Een nieuwe maand is aangebroken en dat betekent tijd voor verandering. En verandering is iets wat we wel kunnen gebruiken gezien onze laatste not-so-winning-streak, de stand en het feit dat er nog maar een paar wedstrijden op het programma staan dit seizoen. De eindsprint wordt langzaamaan ingezet. En die ging op die eerste zaterdag van maart richting het zuiden, naar Meijel welteverstaan. Eens kijken of we wat puntjes van de nummer 4, Peelpush dames 2, konden afsnoepen. Here we come Méél.

Maar eerst nog even een weekje trainen. Een goed begin is immers het halve werk. Op maandag had coach P een goede oefening voor ons uit de hoge hoed getoverd in de vorm van een groot grijs gevaarte: een skippybal. Deze fungeerde als enorm blok. Het doel? Ballen die via Skippy werden geslagen halen. Skippy en coach P zorgden er gezamenlijk voor dat het vliegen van wand tot muur was, maar dat weerhield ons er niet van om de ballen van de grond te houden en dat lukte dan ook aardig. Dat wilden we wel vaker doen.

Donderdags was het andere koek. Minder koek beter gezegd. Met een paar teamies die lagen uit te zieken in hun bed en een gesneuvelde Leen langs de kant vanaf halverwege de training moesten we toch volle bak weer vliegen. Speciaal voor Juul had Peter Skippy weer meegenomen, maar helaas bleek Juul die dag net in de ziekenboeg te liggen. Hela-skippy-ka!

Bij hoge uitzondering konden we die donderdagavond na onze training nog een setje kijken bij de wedstrijden van zowel dames 2 én heren 4. Wat een avond! Uiteindelijk werd vooral gekeken naar het spektakel bij de mannen, waarbij wij op ons beurt andersom als visjes in een kom werden aangekeken door de mannen van de tegenpartij. Joehoeee! Benieuwd of zij ook een Humpty Dumpty of Faun aan de andere kant van het glas zagen.

Omdat elkaar twee keer in de week zien niet altijd genoeg is, ging een groot deel van het team de strijd aan tijdens de pubquiSSS. Waarbij vier daarvan ook nog eens samen in een team zaten. De quiz bleek voor een aantal uit dat team lastiger dan verwacht; vooral oma Julie en boomer Rachel hadden daar de touwtjes in handen. Toch konden de jongeren in het team ook hun bijdrage leveren, bijvoorbeeld door wat nieuwerwetse liedjes te ontcijferen (je bent fan van k3 of je bent het niet). Bovendien kwamen ze erachter dat voetbal meekijken met hun vriendjes ook nog weleens handig blijkt te zijn. Clau houdt duidelijk niet van voetbal kijken met haar vriendje, al denkende dat Mbappé een trouwe kracht is voor het Nederlands elftal. Helaas is dat een droom. Tijdens deze avond deden we het gemiddeld een stukkie beter dan in de competitie, met dames 1-speelsters eindigend in de bovenste rangen en de middenmoot. Daarna was het tijd om ons bedje op te zoeken en wat uurtjes slaap te pakken voor de wereldreis naar Limbùrrùg.

2 maart 2024, 14:45 uur: dames 1 maakt zich klaar voor een tripje naar het zuiden van het land. Meijelenver als je het ons vraagt. Gelukkig waren we allemaal in opperbeste stemming want onze Ro mocht die dag maar liefst 28 kaarsjes uitblazen, HIEPERDEPIEP HOERA! De antenne werd van het dak gehaald door Lies, waarmee ze een koor van kraaitjes begeleidde om Romee een goed onthaal te geven met toeters en bellen. Let’s goooo in de versierde vissenkom!

Aangekomen in Meijel vielen we meteen weer in de levenslessen: doe altijd een dop op je bus haarlak, anders heb je de kans dat er de hele wedstrijd een chemische walm om je heen hangt en je vast komt te zitten in je schoenen. Ervaringsdeskundige Lies vertelt je er graag meer over. Haarlak overal. OVERAL.

Ook dit weekend was er weer een behoorlijke fanbase met toeters en bellen met ons meegereisd; waarbij de tocht voor de een nèt iets langer was dan voor de ander. Vol goede moed startten we aan de wedstrijd, en trapten redelijk sterk af. De pass hadden we goed onder controle en we probeerden slim te spelen. Onze blokkering stond in principe goed, maar de dames van Peelpush wisten goed gebruik te maken van onze handjes die dan weer net niet helemaal goed stonden. Het lukte ons helaas niet het eerste punt van de wedstrijd alvast in de kofferbak te stoppen.

Verderop in de wedstrijd kwam er een stijgende lijn in ons spel, maar we merkten ook dat de meiden aan de overkant gebrand waren om te winnen. Het was moeilijk om door te stomen midden in de sets waardoor Peelpush halverwege steeds kon uitlopen. Ook set twee en drie gingen naar de Meijelnaren.

“We zijn verdorie niet niks voor niks naar Meijel gereden.” Of het nou voor deze pakkende slogan kwam of niet, maar na deze opmerking gingen we ineens als een raket. We zetten druk achter onze eigen service, kregen de pass weer goed onder controle, wisten de setjes mooi af te leveren en konden lekker aanvallen. Ook lieten we zien ons niet langer blokkerend te laten pakken – HANDJES HANDJES BLOEMETJESGORDIJN. Binnen no-time was het ineens 15-25. PUNTJE VOOR DE GROENEN!

