De titel van een wedstrijdverslag geeft al een hoop weg. De titel van dit verslag had ook kunnen zijn: ‘Het Jens Toornstra Syndroom’ of ‘Niet Onze Hal Deel 3’ of ‘Achter Het Net Gevist’. De conclusie van onze wedstrijd - SSS H2 tegen Arvevo H1 - is echter de titel van ons verslag geworden: we gaan op bowlen.

Even een korte introductie van ons team, want het is pas het eerste wedstrijdverslag van het seizoen. Een seizoen waarin wij thuis drie keer overtuigend hebben gewonnen en nog maar één set hebben laten liggen, waarin wij onszelf even koploper mochten noemen en waarin wij twee gutterballs hebben gehad bij goede Duitse tegenstanders. Die gestohlen Fahrräder krijgen we in 2018 wel weer terug.

Ons team bestaat uit… tja… waar bestaat ons team eigenlijk uit? Op papier bestaat het uit een Amsterdamse workaholic, een speler met heel veel Eredivisie-ervaring (en dan hebben we het niet over bankzitten…), een beetje Renswouw, een blonde god met zere knietjes die Azië onveilig maakt en een andere blonde god met zere knietjes die een zwembad onveilig maakt. Sinds kort hebben we nog een tweede libero, die is teruggekomen uit Heren 1. Maar die mocht zaterdag de bank warm helden. Gelukkig voor hem komt hij aan spelen toe in zijn eigen starting seven.

Dat is qua aantal kegels kerels een beetje magertjes natuurlijk, maar de rest van de ploeg staat op papier nog niet in Heren 2. Zij profiteren van het succes van Heren 3. Of profiteert Heren 3 van Heren 2…?! Maar goed, het gaat om een aanvoerder die niet kan aanvallen, een oehoe en meisje die geen meisje meer is, een vissenkop, een krachtpatser, Gijs en twee spelverdelers die zowel in Heren 2 als in Heren 3 zitten (de één is vooral goed in de eerste service van de wedstrijd, de ander heeft zelfs eredivisie-ervaring!).

En dan hebben we uiteraard ook nog een topcoach, die na een jaar afwezigheid het publiek weer mag vermaken en het hartstikke gezellig vindt om weer bij SSS te zijn. Ook al ziet hij soms door de jeneverbesbomen zijn het fietspad niet meer. Ook al begint de vis na twee uitnederlagen op rij wel aan de kop te stinken; wij zijn hartstikke blij dat Van Roekel weer terug is. Aldus een zekere passer/loper die eerder nog weggestuurd werd op trainingen en nu niet meer uit de basis weg te krijgen is. Hmm….

Dat is ons team. Wat een toppers! Al voeren we zaterdag met een complete armada naar Arnhem voor de derde uitwedstrijd van het seizoen. Het rook tenminste wel naar een (vissers)boot, of niet soms Wilco? Met maar liefst vijf auto’s en twintig man sterk kwamen we in het sfeervolle Kermisland aan, waar verrassend genoeg onze spelerskaarten al op de parkeerplaats op ons laten te wachten. Is dat even handig!

Helaas was er geen muziek tijdens het warmlopen (dat is natuurlijk de reden van ons verlies…), maar dat was te begrijpen: want sommigen kunnen zoveel prikkels niet aan. Na het nodige heen-en-weer geschreeuw bij het inslaan, kon de wedstrijd beginnen. Ditmaal hadden we wel twee scheidsrechters, jammer genoeg (dat is natuurlijk de reden van ons verlies…).

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn: de eerste set liepen we achter de feiten aan, kwamen we goed terug, maar visten we achter het net. Da’s logisch, want je gaat toch niet je mooie groene shirt bezweet of vies maken bij een 24-23 achterstand.

Set twee ging een stuk voortvarender. We hadden de pass onder controle en serveerden er lustig op los. Het leek wel of we eindelijk naar Van Roekel luisterden en begrepen dat daar het spelletje mee begint. Het moest niet veel gekker worden, maar dat werd het toch: Berger had zelfs zo goed naar de coach geluisterd dat hij er na een time-out een sprongservice uitgooide: strike!

Vol goede moed begonnen we aan de derde set. Gij-die-niet-aangespeeld-mag-worden slaagde er zelfs in iets goeds te doen aan het net en de boomlange middenman af te blokken. De vreugde en voorsprong was van korte duur. Diezelfde GVR boezemde onze passlinie veel angst in. Heel veel angst. En toen de passlinie niet meer bang was, was onze spelverdeler dat. En toen die niet meer bang was (en gewisseld was), waren onze aanvallers bang. De teller liep op naar een niet meer te overbruggen voorsprong. Met behulp van de wisselspelers stabiliseerde de achterstand, maar een 2-1 voor Arvevo kon niet voorkomen worden.

