Dag lieve lezers, welkom terug. Na een welverdiende krokuspauze hebben we de pen weer afgestoft om jullie bij te praten over onze overwinning van afgelopen zaterdag tegen Dynamo dames 3. En voor wie de tel even kwijt was: 7 uit 7 in 2023. Bam!

Met twee vrije zaterdagen in het verschiet konden we extra lang nagenieten van de vier brute punten die we op 18 februari van WSV – en daarmee ook officieel de koploperspositie – pakten. Sommigen namen dat extra genieten wel heel serieus en vertrokken met de noorderzon naar het noorderlicht en naar het Zwitserse land. Zon, bier, karaoke, jacuzzi’s, après-ski en husky’s; ja, dat is genieten met een grote G.

Ondertussen waren de thuisblijvers iets minder te genieten met een kleine g…riepgolf. Verschil moet er zijn. Om en om strijdend ten onder. Want waar we dachten dat de een wel weer opgeknapt was, was het virusstokje intussen alweer doorgegeven aan de volgende. Maarja, je bent een team of je bent een team.

Gelukkig gaven de vakantiegangers – beide in de tussentijd een jaartje ouder (en een stuk bruiner) – ons bij terugkomst wat nieuwe energie aka traktaties. Zo zijn ze dan ook wel weer. Hieperdepiep muffins en soesjes! Of het nou door de lekkernijen of het nieuwe paarse verjaardagshirt van onze Maart kwam, we stonden inmiddels weer met z’n allen – zonder botbreuken en griep – paraat voor de training.

Naast al het gesmikkel werd er uiteraard ook vooral hard getraind om ons op te maken voor een nieuwe pot. Concurrent Dynamo dames 3 stond op het programma, een team waar we sowieso nog een appeltje mee te schillen hadden na de pijnlijke nederlaag in eigen huis eind vorig jaar. Daarnaast werd er vorige week tussendoor ook nog hard gewerkt aan wat scriptiedeadlines. Enige stress onder onze verpleegkundigen in spé was wel te bespeuren, maar geen zorgen: de deadlines werden gehaald.

En toen was het eindelijk weer tijd voor de mooiste dag van de week. Zaterdag. Na 21 lange dagen was het weer eens tijd om de competitietas (is ook gewoon onze trainingstas hoor, we zijn zo lekker gewoon gebleven) weer vol te proppen met onnodige spullen zoals een beenham en diverse setjes kleding voor de avond, om vervolgens de essentiële zaken te vergeten. Zoals de wedstrijdshirts. Blijkbaar ben je gewoon een beetje verstrooid wanneer je van wintersport ontdooit.

Gelukkig is Apeldoorn niet ver en Romee niet te beroerd het gaspedaal wat harder in te trappen; geen beenham overboord dus. Wel bijna een Boerman overigens, toen in haar auto nog een smakelijk verhaal werd gedeeld over een vleeswond (geen beenham) na een ski-ongelukje. Dat haar medepassagier ondertussen lekker aan het lunchen was en daarmee een eierlucht verspreidde in de auto werkte niet bevorderlijk.

Maargoed, we made it to Appelcity. En ja, we horen jullie denken: Apeldoorn – dan kon Julie lekker op de fiets komen. Maar nee, think again. Onze Juulster stond weer eens lekker verstrooid wezen te worden op de skipiste, benieuwd wat ze volgende week weer gaat vergeten (als het maar niet haar pyjama is..).

Eenmaal aangekomen bij de Dynamo-arena was er gelukkig zoals altijd wel iets te klagen. Eerst 100 traptreden betreden, om vervolgens geen koekje bij de thee te krijgen. En sinds wanneer moet je de theedoos zelf ophalen? Om nog maar niet te spreken van de plastic koffiebekertjes.. We kunnen je vertellen, de cappu-influencers waren not amused. Snel omkleden dan maar.

