Vrijdag 27 maart, 21.15 uur, De Hokhorst. Stampensvol met toeschouwers om de derby der derbys te aanschouwen. Of zoals onze meest trouwe supporters c.q. vlagger c.q. teller ooit de legendarische woorden sprak: ,,Hier had je bij moeten zijn.’’

Dat had vanavond het scenario moeten zijn wat velen van ons groot in de agenda geschreven hadden, omcirkeld hadden, in groepsapps geplaatst hadden, op familieverjaardagen aangekondigd hadden: Renswouw Heren 1 tegen SSS Heren 2. Om het kampioenschap in de tweede divisie B. Wij zouden gisteravond op de training de wedstrijd gevisualiseerd hebben (ditmaal zonder chocoladeletter na afloop). Er zou een stoet van fietsers naar De Hokhorst trekken (en dan zonder anderhalve meter afstand te houden).
Wij zouden er vanavond staan. Wij zouden vanavond een aanval doen op de koppositie. Wij zouden de koppositie overnemen.

Wij zouden... Iedereen weet inmiddels dat dit scenario niet plaats zal vinden. Ook niet op een later moment dit seizoen. Laat ik voor de volledigheid - hoewel overbodig - schrijven dat het uiteraard niet meer dan logisch is dat de Nevobo de competitie heeft stilgelegd. Dat er momenteel ergere zaken zijn in ons land en de rest van de wereld. Dat het belangrijk is dat iedereen zich aan de maatregelen houdt, in de hoop de omvang van deze ramp in te dammen. In de hoop dat we elkaar in goede gezondheid weer eens in de sporthal kunnen treffen en elkaar dan niet met een elleboog hoeven te begroeten.

Sport is vandaag de dag niet meer dan de belangrijkste bijzaak van het leven. Maar het gevoel om deze sport te missen mag er ook zijn. Het gevoel van de ene persoon doet niets af aan het gevoel van een ander persoon; zolang je maar rekening houdt met elkaar. Zoals Huub van der Lubbe ooit zong:

Een man weet niet wat hij mist
Maar als ze er niet is
Als ze er niet is
Weet een man pas wat hij mist

In dit geval weet deze man nu wat hij moet missen: de sport, de strijd, het teamgevoel.

Dat gevoel is dit seizoen en op dit moment sterker dan dat het de afgelopen jaren zou zijn geweest. Zoals eerder gesteld, een ieder heeft zijn eigen gevoel; maar op dit moment had een gevoel van opwinding gecombineerd met zenuwen en enorm veel adrenaline door ons heen moeten gaan. Om ons heen kijkend naar een hoeveelheid toeschouwers die ik en vele teamgenoten van mij nooit voor mogelijk hadden gehouden en waarschijnlijk ook niet snel - of helemaal niet - meer zullen ervaren.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat het kampioenschap op het spel stond, dat het een wedstrijd was tegen louter bekenden en ook nog eens om de hoek. Na de verliespartij in De Meerwaarde dachten velen dat de titelstrijd gespeeld was. Wij hadden immers twee nederlagen geleden, Renswouw nog geen enkele verliespartij.
Desondanks stonden wij met SSS Heren 2 lange tijd bovenaan, omdat wij twee wedstrijden meer hadden gespeeld dan Renswouw. En zoals een Heren TC-lid (uit het fantastisch presterende Heren 3) altijd zei: wij hebben de punten al en zij nog niet. Wat bleek. Na een goede eerste seizoenshelft vlamden wij door na de winterstop: met vijf overwinningen op rij en slechts drie verliespunten: 26 van de 30 punten in de tas. Heyendaal, Pegasus, VC Volt, SV Dynamo H3, BVC’73, Avior: stuk voor stuk werden de teams verslagen. Met of zonder vaste coach, met of zonder aanvoerder, zonder of met Thijs.
Daarentegen verloor Renswouw tweemaal en haalde het 28 punten uit een optie van 40 punten. Zodoende was de tussenstand twee weken geleden bij het stilleggen van de competitie na 17 wedstrijden op de teller: Renswouw H1 70 punten, SSS H2 68 punten.