Dan maar een vijfsetter. Sommigen hadden namelijk nog genoeg pap in de poten. Toch? Om dat te bereiken moest wel de vierde set eerst ‘even’ gewonnen worden. Dat bleek in Arnhem een brug te ver te zijn. Er werd nog een inhaalrace ingezet, maar die strandde op 24-23.

De zesde wedstrijd van het seizoen eindigde dus in een 3-1 nederlaag. Daarmee zakken we terug naar een zevende plaats op de ranglijst. Zo sta je bovenaan, zo sta je nog steeds bovenaan. Maar dan in het rechterrijtje. Het zit in de knotsgekke tweede divisie echter dicht bij elkaar en qua puntverlies staat zaterdag alweer een topper te wachten: de nummer zes tegen de nummer zeven: Pegasus H1 tegen SSS H2 (twee van de drie teams met het minste puntverlies).

Zoals je leest, moeten we zaterdag dus alweer een uitwedstrijd spelen. Aangezien onze coach niet in intrinsieke motivatie geloofd, maar wel in extern motiveren gaan we volgende week bij een overwinning bowlen! Dat wordt alvast het telefoonnummer van de Veluwehal opzoeken.

Het moet wel goedkomen zaterdag. Net als een bowlingbal een zeker perfectie lijkt te hebben qua ronding, zitten er drie gaten in. We gaan ervanuit dat we die drie dalen nu hebben gehad in wat een mooi seizoen moet worden. Dan belooft de schrijver dezes dit seizoen weer wat vaker op zijn Pegasus te stijgen.

P:.s.: tegenover de beloning staat waarschijnlijk ook een straf. U kunt nu raden wat dit wordt:
Optie A: Wilco’s vis eten.
Optie B: Rennen, vliegen, duiken, rollen, vallen en weer opstaan
Optie C: Kasten
Optie D: Bowlen zonder hekjes
Optie E: Geblinddoekt naar huis fietsen

Alterno-no no-no-no-no no-no-no-no no-no-no-no-no-no... Ja-ja ja-ja-ja-ja ja-ja-ja-ja ja-ja-ja-ja-ja-ja! Voor de vierde week op rij verdienden wij het om dit te zingen, maar niet eerder deden we dit met zoveel overgave.

Wat is pd? Na negen nederlagen in tien duels wonnen we een paar weken geleden eindelijk weer eens. Weliswaar van de nummers elf en twaalf, maar het zorgde er wel voor dat we een grote mond kregen.

Die grote mond maakten we twee weken geleden waar tegen Set-Up’65, maar juist na een mooie overwinning op de nummer drie werden we iets stiller... De uitslagen van onze concurrenten waren bepaald niet gunstig, waardoor wij ondanks deze derde zege op rij nog steeds niet veilig waren. En we beseften ons maar al te goed dat we nog twee zware wedstrijden op het programma hadden.

Vorige week zaterdag moesten we tegen Alterno 2, oftewel René van der Mark en co. We begonnen het nieuwe jaar ook tegen deze ploeg en dat was het begin van een hele slechte serie. We verloren toen met 1-3. We wonnen alleen de set toen Van der Mark even rust werd gegund...

Punt voor punt. Set voor set. Met die instelling gingen we afgelopen zaterdag naar Alterno, waar de voorbereiding ge-wel-dig was. We hadden succescoach Gerard de deur gewezen, omdat hij na een 4-0 ons vorige week niet kon behoeden voor setverlies... We hoopten met Lars-Olav onze goede serie te vervolgen, maar Ollie had zich misdragen op schoolexcursie waardoor hij huisarrest had.

Dan maar met Mark als speler, trainer, coach. Wat kan er nou misgaan als Mark al deze rollen tegelijkertijd moet vervullen...

Remco voelde in ieder geval goed aan dat Mark de beslissingen zou nemen en had à la AJ geen mening. Na zijn goede invalbeurt van vorige week wilde hij zijn basisplaats niet verliezen en volgde hij Mark blindelings. Zonder succes, maar toch weer wel met succes.

In een kleedkamer met geuren die ons deed herinneren aan Alwins (Wie? Die gozer uit de krant, die nog niet weet dat Mark ook weer naar Keistad gaat...) waskunsten waren we snel vertrokken, maar in de hal bleek dat een dameswedstrijd een echte dameswedstrijd zou worden. Oftewel: een vijfsetter die alle kanten op gaat en oneindig lang leek te duren.

Na de tijd gedood te hebben met wat zitvolleybal en warmlopen in een gymzaaltje mochten we een half uur te laat eindelijk ons veld betreden, maar moesten we een gedeelte nog even delen met wat feestvierende mensen uit Ootmarsum. We hadden wel wat meer respect verwacht nadat we hun eerste team de deur hadden gewezen... (zei ik al iets over onze grote mond?...)

