Het verlies in Weerselo, alsmede het sneuvelen van de Duitse buizerd, stond afgelopen week nog in ons geheugen gegrift. Hoog tijd dus voor iets leuks. En wat is er nou leuker dan winnen in eigen huis? Winnen is immers belangrijker dan meedoen, zoals onze wijze aanvoerster Judith ooit zei. Het waren de dames van Avior die afgelopen zaterdag het slachtoffer werden van dit diepe verlangen naar winst.

Iedereen maakte zich klaar voor de pot. Zelfs onze jongste supporter Mats werd volledig in dames 1-stijl de Meerwaarde binnengereden. De consensus: wat een cutie! Samen met twee andere cuties – mini’s van de week Minke en Diana – bespraken we ons aanvalsplan voor de wedstrijd. Hoewel Minke en Diana concludeerden vrij weinig van wat gezegd was te snappen, was het plan voor de rest van de dames wel duidelijk (toch?).

De eerste set verliep voorspoedig. Nadat Diana en Minke de wedstrijd openden met twee prachtige serves zaten we er al snel lekker in. We speelden degelijk en lieten Avior de fouten maken. Het ging zo lekker dat Chantal zelfs besloot even een momentje tussen de tassen te gaan liggen. Toch maakten we het op het eind nog even spannend en lieten we Avior terugkomen tot 24 – 23. Gelukkig schrokken de dames uit Devenhaar (regio Deventer-Schalkhaar) er zelf ook van en gaven ons de set cadeau door een netfoutje te maken. Joepie!

De tweede set denderden we door, wij bleken de sterkere van de twee. Omdat de wedstrijd anders ook zo saai werd, besloot de scheidsrechter even met wat regeltjes te smijten. Gewoon omdat het kan. Zo is het bijvoorbeeld helemaal nergens voor nodig (Simone!) dat wisselspeelsters tegen de muur aan leunen. Gekke regel, hoor ik u denken. Dat vonden wij ook. Maar naarmate de wedstrijd vorderde, leerden we dat dit puur een veiligheidsmaatregel van de NeVoBo is. De Devenhaarse dia vuurde gedurende de wedstrijd namelijk een paar kanonnen op de sporthalmuren af – sorry not sorry, geen touché. De wisselspeelsters konden dus maar beter uit de buurt van de muur blijven als ze de wedstrijd zonder hersenschudding wilden voorzetten.

De tweede set wonnen we trouwens met 14 – 25. Op naar de beruchte derde set. Die verliep dus eigenlijk wel prima. Simone zette voor het eerst dit seizoen weer voet in het wedstrijdveld en mocht direct deelnemen aan een paar mooie rally’s. Ik moet eerlijk toegeven dat ik verder niet zo goed heb opgelet tijdens de derde set. Vier sets lang volleybal kijken is best wel moeilijk soms; ik leek er wel net zo ongedurig van te worden als de mini’s van de week. Het was overigens wel erg gezellig met Diana en Minke op de bank, waar we diepgaande gesprekken voerden over waarom mini’s van de week maar één keer mogen serveren, het praktisch nut van het maken van zeehond- en gorillageluiden, de (schadelijke) effecten van het eten van te veel dextro en over de pijnlijke gevolgen van high-fives.

Ondertussen hadden de dames in het veld de derde set met 25 – 19 binnengesleept en maakten we ons op voor de laatste set. Wij waren overduidelijk de betere ploeg in deze wedstrijd, dus die vijf punten moesten eigenlijk wel even binnengehaald worden. We lieten de teugels in de vierde set echter wat vieren en toonden niet genoeg lef, waardoor we de Devenharen de kans gaven in de wedstrijd te komen. De stand liep redelijk gelijk op, maar Avior wist in de eindfase een kleine voorsprong te pakken. Dit lieten we toch niet gebeuren?! Geralde maakte de mini’s nog even bang door te roepen dat het nu echt tijd was om te gaan vechten (‘we hoeven toch niet echt te gaan vechten??’), maar dat mocht niet meer baten. De vierde set ging met 22 – 25 naar Avior.

Het verlies van de laatste set smaakte wel een beetje zuur, maar we konden in ieder geval vier punten in onze zak steken. Deze week maken we ons op voor een waarschijnlijk pittigere wedstrijd tegen Apollo, de nummer 2 in onze competitie. Hier hebben we in de eerste helft met 3 – 1 van gewonnen, dus we weten wat onze mogelijkheden zijn. Buizerds en fazanten opgelet, want Borne, we komen eraan!