Of nouja, snel.. Menig mens weet dat het Omnisport nogal een risky doolhof kan zijn. Een gevaarlijk hoog looppad boven de velden langs en opnieuw 100 traptreden later bereikten we de kleedkamer. Met het halve team.. Hoe ging de rest ons nou weer vinden? Juist: DIT IS EEN NOODGEVAL! DJ Goud in tha house. Altijd handig om in januari alvast je kampioenslied aka loklied te bedenken.

Nadat de laatste voorbereidingen waren getroffen en Peter z’n peptalk had voltooid haastten we ons naar het veld om… die nog niet te kunnen betreden. Iets met altijd uitloop bij Dynamo. Maar dit keer hoorde je ons niet klagen; konden we mooi nog even een livestream fixen voor ons trouwe supporters thuis. “Nee naar links. Ietsje terug. Ja, bijna goed. Oh nee, toch niet.” HELP ME UIT DE BRAND. Gelukkig is onze Rachie een geduldig mens en waren we flink wat richtingaanwijzingen later dan toch echt klaar voor de wedstrijd.

Tijdens de warming-up bracht Jokie de stemming er alvast lekker in: “Ik heb het gevoel dat we gaan winnen.” Nou, iemand met zo’n bak ervaring moet je toch wel geloven? Let the game begin!

Om haar uitspraak maar meteen wat kracht bij te zetten, trapte onze Joker de wedstrijd af met een lekkere ace. Bruut! Door veel servicedruk en onder andere heerlijk blockwerk van onze Muur (iets met regelmaat) wisten we een voorsprong te pakken en deze te behouden. Met een heerlijk balletje in de hoek door onze Abi pakten we de eerste set. GROEEEN!

De dames van Dynamo staan echter niet voor niets derde en lieten zich niet zomaar kennen. Even oppassen dus. We kwamen in het begin van de volgende set dan ook op een kleine achterstand, maar we wisten ons al snel te herpakken. Al denkend aan matjes in het veld keerden we het tij. Ook de tweede set was voor ons.

Twee nul! Een goed begin, maar zeker nog maar – hopelijk – de helft. Ware thrillseekers als we zijn startten we ook de derde set met een achterstand. Je moet het wel een beetje spannend houden voor de (goed groene) bune. Maar niet te spannend. Bij een achterstand van 17-14 besloten we als ware Romees even flink bij te gassen. Dit resulteerde in een mooie eindstand van 21-25. 3-0 voor de kippetjes!

De winst was binnen, maar wie de laatste set wint, gaat meestal met het beste gevoel naar huis. En daar gingen we natuurlijk voor. Hoewel we elkaar nog zo goed hadden gewezen op het gevaar deze set nu niet te verliezen, gebeurde dat toch. De pap was op. Shit happens.

Maar niet getreurd (klein beetje wel natuurlijk eerst): we konden alsnog vier mooie punten meenemen in de tas – paste precies op de plek van de beenham. We staan hiermee nog steeds bovenaan in de competitie en hebben een mooie gaatje geslagen met Dynamo als nummer drie. Wel zitten de dames van WSV ons op de hielen, dus het belooft een spannende eindsprint te gaan worden.

Terwijl we de 100 traptreden weer afdaalden onderweg naar de auto droomden we alvast over de toekomst. Wat zullen we gaan doen nadat we kampioen zijn geworden? Misschien samen een voetbalteam vormen? Bescheiden als we zijn concludeerden we dat we ook op het voetbalveld wel eens kans zouden kunnen maken op een kampioenschap. We’ll see.

Eenmaal beneden op de parkeerplaats kwam onze Marjo erachter dat ze een aantal belangrijke zaken – zoals haar tas – was vergeten. Terug de trap op dus (en af, en weer op, en af). Gelukkig zijn we fit. En anders waren we dat nu wel door al dat trapgeloop in het Omnisport (altijd handig alvast wat conditietraining voor op het voetbalveld).

