Steenderen. We gaan natuurlijk voor vijfpuntenbier, dus mocht je daar ook zin in hebben, kom dan zeker even een kijkje nemen in de Meerwaarde. Tot dan!