Zaterdag 15 oktober, niet alleen de dag van het PirateSSS-feest, maar ook de dag waarop wij speelden tegen Ecare Apollo 8 DS 2. Apollo stond op dat moment derde op de ranglijst; alhoewel dat in deze fase van de competitie nog niet zo veel zegt, was het ons doel om ze een kopje kleiner te maken. Aye aye kapitein! Met een tas vol zwaarden, haken, doodskoppen en wat volleybalspullen vertrok iedereen naar de hal.

Zo scherp als een mes, of in dit geval zo scherp als een zwaard, stonden wij om 16.00 klaar om de sets te veroveren, Arrrh! Er waren echter kapers op de kust: Apollo heeft er dit seizoen drie speelsters uit de topdivisie bij gekregen en heeft bovendien de laatste weken al goede zaken gedaan. Maar geen zorgen, onze weg naar de schatkist met de punten werd duidelijk uitgestippeld door coach Joost: diep in de hoeken serveren en het blok goed dichtzetten.

Om te beginnen zetten onze enthousiaste mini-piraten-van-de-week, Neliné en Ilse, de tegenstander direct al onder druk met twee goede serves. In de eerste set was onze eigen koers echter nog niet helemaal zuiver. Het ging redelijk gelijk op, maar we liepen zelf net te veel achter de feiten aan om deze set binnen te halen (20 – 25). Apollo maakte ons duidelijk een geduchte tegenstander te zijn. Maar: geen man overboord. Nieuwe set, nieuwe kansen.

Het roer moest om. De woeste, onrustige zee in ons hoofd tijdens de eerste set, kalmeerde een beetje. Toch moesten we alle zeilen bijzetten om bij te blijven, het was zeker nog geen gelopen race. Toch slaagden we erin de tweede set te veroveren met 25 – 23. Schip Ahoy!

We wisten echter dat we nog veel werk voor de boeg hadden en bleven scherp. We zetten een zuivere koers in en stonden al snel met 8 – 1 voor. En er zaten me toch af en toe wat kanonkogels tussen: Fire in the hole! Toch wisten we het nog een beetje spannend te maken door Apollo terug te laten komen. Apollo hield het hoofd echter niet koel genoeg – tot ongenoegen van de scheidsrechter. Het liep de spuigaten uit! Rood voor Apollo, puntje erbij voor ons. Yo-ho-yo-ho! We maakten deze set degelijk af en wonnen met 25 – 20.

De vierde set. We stonden nu voor de keuze: 3-1 winst of een vijfde set? Geen moeilijk keuze toch, hoor ik u denken. Klopt! Maar we hadden er nog een zware dobber aan. Voor Apollo was het natuurlijk ook pompen of verzuipen, dat was de enige manier. Om de juiste koers te varen met de wind in onze rug...moesten we doorzetten. Maar zoals u weet: piraten geven nooit op! Dat doen ze niet op 12 – 15, niet op 24 – 24, niet op 26 – 26, ook niet als de scheidsrechter zijn bril even niet goed op heeft, noch op 29 – 30, noch op ... u begrijpt het nu denk ik wel hè? Savvy? Na een lange, lange strijd veroverden wij de set met 32 – 30. Hoezee!

De buit – vier punten, taart, een broodje Kip döner, bier, grog en Fristi – was binnen! Daarna was het tijd voor een welverdiende douche, de metamorfoses tot Piet Piraat, de wedstrijd van heren 1 en het PirateSSS-feest. Kortom: een dag (en nacht) die ons nog wel even bij zal blijven.

Team-captain Judith behoorde helaas nog niet tot de bemanning tijdens de wedstrijd vanwege haar blessure, maar zoals ze zelf altijd zegt: ‘Winnen is belangrijker dan meedoen.’ Komende zaterdag doen we even niet mee – dan zijn we lekker een dagje vrij – maar zaterdag 29 oktober kunt u ons weer aanschouwen om 17.00 in de Meerwaarde tegen RegioBank-Brandwacht/SVI DS 1. Tot dan!

Aye mateys!

Tegen een uurtje of vier in de middag trapten we ‘m afgelopen zaterdag an om een potje te gaan volleyballen tegen Avior. Avior? Ja Avior, de nieuwe fusieclub van SVS (Schalkhaar) en DeVolCo’88 (Deventer). Ondanks dat Avior door de fusie in één klap de grootste club van Nederland is geworden, is er wat betreft naamsbekendheid nog wel wat vooruitgang te boeken. Is het nou Schalkhaar? Is het nou Deventer? Of is het nou dat met die vliegtuigen bij Lelystad?