De rest van de groep was inmiddels alvast onderweg naar de Meerwaarde om daar nog wat aanmoedigingskreten te kunnen laten horen – zo hard dat de mensen thuis hier zelfs van konden meegenieten, toch Henrieke? Altijd fijn als de kijkers het wedstrijdcommentaar waarderen. En de aanmoediging bleek haar vruchten af te werpen: zowel heren 3, 2 en 1 pakten de winst. Een echte winning SSSuperSSSaturday.

Nu weer volle focus op de volgende wedstrijd, vandaag dus. Om 17:00 uur spelen we onze alweer een-na-laatste thuiswedstrijd tegen de nummer 12 van de competitie: WIK Steenderen. We gaan natuurlijk voor vijfpuntenbier, dus mocht je daar ook zin in hebben, kom dan zeker even een kijkje nemen in de Meerwaarde. Tot dan!

Jodelahiti da sind wir wieder! (Drie keer raden wie weer terug is van wintersport..) Jullie dachten toch niet dat we het verslag vergeten waren hè? Alle drukte, chaos en overige excuses terzijde: verslaan hoe we met 3-1 van onze directe concurrent wonnen laten we natuurlijk niet aan ons voorbijgaan.

Dus laten we even teruggaan naar maandag 13 februari 2023. De start van de week der weken. De week van de kraker der krakers. De week waarin wij het als nummer 1 zouden opnemen tegen WSV, de nummer 2 uit de competitie – die met een wedstrijd minder maar drie punten onder ons zweefde. Spanning en sensatie – jodelahieee.

Volle bak gaan met die bananen dus; time for payback. Tijdens de uitwedstrijd in Warnsveld kampten we immers, zoals de Barneveldse Krant terecht kopte, met een complete off-day. Kansloos met 4-0 eraf in De Kei. Ons eerste verlies van het seizoen. En het moment dat de dames van WSV onze koppositie overnamen en daarna stukje bij beetje uitliepen. Tegen de tijd dat het kerst was, stonden ze inmiddels 11 punten op ons voor. Ai…

Maar in 2023, we came back stronger. Of het nou door de kerstchocolaatjes, oliebollen, champies, blauwe pepernoten, kerstgriepjes of het trainen met heren 2 kwam: in het nieuwe jaar werden de rollen omgedraaid. Waar wij in de eerste vijf wedstrijden van het nieuwe jaar geen enkel puntje verspilden, lieten de Warnsveldenaren hier en daar juist wat kostbare punten liggen. Langzaam maar zeker liepen we in, en er zelfs al een klein beetje overheen. De 18e ging het bepalen: zouden we iets terugzakken, bijblijven of zelfs voorop gaan lopen?

Soms moet je denken, maar soms is het tijd om gewoon te doen. En dus gingen we maar gewoon hard aan de bak in de week voor de kraker. Onze Juulster was inmiddels ook weer heelhuids teruggekeerd van haar wintersportvakantie. Al bleek ze na een weekje op de latten – of zou het de après-ski zijn geweest? – al te zijn vergeten wat je ook alweer allemaal nodig hebt voor een volleybaltraining. Gelukkig was de reddende broekjesengel Eva daar en hoefde Julie de training niet in spijkerbroek zien vol te houden. Al hadden we dat natuurlijk ook wel graag willen meemaken..

De dag erna werd opnieuw een engeltje gezocht. Nee, niet om iemand van een broek te voorzien. En nee, ook geen engel in een luier om wat pijltjes te schieten. Wel eentje om de training van het jeugdteam van Maart over te nemen. Maar romantisch als wij zijn, hadden we natuurlijk allemaal al plannen op die 14e dag van februari. Iets met betoverende etentjes (lees: emmers met kip, toch Cas?) bij kaarslicht in de Mac en biosbezoekjes. Maar de belangrijkste vraag: waarom kon Maartje eigenlijk precies die dag zelf geen trainen geven..?