We begonnen goed en zetten de toon met twee blokpunten. Alterno 2 haakte aan en plaatste op 13-13 een demarrage met een pittige serviceserie. Rinaldo werd het kind van de rekening en moest zijn plekje afstaan aan Mark, maar ook hij kon de eer van de eerste set niet redden. Al-ter-no serveerde en mompelde zich (zingen kunnen we het niet noemen...) naar de winst: 25-17.

Mark bleef staan en ‘heya, de coach’ nam het voortouw in onze opdracht: punt voor punt; set voor set. Dit deed hij door een zwakte van René van der Mark bloot te leggen: zijn passing. De 5-0 voorsprong verdween weliswaar als sneeuw voor de zon, maar de toon was gezet: al zingend knalden we in de tweede helft van de set over Alterno heen. Een mooie pink van Remco op Kuiper liet zien dat we wel degelijk kunnen volleyballen.

Na 19-25 wilden we doordrukken, maar aan het begin van de derde set sloeg het noodlot toe: Mark zijn kousen waren niet lang genoeg om een blessure te voorkomen. Een geluk bij een ongeluk: Bram was geen coach meer en moest weer op het tweede stoeltje plaatsnemen.

Rinaldo was inmiddels getergd geraakt langs de kant, trok zijn knotje extra strak en liet zien waarom hij in de basis hoort. De passing lag uitstekend, Remco verdeelde als vanouds en de aanvallers scoorden er lustig op los. Ruben Paul deed zijn broer – wie? – vergeten. De achterstand van twee punten knalden we weg met mooie punten en we lieten Alterno een toontje lager zingen.

Alterno staat niet voor niets op de tweede plaats en drukte ons in het vierde bedrijf direct in een hoekje. Het probeerde de passing meer op orde te krijgen met good old Remco Brouwer; een soort van Mark van Roekel... Maar Ruben Paul was inmiddels op dreef geraakt. Op zijn service wisten we een gat van vijf punten te dichten en denderden we door richting de spannendste slotfase van het seizoen.

22-24. Twee matchpoints voor ons. De eerste blokt Alterno nog weg, maar de tweede lijkt verzilverd te worden als de groenen uit Apeldoorn uit serveren. Rinaldo negeert het ‘uit-roepen’ van zijn teamgenoten en pakt de bal volgens het motto: de bal mag niet stuiteren. Helaas mag de bal ook niet tegen het plafond stuiteren: 24-24.

Vervolgens is het een kwestie van René van der Mark versus SSS 2. Waar Remco al zijn aanvallers weet te vinden om telkens op matchpoint te komen, is het bij Alterno éénrichtingsverkeer: alle ballen op Van der Mark. Beide kanten maken het ook waar: Berger (24-25), Van der Mark (25-25), Gepko (26-25), Van der Mark (26-26).

Dan lijkt Alterno op setpunt te komen: Van der Mark slaat een pipe snoei-snoei (hoe hard?) echt snoeihard over het net. Maar wij zijn een team en een team is sterker dan een individu. Arno geeft zijn leven en werpt zich met zijn schouder tegen de bal. Terwijl Arno met een net niet ontwrichte schouder achterover valt, belandt de bal in het net. Naast de antenne... De arbitrage ziet het niet, Rinaldo handelt snel: speelt door en we spelen de bal over het net. Vervolgens gaat Alterno de fout in door de bal achterover op de diagonaal te spelen: Rinaldo wil immers indruk maken op de vlagger. Killblock! 27-26.

De rapen zijn gaar. De boot is aan. De poppen zijn aan het dansen. Alterno is over de rooie, waarop de tweede scheidsrechter als een slechte politieagent de lijnrechter een bekentenis probeert te ontfutselen. Rinaldo knipoogt ondertussen lief, waarop de vlagger zegt dat ze niks gezien heeft.

Het lijkt me duidelijk wat nu komt: René van der Mark (27-27). Maar wij hebben knotje: 28-27. René van der Mark: 28-28.

Maar dan... broederliefde is één van de mooiste dingen die er is. AJ zat – samen met Jeroen – al de hele wedstrijd te juichen, maar harder dan bij 29-28 hebben wij hem en Ruben Paul niet horen juichen. Remco speelt de bal naar linksvoor en terwijl onze Paul nog door de lucht zweeft, schreeuwt hij het al uit: de bal gaat snoeihard binnen.

Driemaal raden wat er nu gebeurt: de bal gaat naar René van der Mark. Maar... Ruben Paul had blijkbaar nog iets over, want voor het eerst deze wedstrijd blokkeren we de einzelgänger. Het is nog geen direct punt. Alterno krijgt nog een kans, maar het niet scoren heeft Van der Mark zoveel frustratie opgeleverd dat hij zijn tweede poging snoei-snoei (hoe hard?) echt snoeihard IN het net jaagt: 28-30.

Oftewel: no-no no-no-no-no no-no-no-no no-no-no-no-no-no... Ja-ja ja-ja-ja-ja ja-ja-ja-ja ja-ja-ja-ja-ja-ja!