Na een weekendje rust te hebben gehad vertrokken we afgelopen zaterdag richting Eibergen voor onze alweer een-na-laatste uitwedstrijd. Eenmaal onderweg groeide het besef dat het de laatste keer van dit seizoen was dat we zo samen door het coulisselandschap van de Achterhoek reden richting een wedstrijd. We besloten daarom extra te genieten van de landweggetjes bij Lochem, de bospaden nabij Borculo, de hobbelpaden van Haarlo en de eindeloze rondjes over de rotondes van Eibergen. Zonnetje erbij, heerlijk!

Via verschillende wegen – vele wegen leiden naar Eibergen – wist iedereen op tijd te arriveren bij de Pickerhal (moet u bij die naam ook aan augurken denken..?). Onder het genot van veel pastasalades werd er nog even wat gekletst over baby’s – één van de drie b’s waar Mylène het liefste over praat. Verder verwonderden we ons nog even over het blacklight-licht in de kantine dat daar standaard brandt en waren we verheugd over onze eerste scheids.

Niet helemaal compleet – Nienke en Danisha hielpen dames 2 ondertussen aan een 4-0 overwinning – betraden we het veld. Verder was Lisanne er tijdens de voorbereiding niet helemaal bij met haar hoofd na deze eerst gestoten te hebben tegen zo’n ijzeren haakje in de kleedkamer (dat doet dus vet veel pijn) om er vervolgens ook nog eens twee ballen tegenaan te krijgen tijdens het inspelen. Gelukkig is drie keer scheepsrecht en waren haar hersenen zo vaak omgedraaid dat ze waarschijnlijk wel weer op de goede plek zaten en ze de wedstrijd gewoon kon starten.

Let the games begin. De eerste set liep de stand gelijk op, ondanks dat we zelf niet zo zorgvuldig speelden. Toen de Eibergenaren aan het einde van de set een kleine voorsprong pakten, lukte het ons dan ook niet het tij te keren. We verloren deze set met 21 – 25. Het was tijdens deze eerste set trouwens al weer duidelijk dat we in Eibarge waren, waar ze graag na zo’n beetje iedere bal van de tegenpartij joelen dat deze (technisch) fout is. Gelukkig hield onze scheidsrechters zijn hoofd net zo cool als het strakke pak waarin hij binnenkwam en liet hij het spel hier niet door beïnvloeden.

In de tweede set liep de thuisploeg steeds een paar puntjes op ons voor. Waar zij ons passend onder druk wisten te zetten, liet onze eigen servedruk nog even op zich wachten. Toch lukte het ons om het verschil in punten klein te houden en aardig bij te blijven. Door hard te werken en bovenal stug door te gaan, lukte het ons om van 15 – 20 terug te komen tot 19 – 20. De Eibergenaren gaven zich niet zomaar gewonnen, maar wij ook niet. Met een snoeiharde aanval van Daan wisten we de set uiteindelijk te pakken met 26 – 24.

We waren gebrand om de winst mee te nemen uit Eibergen, dus moesten nu wel even doorknallen. Dat lukte aardig. We begonnen de derde set scherp en pakten al snel een 5 – 0 voorsprong. Ondanks dat we zelf nog steeds te veel servicefouten maakten, wisten we op de andere vlakken scherp genoeg te blijven om deze voorsprong de rest van de set te behouden. We wonnen de set niet eens met hele ruime cijfers (25 – 19), maar toch voelde deze set ‘als een afslachting’ volgens de coach van Eibergen. Funny!

We wisten de zogenaamde afslachting helaas niet door te zetten en lieten de teugels wat vieren in de vierde set. Waar we onze slechte servicedruk in de derde set nog goedmaakten met sterk aanvalsspel, stagneerde deze aanval wat in de vierde set en zetten we de dames van Eibergen te weinig onder druk. We stonden aanvankelijk niet eens zo ver achter, maar toch klonk het na ieder punt dat de tegenpartij maakte alsof ze kampioen werden. Man, wat een geluid kwam er ineens uit dat team zodra ze voor stonden. We probeerden ons hier niets van aan te trekken maar we slaagden er niet in het spel om te draaien. De vierde set ging met 16 – 25 naar Eibergen.

Die vijfde set gingen we dus echt niet ook zo weggeven hè, mocht dat even duidelijk zijn. Ondanks dat de dames van de tegenpartij een beetje in de flow waren gekomen door de ruime winst in de vierde set, waren we gebrand hen te ontflowen door scherp te starten. Dat lukte toch aardig. We combineerden harde aanvallen met slimme balletjes waardoor we op een stand van 8 – 5 van helft wisselden. Ondanks dat de Eibergenaren nog best dichtbij kwamen, voelde het in het veld alsof we het allemaal wel onder controle hadden en de set gingen winnen. En dat gebeurde dan ook, met 15 – 13.

Hadden we toch maar mooi drie eieren geborgen in Eibergen, aldus coach Joost (ik moest ook eerst even heel lang nadenken voor ik hem snapte, snap hem eigenlijk nog steeds niet helemaal). Anyway...tijd voor een fristi'tje in het blacklight-café en daarna een welverdiende douche onder het genot van wat goede gesprekken over de overige twee b's. 