Onze liefdeslevens daar gelaten (komt wel weer in een nieuwe aflevering van shower talks), op donderdag was het weer tijd om het vizier te richten op volleybal. Helaas gold dat niet voor iedereen; maar liefst drie speelsters moesten zich ziekmelden voor de training, waaronder twee van de drie middens. Succes Eva… Gelukkig was daar wel opnieuw een reddende, dit keer spelverdelende engel genaamd Yanissa die ons tijdens de training kwam versterken (iets te gek gedaan de 14e Maartie?).

En zo konden we toch met tien vrouw sterk aan de bak tijdens deze niet geheel onbelangrijke training. Abi deed eerst nog even snel een fotoshootje voor een mooi plaatje bij haar artikel in de krant. “We vliegen er met volle bak in.” Tja, dat is nou eenmaal wat kippen doen.

Dus deze kippetjes gingen vroeg op stok om op zaterdag 18 februari kiplekker te beginnen aan een nieuwe SSSuper SSSaturday. Of nouja, kiplekker… Neusspraytje hier, paracetamolletje daar – maar iedereen was gelukkig weer aanwezig en fit genoeg om te spelen. En zoals Emiel ons op het hart drukte: “doodgaan is erger.”

Met die wijze woorden in ons achterhoofd betraden we het veld, met talentjes Lizzy en Felice als versterking aan onze zijde. Let’s go! “De bal is rond”, zoals de scheids ons zo mooi vertelde (was het soms de week van de scheidsrechterwijsheid?), dus het kon alle kanten op gaan. Aan ons de taak om ervoor te zorgen dat het de goede groene kant op ging.

Jetz geht loss! Onder het genot van wat lekkere bangers van DJ Bernard (dat bedankbiertje heb je nog van ons tegoed) vertrokken we sterk uit de startblokken. Met goede services wisten we de dames uit Warnsveld flink onder druk te zetten. En wanneer ze wel goed tot aanvallen kwamen, was daar #DeMuur. De zenuwen die toch wel een klein beetje aanwezig waren tijdens deze kraker gleden langzaam maar zeker wat meer van ons af. Met mooie cijfers kwam de eerste set tot een eind: 25-13 voor de Barneveldse kippetjes. Bam!

Op naar set twee. Nu is WSV een wat oudere, zeer ervaren ploeg. En je weet wat ze zeggen: “Dat moet even op gang komen, net als een diesel.” Dus het was belangrijk om onze scherpte vast te houden. En dat deden we. Ook in die tweede set wisten we de Warnsveldse dames eronder te houden door zelf gewoon goed te spelen. Wat een wereld van verschil met de – klein beetje vernederende – uitwedstrijd tegen deze ploeg. Met klinkende cijfers – 25-11 – was ook de tweede set voor de Ladies in Green! Dit verloop leidde bij sommigen onder ons wel tot wat verbazing. “Noem één woord waarmee je deze wedstrijd zou beschrijven.” Wij: “What the F?” Uhm, dat zijn drie woorden…

Anyway, onder aanmoediging van een volle tribune – en alle kijkers via de livestream, zelfs tot aan Sneek! – begonnen we vol goede moed aan de derde set. Nu was het zaak om vol te houden – niet alleen om deze wedstrijd te winnen, maar ook onze winning streak vast te houden. En dat ging niet al te makkelijk. In de derde set bleek dat de dieselmotortjes steeds iets warmer werden, of kikte bij ons de vermoeidheid in na twee sets zo scherp gespeeld te hebben? De dames van WSV kwamen steeds beter tot scoren en wij kregen wat meer moeite met hun servicedruk. 20-20. 21-21. 22-22. De eindstrijd was spannend! Maar met een lekker aanvalletje van onze Rachie trokken wij aan het langste eind: 25-23 voor SSS. Die winst was binnen. LEKKER!