Ps. Nog even een special thanks voor onze tellers, Cisca en...ehm...wie zat daar ook alweer naast...oh ja, Guus! ;-)

Na vier weken rust mochten ook wij dit weekend weer aantreden, in – jawel – Weerselo of all places. Dat ligt dus gewoon in Duitsland hè. Oké, niet helemaal, maar het scheelt niet veel. En als je zo’n eind moet rijden, is de kans best wel groot dat er iets tegen je ruit aanvliegt, een roofvogel bijvoorbeeld. Pure kansberekening, mede gebaseerd op een eerder incident met een fazant in het verre oosten van Nederland. Just do the maths. En zo het geschiedde: (vermoedelijk) een buizerd – pats, klap, boem – vol op de voorruit van de Opel Zafira. Tip: niet achterom kijken. Met tranen in de ogen en de belofte een donatie te schenken aan de vogelbescherming, vervolgden we stilletjes onze rit naar gemeente Dinkelland.

Na de nodige voorbereidingen en wat babypraat (wist-je-dat de zwaarste baby ooit geboren 10,3 kg woog?), waren we helemaal klaar voor de wedstrijd. We moesten dat gevoel helaas wat langer dan verwacht vasthouden en onszelf nog even zien te vermaken totdat ons veld vrij was. Deze tijd werd prima benut: Joost voerde nog een aantal tien-minuten-gesprekjes, Nienke leerde even een hoofdstukje Nederlands en Sandra en Mylène besloten voor ballenmeisjes te spelen. Drie kwartier later konden we eindelijk starten met de warming-up. Naja, onze twaalf speelsters dan. Assistent-coaches Van Essen-Nab en Hahn begonnen aan een geheel andere uitdaging: gingen ze eerst hun Maltesers, M&M’s, TumTummetjes of druiven opeten?

We startten de wedstrijd prima met een redelijke voorsprong. De passing lag goed waardoor Lisanne onze aanvalsters goed kon bedienen. We zetten echter te weinig servicedruk waardoor Wevo met snel aanvalsspel terug wist te komen en zelfs een kleine voorsprong pakte. De Weerseloërs aka knollentrekkers (zie Wikipedia) benutten hun kansen en pakten de eerste set (24 – 26). De tweede set was een beetje hetzelfde verhaal. Het liep gelijk op en we wisten met 18 – 15 zelfs een klein gaatje te slaan. In de eindfase waren het echter wederom de dames van Wevo die hun kansen benutten en maakten we zelf te veel eigen fouten. We verloren de set met 22 – 25.

Dit moest anders, hier was toch geen buizerd voor gesneuveld?! We speelden de derde set geduldiger en werkten keihard voor elke bal, wat werd beloond. We wonnen veel lange rallies en de dames van Wevo maakten steeds meer fouten. We wisten dit vast te houden en trokken de set met 25 – 19 naar ons toe. Het lukte helaas niet dit spel ook door te zetten in de vierde set. Waar wij deze set verslapten, bleven de knollentrekkers bij de les. Door een te hoge foutenlast aan onze kant kon Wevo er vandoor gaan met de winst, 16 – 25.

Lang om te treuren hadden we echter niet; direct na het eindsignaal werden we door een groepje handbalsters van het veld geschoven. Omdat we toch in de buurt waren, besloten we na de wedstrijd de MacDonalds in Borne maar even een bezoekje te brengen. Dat ging meteen al weer lekker. Iets met een ezel (lees: twee spelverdelers) die zich niet tweemaal aan dezelfde steen stoot (lees: die vlak na elkaar vol in dezelfde diepe plas op de parkeerplaats stappen). Samen met deze twee helden op natte sokken verorberden we het heerlijke diner en leerden we weer veel: nummer 56 komt voor 52, Geralde en haar Royal Chicken zijn niet-te-stoppen, Chantal lust geen tomaat maar wel tomatensoep, Nienke gaat stiekem graag als Jake the Dog vermomd naar de wc en Emma is (vermoedelijk) een koekjesdief.

Al met al was het weer een enerverende dag waarop we helaas maar één punt mee konden nemen naar Barneveld. Ondanks een aantal vervelende blessures gaan we deze week weer hard trainen en alles op alles zetten om komend weekend een mooie wedstrijd te kunnen laten zien. Hopelijk tot zaterdag, om 17.00 in de Meerwaarde.