Komende zaterdag (1 april) spelen we weer een wedstrijdje thuis, dit keer tegen Alterno. We gaan ons best doen de winning-mood vast te houden en in het linker rijtje te blijven. Is toch leuker dan rechts. Komt u ons ook aanmoedigen, om 17.00 uur? Of komt u ook alvast iets eerder? Om 14.30 trekt dames 2 – dat nog meedingt voor de bovenste plaatsen op de ranglijst – namelijk ten strijde om zo veel mogelijk punten te veroveren. Verder betreden de mannen van heren 1 het veld na ons (om 20.30) om hun eerste wedstrijd van de play-offs te spelen. Het belooft weer een gezellige en spannende zaterdag te worden in de Meerwaarde, dus wees welkom!

Zaterdag was de mooiste dag van de week – en je wist, als je naar je vriendjes keek: hier gaan ze heel wat beleven.

11 maart, wat een dag. En wat een avond. Het was weer eens een ouderwets gezellige zaterdag in de Meerwaarde, daar houden we van! Als je geluk had, was je er zelf ook bij. Zo niet, hierbij een kleine samenvatting.

Zo na de lunch druppelden we een voor een de Meerwaarde binnen om ter voorbereiding op onze eigen wedstrijd alvast wat volleybalpotjes te aanschouwen. Hup groen! Daarna was het tijd om zelf een potje te gaan ballen tegen wat dames uit Aalten, het Jeruzalem van het oosten (de Achterhoek). Wist u trouwens dat er niet alleen aan de andere kant van het net, maar ook aan onze eigen zijde twee Aaltjes te vinden waren? Het was een heuse Battle of the Aaltjes.

We hadden zin in de wedstrijd en wilden ons 1 – 3 verlies tegen BOVO in de uitwedstrijd graag recht zetten, maar dit kwam er aan het begin van de wedstrijd helaas nog niet zo goed uit. Door te weinig felheid en te veel eigen fouten keken we al snel tegen een 11 – 19 achterstand aan. Maar zoals sommige mensen (waarschijnlijk heel weinig) weleens zeggen: een goed begin heeft een goed behagen maar het eindje zal de last dragen. Zo ist moar net! We wisten ons te herpakken en slopen puntje voor puntje dichterbij. Hup groen! We hielden het hoofd koel en wisten door degelijk spel niet alleen terug te komen, maar ook over BOVO heen te lopen en er vandoor te gaan met de eerste set (26 – 24).

We hadden blijkbaar zo genoten van de inhaalrace van de eerste set, dat we besloten de tweede set wederom met een grote achterstand te beginnen. Nu is een uitdaging natuurlijk wel leuk, maar eigenlijk speelden we deze set gewoon belabberd en was die achterstand nergens voor nodig. Met het hoge aantal fouten dat we zelf maakten – op alle vlakken – was het onmogelijk om ook nu een inhaalrace op de Aaltjes in te zetten. De set ging met 15 – 25 naar BOVO.

In de derde set draaiden de rollen om. Ondanks dat het ons nog steeds niet lukte ons beste spel te laten zien, wisten we onze foutenlast omlaag te brengen en weer wat netter te spelen. Ondertussen werden de speelsters in het veld aangemoedigd door de teamgenoten op de bank met een aantal liedjes en zo nu en dan wat dierengeluiden. Er werd zelfs geëxperimenteerd met wat canon-gezang – in de muziek de strengste vorm van een meerstemmige compositie. Je moet wat hè, daar op de bank. In het veld was alles verder nog steeds onder controle; we wonnen de set met 25 – 16.

De vierde set was wat wisselvallig en de stand liep dan ook redelijk gelijk op. Uiteindelijk wisten wij BOVO toch een paar punten voor te blijven en kwamen we op een stand van 22 – 20 terecht. Éééén, tweeee, drieeee (klap-klap, klap-klap), drieeee, tweeee, éééén. Het punt dat volgde was – onder luid protest van een aantal Aaltjes – voor ons, en zelfs het dubbele waard. Waarom? Door een ietwat strakke pass tikte spellie Joke als achterspeelster de tweede bal door, waarna wij het punt scoorden. Een aantal Aaltjes tekende protest aan wegens het feit dat Joke als achterspeelster doortikte. Maar weet je wat het was, ze kwam helemaal niet boven het net uit. ‘In de verste verte niet’, voegde de scheidsrechter er nog even aan toe (oké scheids, zo klein is ze nou ook weer niet -.-). Anyway, de scheids werd het protesteren toch een beetje zat en deelde geel uit aan een van de Aaltjes. Ze hielden echter niet op en wilden denk ik dat de wedstrijd snel afgelopen was; een rode kaart erbij. Dat betekende een gratis puntje voor ons: 24 – 20. Het laatste puntje was daarna ook snel binnen en daarmee een 3 – 1 overwinning.

Terwijl de kantine werd omgetoverd tot glow-in-the-dark café, nuttigden wij onze drankjes, broodjes hamburger, patatten, frikadellen en doperwtjes, omnomnom. Heren 1 zorgde met een 3 – 0 winst alvast voor een goede feeststemming die ook de rest van de avond lekker bleef hangen. We sprongen van links naar rechts, er werd Maximaal genoten, Heldendaden werden verricht en stukje(s) bij beetje kwam de avond tot een eind. Dat was weer ouderwetSSS genieten. Hup groen!