Bovo Dames 1, 18.00, Landbouwweg, Aalten. Dat stond er afgelopen zaterdag voor ons op het programma. Joke was – helaas voor ons – donderdag voor een klein wereldwerkreisje naar Jordanië vertrokken. Wij besloten het maar te houden bij een reisje binnen eigen land, want zeg nou zelf: Aalten ligt niet om de hoek. We kwamen uit alle hoeken van het land opduiken, zoals bijvoorbeeld Cynthia, die na haar eigen wedstrijd in Nijmegen, ons kwam versterken. Helaas werd Mylène tijdens deze lange tocht niet lekker en moesten we haar in het veld missen.

Eenmaal aangekomen op de Landbouwweg, stalden we de auto's tussen de trekkers en werden de klompen verwisseld voor volleybalschoenen. De scheidsrechters gingen op zoek naar de juiste bal – ‘Hee Anton, volgens mien is dat um!' – en wij sloegen met inslaan de niet-wedstrijdballen er behoorlijk hard in. De jetlag was weggezakt en we waren klaar voor een mooie pot.

De eerste set was een taaie, mede door onze eigen fouten, maar de tegenstander was ook sterk. Het was een strijd, die niet op leek te houden! Ze wilden ons nog lang niet naar huis hebben, nog langer niet, nog langer niet. Eindstand 36-34 voor Bovo. Anton blies weer op het fluitje en de tweede set startte. We wilden revanche voor de eerste set en zo gezegd, zo gedaan. Mede dankzij onze trouwe supporters op de tribune, die vanuit Arnhem even hier naartoe waren gekomen, scoorden we de punten. Daniëlle en Geralde waren op dreef! Ook Judith speelde voor het eerst weer voluit een wedstrijd sinds haar blessure. Als een team sleepten we deze set naar ons toe met 25-22.

De derde set ontbrak de vechtlust en ging de service, met de misschien wel gevreesde gala ballen, vaak fout. Was het dan toch die jetlag? Danisha was echter niet te stoppen en verdedigde elke bal die diagonaal werd geslagen. Desondanks werd de set verloren met 25-17. De vierde set begonnen we met een achterstand die we niet meer weg konden werken. Hoewel we zeker als een team bleven werken en niet opgaven, trok Bovo deze set (25-18) en dus ook de winst naar zich toe.

Het was inmiddels al een uur of 21.00 en van al dat reizen (en het volleyballen) krijg je wel trek! Dus vanaf de Landbouwweg gingen we op weg naar steakhouse Vivaldi door bossen en dalen om ons verdriet weg te eten. Een welverdiend heerlijk diner tussen de hertenkoppen, tussen groepen Duitsers – ‘Verdammt Ich lieb dich, lieb dich nicht’ -, en gezellig met elkaar. Vervolgens konden we weer beginnen met de terugreis. En zo rond 00:00 eindigde deze wereldreis in eigen land en settelden we ons na een lange tijd weer in de vertrouwde omgeving.

In die oude vertrouwde omgeving blijven overigens nog wel even, want we hebben pas over twee weken(!) weer een wedstrijd en die is lekker in het oude vertrouwde Barnveld. In de tussentijd gaan we natuurlijk niet stil zitten, maar vol gas trainen voor de wedstrijd tegen FYSIO Eibergen Boemerang Dames 1 op zaterdag 3 december in de Meerwaarde.

Zaterdagmiddag 16.00, daar stonden we weer met onze groene shirtjes aan op veld 2 in de Meerwaarde. Aan de andere kant stond VoCasa dames 2, een geduchte tegenstander met ervaren speelsters. Maar, de Sint en zijn pieterbazen waren die middag in Barneveld gearriveerd en wij hadden een overwinning op ons lijstje staan. Geen zorgen dus, we zijn immers heel lief geweest dit jaar.

We zijn echter de kwaadste niet, dus lieten we tijdens de trainingsweek zien bereid te zijn om hard te werken voor die gevraagde punten. Dit resulteerde in twee energieke trainingen, waarin we ook weer helemaal compleet waren. Want jongens, hebben jullie ’t al vernomen? Simone heeft haar eerste stapjes (nu Mats nog..) weer in het volleybalveld gezet! Tiralalali, tiralalala. Verder was Joke al zo enthousiast over de komst van de Goedheiligman dat ze tijdens trainen alvast haar schoen zette (waar overigens niets in werd gegooid. Dank u Sinterklaasje...).

We dwalen weer af, terug naar zaterdag. Eens kijken wat die oude kindervriend voor ons in petto had. Mini-pieterbaas Lucas opende de wedstrijd met een mooi serve. De eerste set verliep voorspoedig; hop, hop, hop, dames 1 in galop! We begonnen sterk. Halverwege de set kwamen de Nijmegenaren terug, maar wij trokken – met een lekker eenmansblockie van Mylène, hoe hoe! – aan het langste eind. We wonnen de set met 25 – 21.

Vanaf de tweede set kwamen we erachter dat de dames van VoCasa ook wat punten op hun verlanglijstje hadden gezet. Zij gaven gas en wij konden niet bijbenen: 15 – 25. Set 3 (16 – 25) en 4 (19 – 25) verliepen vrijwel volgens hetzelfde stramien: VoCasa bleef scherp en sterk en wij wisten de ballen niet aan de andere kant op de grond te krijgen. Daarbij blijken wij te grote voeten te hebben – wat leuk is omdat er dan veel cadeautjes in je schoen passen, maar wat minder handig is als je daardoor meerdere malen afgefloten wordt vanwege voetfout over de middellijn.

We hebben hard gewerkt tegen een sterke tegenstander. Toch hadden we met een iets verzorgder spel en wat meer geduld om op kansen te wachten wel wat meer uit de wedstrijd kunnen halen dan we nu gedaan hebben. Maar, gebeurd is gebeurd. En gelukkig gold ‘wie zoet is krijgt altijd een beetje lekkers’ en kregen we toch één puntje van de Sint.

Over lekkers gesproken, na de wedstrijd besloot een deel van het team het verliezersverdriet maar weg te gaan eten bij de Scarabee. Dames 1 gingen uit fietsen, la la la la la la la.. Nee even zonder gekheid, we gingen natuurlijk gewoon met de auto. Onderweg waaide de wind door de bomen en zagen we de maan schijnen door ehm ja diezelfde bomen. Na een klein rondje Barneveld kwamen we aan bij de Scarabee. En je weet wat ze zeggen, eten helpt vergeten. Wat hadden we ook alweer gedaan vandaag?! Nadat onze buikjes voller dan vol waren – waar overigens natuurlijk nog wel ijs bij paste – volgde nog een gezellige avond op zowel de tribune bij heren 1 als in de kantine daarna.

Het verlies is weer verwerkt. Volgende week staat er weer een wedstrijd op het programma, dus we maken ons op voor nieuwe kansen. Om 18.00 spelen wij dan in Aalten tegen BOVO dames 1.