Dat maakte de wedstrijd van vanavond natuurlijk al bijzonder, maar voor de schrijver dezes was het extra bijzonder. Hier had ik als speler en als Heren TC jaren naartoe had geleefd. Ik kwam elf jaar geleden naar SSS en in de afgelopen elf seizoenen heb ik tweemaal enige tijd om de bovenste plaatsen mogen strijden, al duurde die titelstrijd beide keren slechts tot de kerst.

Al die seizoenen hebben hun eigen verhaal, maar een kampioenschap voegt altijd iets extra’s toe aan een seizoen. Het geeft het verhaal een schitterend eind en verhalen schrijven doe ik graag. Het verhaal van dit seizoen begint eigenlijk al in het seizoen 2013/2014. Op dat moment begint een nieuw Heren 2-tijdperk met vier spelers als kern: Frank, Martin, Rinaldo en Gepko. Deze vier mannen spelen sinds het seizoen 2013/2014 onafgebroken met elkaar (een kort uitstapje naar het buitenland van Frank en Rinaldo daargelaten) in Heren 2.

Dat eerste seizoen is één van de mooiste seizoenen die ik heb gehad in de bijna 23 jaar dat ik nu op volleybal zit. Ook al behaalden wij slechts elf punten, wonnen wij slechts één keer en degradeerden wij kneiterhard uit de eerste divisie; het was een schitterend jaar. Waarom? Vanwege het teamgevoel; vanwege het sociale aspect. Dat is waar de sport om draait. Natuurlijk mis ik het volleyballen. Alleen maar hardlopen of op zolder een beetje opdrukken gaat ook vervelen. Laat mij, laat ons, maar een volleybal aanraken; door het veld springen en huppelen. Ik mis zelfs het lijnen tikken in de warming up van Kees Jan of de verdedigingsoefeningen bij Gert. Dat ik dat zeg, zegt genoeg.

Maar zoals gezegd is sport de belangrijkste bijzaak van het leven, het gaat om meer dan alleen het spelletje. We hebben niet voor niets een teamsport gekozen; we hebben niet voor niets voor SSS gekozen en niet voor niets groeit deze vereniging al jaren. Zoals Maarten van Garderen ooit vanuit Italië schreef: bij SSS is iedereen familie. Het sociale aspect; dat is waar het in de sport om draait, waar het bij een teamsport als volleybal om draait, waar het bij SSS om gaat. Dat is wat op dit moment niet mag voor het grotere belang. Dat begrijpen we allemaal, maar dat mag ook best een beetje pijn doen.

Het seizoen na de degradatie volgde jaar in, jaar uit een seizoen in de tweede divisie. Dan weer met een fantastische start, dan weer met een geweldige eindsprint. Nooit beiden tegelijk. Het waren mooie jaren - stuk voor stuk - maar niet zo bijzonder als dit seizoen. Dus kwam er een plan: een plan om terug te keren naar de eerste divisie. De Heren TC hadden achter de schermen een driejarenplan opgesteld: een jaar opbouwen, een jaar van proberen en een jaar van moeten. Dit jaar had het gemoeten en gekund om terug te keren naar de eerste divisie. Zelfs met een kampioenschap. Met in het kielzog van Heren 2 ook nog eens een promotie van Heren 3 (en van Heren 6).

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik had gehoopt een voorbeschouwing te kunnen schrijven op de wedstrijd van het seizoen en de wedstrijd van mijn leven. Om het gevoel waarmee wij nu in het veld hadden willen staan, toch een verhaal te geven. Dat is immers wat sport doet: sport is emotie en sport levert prachtige verhalen op. Dit had een heroïsch verhaal moeten worden. Het

Het vertrouwen dat Kees Jan ons gaf was de basis voor de heroïek, want je moet er wel in geloven. Het feit dat we met twaalf spelers, twee trainers en een fantastische manager naar dit moment toewerkten. Bij het eerste treffen van het seizoen hadden we nog iets te veel ontzag voor de oudjes uit Renswouw; de tandem Paul-Bart was moeilijk te stoppen, maar wij hebben zelf bij een 1-1 stand halverwege de derde set de wedstrijd uit onze handen laten glippen en het bejaardenzweet te weinig op de grond laten vallen aan de overkant van het net.