Eenmaal aangekomen op de juiste bestemming werden er eerst nog even wat pastasalades, broodjes en doperwtjes – beter bekend als het superfood voor de topsporter – genuttigd. Je moet wat hè, als je precies onder etenstijd moet spelen. Buikjes vol? Tijd om te shinen!

Al hebben we de afgelopen jaren tegen zowel SVS als DeVolCo gespeeld, dit keer hadden we geen idee wat er aan de andere kant van het net zou komen te staan. Gewoon ons eigen ding doen, dat was het plan. De eerste set ging het gelijk op en we pakten zelfs een kleine voorsprong tegen het einde. Door te veel fouten aan eigen kant gaven we deze voorsprong echter weg en lieten we Avior er vandoor gaan met de winst in de eerste set (23 – 25).

Nieuwe set, nieuwe kansen. Sta je net in het veld om te beginnen, komt er ineens een trommel de tribune opgelopen. Klinkt als een slechte grap toch? Dat was het ook een beetje. De heren van Avior kwamen hun eerste damesteam even aanmoedigen, niets mis mee natuurlijk. Een beetje sfeer maken, ook zeker niets mis mee. Het was ergens wel gezellig. Zo waanden we ons tijdens onze side-outs in de sferen van Lingo onder het geroep ‘groeeeen, groeeeen, groeeeen’ en was het lied ‘hij zet de Joke(r) in’ wel leuk bedacht. Toch speelden we in deze set niet helemaal ons eigen spelletje en keken we al snel tegen een 7 – 14 achterstand aan. We wisten door goed aanvalsspel en servedruk terug te komen tot 16 – 16, maar liepen daarna steeds net achter de feiten aan en verloren met 23 – 25.

De derde set dan. We weten zelf hoe moeilijk het is om de derde set te winnen als je al met 2 – 0 voor staat. Hier lag onze kans, deze set gingen we pakken. Tandje erbij! Dat laatste leek echter ook door de hoofden van de heren op de tribune te zijn gegaan. Het aanmoedigen van hun eigen club vonden ze blijkbaar niet leuk genoeg meer, dus gingen ze maar over op het afleiden van en roepen naar de tegenstander. Dat ze wilden laten weten de namen Heleen en Joke erg leuk te vinden, was nog niet eens zo vervelend. Ook ergens wel leuk dat ze de moeite nemen om wat dingen over de tegenstander op te zoeken, toch? Maar zodra zelfs mensen van je eigen club je komen vertellen dat je je wel iets sportiever mag gedragen op de tribune, ga je misschien toch wel een beetje ver.

Anyway, we lieten ons er niet door op de kop zitten. Ondanks onze lage servedruk – het blijft moeilijk je te concentreren als een aantal uit het publiek steeds het aantal keer stuiteren voor je serveert hardop meetelt (ja, knap dat jullie kunnen tellen in Schalkhaar) – pakten we aan het einde van de set zelfs een grote voorsprong. 24 – 18, genoeg kansen om dat setpoint te verzilveren dus. Makkelijker gezegd dan gedaan, het werd 24 – 24. Dit gingen we toch niet weggeven?! Nee, natuurlijk niet. We pakten twee punten op rij en wonnen de set met 26 – 24.

De vierde set startten we goed en pakten direct een aardige voorsprong (11 – 6), maar door een lange serie aan eigen fouten gaven we deze voorsprong weer uit handen. De trommelaars op de tribune bleven ondertussen hun uiterste best doen om ons af te leiden, maar dat gaf ons misschien juist net het beetje pit dat we nodig hadden. Het was hard werken, maar we wonnen de set met 26 – 24. Feest! Of toch niet? Huh? De scheidsrechter had gefloten en ons het punt gegeven, maar kwam daar later op terug. Hij had per ongeluk gefloten (kan gebeuren), maar in plaats van dubbelfout te geven, gaf hij onze tegenstander maar even een puntje cadeau. Geen 26 – 24, maar 25 – 25 kwam er op het telbord te staan. What?! Protesteren moet je leren; het hielp allemaal niets. Gewoon doorgaan dus. Het werd een spannende eindrace waarbij wij uiteindelijk toch aan het langste eind trokken: 30 – 28 winst, yes! Groeeeeen, groeeeeen!

De vijfde set bleven we aan elkaar gewaagd en ging het wederom gelijk op. Toch wisten wij – na 2,5 uur gespeeld te hebben – de winst naar ons toe te trekken. Joepie, tijd voor bier en fristi in de kantine aka feesttent. Wat een gezelligheid en wat een middag. Tijd om alles even rustig te laten bezinken bij de gouden M.

Schalkhaar bedankt, het was ons weer een waar genoegen!