Een lekkere afsluiter die we uiteraard konden vieren bij de gouden golven, wederom in Cuijk (na Apeldoorn hebben we natuurlijk een nieuwe stamkroeg nodig). Een deel van het team besloot – als het dan echt moest – nog een drankje te doen op Romees verjaardag bij de Gribus, wat natuurlijk helemaal niet gezellig was #spobo #gezelliemozzarellie.

En nu een week later maken we ons inmiddels weer op voor een volgend potje. En geen onbelangrijke. Vandaag spelen we in eigen huis tegen Halley dames 1, de nummer laatst uit de competitie. Dit worden belangrijke punten, dus kom ons aanmoedigen naar die overwinning om 17.00 uur in De Meerwaarde!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Niet in eigen huis helaas; op zaterdag 24 februari reisden we af naar de Activiahal in Sint Anthonis. Of we daar succes hebben geboekt? Spoiler: niet echt.

De week begon eigenlijk vrij rustig. Iedereen wist de twee vrije zaterdag prima te vullen en was weer klaar om er tegenaan te gaan. Het wordt namelijk wel tijd om onszelf uit de gevarenzone te gaan werken, dus er is werk aan de winkel.

Het is misschien geen verrassing, maar ook deze week werd onze Leen helaas weer getroffen door een heus kanon van Clau. SJEMMEN MET LEEN PART GEEN IDEE! Toch hadden we een klein gelukje deze week; we konden een keer eerder trainen. En dan blijkt 19.00 uur trainen toch ook wel weer een beetje vroeg en haasten voor de meesten. Alles voor het goede doel zullen we maar zeggen. We hadden namelijk ook nog het een en ander te bespreken na de training. Bijvoorbeeld hoe we uit die beruchte gevarenzone gaan komen. HANDJES OMHOOG, HANDJES OMLAAG! Gelukkig was er voor dit gesprek weinig gekakel nodig en konden de kippetjes het gelukkig snel eens worden. ACCEPTABEL! Vol goede moed op naar zaterdag.

We zijn inmiddels al op het punt gekomen dat een uurtje rijden in onze ogen echt niet meer zo ver is; dat is eigenlijk nog een vrij kort ritje. Om 13.30 uur traden we aan bij De Meerwaarde voor vertrek en hadden we rustig de tijd om in de auto’s onze boterhammetjes te eten. Rachel, ook wel bekend als de pijnboompittenkoerier, besloot de mensen in haar auto mee te nemen in haar ongelofelijk… we zullen maar zeggen bijzondere muzieksmaak. Maar zelfs coach P kreeg wiebelbenen en moest het ontgelden in deze gezellige auto. Mocht je je afvragen wat we dan precies hebben geluisterd: Henk Bernard en Marianne Weber waren echt de favorieten van de autorit, met als favo titel De Italiaan.

Ondertussen werd er ergens anders in Nederland ook een verrassingsfeestje gevierd, voor Joke! En dan zul je denken: Joke? Die is toch in september jarig? Is ze dan stiekem getrouwd? Maar nee, deze keer mocht de echte captain Joke, Joke senior, even in de watten worden gelegd voor een bijzondere verjaardag. Of het uiteindelijk een uitje naar de Julianatoren is geworden moeten jullie haar zelf maar vragen.

Ondertussen waren de overige 11 teamies, Coach P en versterking in de vorm van Yanissa veilig aangekomen in Sint Tunnis. Evenals de fanbase die afgereisd was voor ons. Drie keer raden wie dat waren? Er waren trouwens zelfs spionnen die onze wedstrijd graag met eigen ogen wilden meemaken. Spanning en sensatie.

Maargoed, tijd om te beginnen – nadat Hanna de scheidsrechter nog even wees op onze veiligheid omdat de banken wel erg dicht op de lijn stonden en dat nog wel eens mis kon gaan. Zou ze ons misschien goed kennen? Ik denk het wel, het zou niet de eerste keer zijn dat er een teamie het publiek in duikt.

We startten de wedstrijd eigenlijk best wel prima. De pass hadden we goed onder controle en er werd hard gewerkt. Toch was het moeilijk om de bal bij de tegenstander op de grond te krijgen. De tegenpartij wist de rommelballen, zoals Lies dat mooi zei, beter op te ruimen en hierdoor trokken zij in de eerste set aan het langste eind (21-25). Helaas konden we onze (pijnboom)pit en strijdlust gedurende de rest van de wedstrijd ook niet omzetten en moesten alle punten in Sint Anthonis achterblijven (23-25; 19-25; 16-25). Die doet pijn(boompit)!

Helapika. We hadden natuurlijk op meer gehoopt. Met teleurstelling gaat een ieder vaak op haar eigen manier om. Zo vergat de een haar halve inboedel in de kleedkamer in Sint Anthonis (gelukkig letten onze teamies goed op elkaar #gratisaftehalen) en besloot de ander zichzelf ff klem te gaan zuipen. Ieder z’n ding. Vaak wel een gezamenlijk ding is de zoektocht naar troostvoer bij ons favoriete restaurant, dit keer in Cuijk. Zo kom je nog eens ergens.

Deze week hebben we weer hard getraind voor weer een nieuwe pot. Vandaag reizen we af naar gemeente Peel en de Maas: Meijel staat op het programma. De benzinetanks zitten vol, de bakjes pasta voor onze eigen tanks zijn gemaakt en we hebben er zin in. Mocht je je vervelen en zin hebben in een roadtrip (of de livestream willen kijken): om 18.00 treden we aan in De Korref tegen Peelpush dames 2.