Ditmaal zou het anders zijn: Michiel zou erbij zijn, Thijs zou weer meedoen, papa Berger was in bloedvorm en zou schitteren, Robin zou laten zien waarom hij de beste middenaanvaller van alle tweede divisies is en Sil zou laten zien dat ze op Papendal hem beter als passer/loper hadden kunnen scouten. Wij zouden daar met een 1-3 overwinning juichend van het veld stappen. Vlak voor het moment dat het winnende punt binnengeslagen zou worden door een ontketende Rinaldo, zou onze meest trouwe supporter Emiel door De Hokhorst schreeuwen tot zijn stem ermee op zou houden: HOEVEEL NOG?! Wij zouden daar winnen. Wij zouden de koppositie pakken. Wij zouden kampioen worden.

Natuurlijk zouden we ook kunnen verliezen. Dat gebeurt ook in de sport. Dit had ook een tragedie kunnen worden, maar in dit geval blijft het verhaal bij wat het had kunnen zijn. Zoals al vaker geschreven; de pen is macht en dan droomt deze schrijver liever van een heroïsch verhaal dan van een tragedie. Zeker in tijden als deze.

Bedankt voor het aanmoedigen dit seizoen. Wij wensen jullie als Heren 2 het beste toe voor de komende tijd en zien jullie graag volgend seizoen weer. Tot die tijd...

...let een beetje op elkaar.

De titel is niet echt hoopvol. U zult wel denken: wat is er toch aan de hand bij SSS Heren 2, aangezien de titel vorige week ‘ziek, zwak en misselijk’ was. In deze nieuwe aflevering over het wel en wee van heren twee zult u lezen dat de buikpijn zowel gaat over het wel als over het wee. Er zit namelijk een bijzonder Luchtje aan dit verhaal.

Als u op de website van de Van Dale zoekt naar de betekenissen van ‘wel’ en ‘wee’, kunt u alleen een uitkomst vinden voor ‘wee’.
Wee (het/de; o en v(m); meervoud: weeën)
1) pijn, verdriet
2) (m.n.) pijnlijke samentrekking van de baarmoeder kort voor het baren

Als er op het wereldwijde web verder gezocht wordt naar ‘wel’, vindt men: in orde, gezond. Laten we die definities maar even aanhouden in dit verslag.

Nick zat de afgelopen weken in de hoek van de ‘wee’. Daarmee bedoelen we de eerste betekenis van bovenstaande definitie; de tweede betekenis was in de afgelopen periode alleen van toepassing bij huize Berger. Gelukkig mocht Nick in de afgelopen week concluderen dat hij het kruisje bij het hokje ‘wee’ kon uitgummen en bij ‘wel’ kon aankruisen. Ongetwijfeld had hij vrijdagochtend weer even last van ‘wee’, maar het is mooi dat alles weer wel is met onze ploeggenoot en dat hij zaterdag ook weer enkele punten heeft kunnen spelen.