In de vierde set wisten wij de scherpte niet helemaal meer vast te houden en waren de dieselmotortjes aan de overkant inmiddels goed warmgedraaid. Waar onze druk wat wegviel, pakten de dames van WSV dit goed op en namen een voorsprong. Maar de kippen geven natuurlijk niet zomaar op. We wisten de 9-16 achterstand waar we tegenaan keken weg te werken en belandden met standen van 22-22 en 23-23 opnieuw in een spannende eindfase. Helaas trokken we dit keer aan kortste eind, en lieten WSV er met 23-25 toch met één puntje (of zoals ze zelf zeggen één kippetje) in de zakken vandoor gaan.

Maarre, BAM! 3-1 winst, daar hadden we vooraf zeker voor getekend – en dat deed onze Jokie achteraf dan ook maar gewoon. Check! En toen: tijd voor vierpuntenbier. En dat smaakte misschien nog wel iets lekkerder dan al dat vijfpuntenbier van de afgelopen weken. Dat went ook hè..

Van speelsters naar supporters: tijd om heren 1 – met hart en ziel (toch Boerman?) – aan te moedigen in de halve finale van de nationale beker. Niet alleen op zaterdag in onze eigen Meerwaarde, maar ook op zondag in het Omnisport. Zo zijn wij. De support mocht helaas net niet baten, maar het was weer een feestje. Je weet wat ze zeggen: there’s only one green army.

Na een weekend vol volleybal namen we op zondagavond afscheid om elkaar op maandag vervolgens alweer te begroeten tijdens de training. Die maandag verraste coach P ons met onze favo snack: donuts! Was hij jarig geweest? Zijn vrouw misschien? Had hij zijn rijbewijs gehaald? Nee, het waren overwinningsdonuts. En die smaken – net als gratis dingen – altijd extra lekker. We vroegen ons wel af waar die overwinningsdonuts de vijf wedstrijden daarvoor dan waren gebleven, maar misschien maar beter dat we dit alleen maar doen bij hoge uitzondering, zoals als we winnen tegen de nummer 2. En misschien ook als we winnen van de nummer 3?

Nu even een tijdje trainen zonder wedstrijden. Onze Maart en Romee besloten daar maar even goed van te profiteren en de sneeuw op te zoeken in Oostenrijk en Lapland. Wel toevallig dat ze allebei precies weer de trainingen ontwijken waarop ze jarig zijn. Maar de slingers worden gewoon opgehangen hoor; benieuwd wat we volgende week voor traktatie krijgen.

De rest van de groep bevindt zich nog in Nederland en traint ondertussen gewoon door. Of tenminste, degenen die niet uitgeschakeld in bed liggen door de griep die momenteel door het land raast. We maken er maar het beste van. We leren in ieder geval veel, bijvoorbeeld dat als je niet uitkijkt je zomaar eens een paal in je baarmoeder kunt krijgen. Of dat je geen banaan moet eten als je eigenlijk moet poepen omdat er dan meer druk op komt te staan (of trekt het juist terug?). En dat het meervoud van pipe misschien wel pipen is (of was het toch pipes?). Waar het hart vol van is, loopt de mond van over..

Vanavond nog één ‘vakantietraining’ – helaas zonder onze buddies van heren 2, die wel maar toch niet nog een keer samen met ons wilden trainen. Wie neemt de afwijsdonuts mee? We hangen zelf dan de slingers maar weer op, omdat het kan, en voor de jarige Romee, die er niet is. Het leven is alsnog een feestje.

En langzaam maar zeker bereidden we ons weer voor op opnieuw een belangrijke pot. Volgende week zaterdag, 11 maart, spelen we namelijk tegen de nummer drie in onze competitie: Dynamo dames 3. We hebben vorige week zondag gemerkt dat de akoestiek in de Dynamo-arena prima is voor het Green Army liedjesarsenaal, dus komen jullie meezingen? Gewoon klappen mag ook. 11 maart, 13:30 uur @ het Omnisport. Be there!