De trainingsweek was er ook één van wel en wee, zoals wel vaker bij Heren 2. Dan is het even zoeken naar het juiste ritme op de training. Dan weer wel, dan weer wee. Gelukkig konden we terugkijken op een goede start van het nieuwe jaar, want Heyendaal was immers met 4-0 verslagen. Toch? Of hadden we de laatste set nog verloren? We wisten het niet meer…

Desondanks reisden we als koploper met een volledige selectie af naar Nijmegen. Niet voor de return met Heyendaal, maar voor het treffen met Pegasus. Doel: opnieuw vijf punten binnenhalen, zodat we nog een punt zouden uitlopen op koploper Renswouw. Hoewel we laat aankwamen in de hal (o wee), liep de wedstrijd voor ons nog verder uit waardoor we nog rustig aan konden dan. Wel, dan maar even genieten van wat muziek in de kleedkamer en ons rustig paraat maken voor de wedstrijd. O wee, boom boom Sil is zijn box vergeten. Nee, niet de box waar hij als benjamin van ons team zichzelf soms in moet vermaken; maar de box waar meestal herrie - aldus de schrijver dezes - uitkomt.

Omgekleed en wel konden we het veld op en aan de wedstrijd beginnen. Heren 2 startte met hetzelfde team wat een week eerder de stadsgenoot van deze opponent puntloos huiswaarts had gestuurd. Het leek er in de eerste set echter vooral op dat SSS zichzelf ditmaal puntloos huiswaarts wilde sturen. Fout, na fout, na fout, etc. Dan wordt het een lastig verhaal om te winnen. Dat gebeurde dan ook niet in de eerste set.

Wel, dan maar uit een ander vaatje tappen. Minder fouten maken én Pegasus meer fouten laten maken. Daarnaast hoopten we wat meer snelheid in het spel te krijgen, want Pegasus probeerde bij ons zo lang mogelijke pauzes te creëren tussen de weeën in. Daar wilden we wat aan doen. In plaats van dat wij moesten puffen, even doordrukken en het tempo ophogen.
Sander - onze-aanvoerder-binnen-de-lijnen-als-de-echte-aanvoerder-even-voor-de-libero-buiten-de-lijnen-is - vroeg daarom even aan de goed-leidende-pief-op-de-stoel-met-een-fluit-in-zijn-mond of hij wat meer wilde letten op het tempo tussen de rally’s. Het is immers een mannenwedstrijd en geen treffen tussen vrouwenteams, waarbij na elk punt even bij elkaar gekomen moet worden of het nu wel of wee is.

De foutenlast ging bij SSS omlaag, de frustratie ging bij Pegasus omhoog nadat de scheidsrechter de jongelingen er even op had geattendeerd sneller klaar te moeten staan tussen de rally’s. Over het vervolg van de wedstrijd kan de schrijver dezes dan ook kort zijn. De tweede set werd makkelijk gewonnen en het lek leek dus boven te zijn bij SSS.

Met enkele wijzigingen in de ploeg bleef SSS ook in de derde en vierde set oppermachtig. Een enkel moment was er sprake van ‘o wee’, maar het grootste deel van deze sets was het vooral ‘wel, wel, wel’. Alleen voor onze Buchov was er nog wel sprake van een wee. Al weet zelfs de schrijver dezes niet goed hoe deze buikpijn te benoemen is: als een weeënde wel of als een wellende wee. Hij liet zich in de derde set in ieder geval vervangen; tot grote teleurstelling van een klein gedeelte van het publiek. Zoals in de inleiding al gesteld… daar zit een Lucht aan.

Conclusie? Wel, drie sets ruim gewonnen (17-25, 12-25 en 17-25) na een wee van een eerste set. Dus wel gewoon vier punten binnengehaald en zodoende het verschil met nummer twee Renswouw op vijf weten te houden (#wijhebbendepuntenal #zijnogniet). Daar mochten we natuurlijk na afloop op proosten na negen punten in acht dagen tijd op twee Proosten. Dat proosten deden we wel heel erg goed dat er bij de betaling even sprake was van een fikse wee. Gelukkig waren er een paar prinsen uit Renswouw om toch nog mee te delen in de kosten.

Binnenkort weer een nieuwe aflevering over het wel en wee van Heren Twee. Misschien neem ik dan wel het verhaal over de groepsafbeelding mee. Eerst maar eens met de wedstrijdspanning van vandaag omgaan en #notsodryJanuary goed afsluiten tegen VC Volt. 16.00 uur, De Meerwaarde.