Het was een uurtje of acht in de ochtend toen onze wedstrijdvoorbereiding afgelopen zaterdag begon. Met het bericht dat spellie Lies koorts had – en het feit dat spellie Joke nog uit de roulatie is vanwege een knieblessure – ging de zoektocht naar een spelverdeelster van start. Toch wel handig om daar in ieder geval eentje van in het veld te hebben staan. Gelukkig vond libi Siem zich bereid om deze taak op zich te nemen en vonden we zelfs nog een mooi groen wedstrijdshirt voor haar (dames 2 bedankt!). Spelverdeelster (inclusief shirt): check!

Op naar Bor... ho, even wachten tot Chantal en Heleen achterin de HIPpe-maar-voor-lange-personen-niet-helemaal-geschikte Fiat 500 gevouwen zijn. Alle armen, benen en hoofden binnenboord? Op naar Borne! De reis verliep vrijwel vlekkeloos. Joost stond in Borne wel een stuk of vier keer letterlijk voor paal(tjes), maar vond uiteindelijk ook de weg naar de sporthal. Waar we wederom, net als vorig jaar, en net als twee weken geleden in Weerselo, wat langer dan gepland moesten wachten voor we het veld konden betreden. Zijn ze daar nou gewoon niet zo goed in het plannen van wedstrijden of zitten ze daar in het verre oosten soms al in een andere tijdzone waar we geen rekening mee houden?!

De eerste set verliep aanvankelijk best wel prima, tot 16 – 16 liep de stand gelijk op. Vanaf dat moment zette Apollo ons echter onder druk; onze passing stokte en in onze aanval wisten we niet langs de blokkering te komen. De Bornenaren aka Melbuuln (Twents voor Meelzakken) pakten de eerste set met 16 – 25. We wisten het verlies van de eerste set gelukkig al snel achter ons te laten. Door hard te werken, hard te rennen (Simone liep zo ongeveer de halve marathon) en slimmer te spelen pakten we in de tweede set met 14 – 8 een aardige voorsprong. We bleven echter niet scherp genoeg en lieten de dames van Apollo terugkomen. De eindsprint werd spannend waarbij wij zelfs vaak even in het voordeel kwamen. Vijf setpoints wisten we echter niet te verzilveren. De Bornenaren daarentegen grepen op 31 – 32 hun tweede kans op setwinst en pakten de set met 31 – 33. Alle Melbuuln nog an toe!

Jammer. Zonde ook wel. Ondanks dat we zonder een ‘getrainde’ spelverdeelster speelden, lieten we namelijk zien ook in deze opstelling prima mee te komen met de nummer twee uit onze competitie. Dat was zeker wel een puntje voor de moeite waard geweest. Helaas lieten de dames van Apollo blijken deze niet zomaar cadeau te geven – best wel onaardig trouwens – wat ze ook in de tweede helft van de wedstrijd duidelijk maakten. De Bornenaren zetten ons te veel onder druk waardoor we op verschillende fronten niet ons eigen niveau haalden. Zowel in de derde als vierde set wisten we nog een redelijk achterstand weg te werken, maar bleken we niet sterk genoeg om vervolgens door te zetten en daadwerkelijk een set te pakken. Met 17 – 25 en 18 – 25 verloren we de laatste twee sets.

Een gerelativeerde teleurstelling was het resultaat van deze wedstrijd, waarover het meeste nu wel is gezegd. Balen dat we onszelf niet wisten te belonen met een puntje in deze wedstrijd, maar we hebben laten zien als team hard voor elkaar te willen werken op momenten waarop het allemaal gewoon een beetje tegen zit. Met die gedachte, een prachtige zonsondergang en een grote zak vol Snack a Jacks verlieten we Twente en trokken we weer westwaarts het land in.

Deze week gaan we keihard aan de bak om de CheerSSS pubquiz, ehh ik bedoel de volgende wedstrijd te gaan winnen. We moeten nog even een extra weekje wachten voor we weer in eigen huis mogen aantreden, komende zaterdag spelen we namelijk in Zwolle, om 17.00 tegen de dames van SVI. Hier hebben we in de eerste helft 4 – 0 van weten te winnen, dus waar we komende zaterdag voor gaan, moge denk ik wel duidelijk zijn. May the odds be ever in your favor.

Het verlies in Weerselo, alsmede het sneuvelen van de Duitse buizerd, stond afgelopen week nog in ons geheugen gegrift. Hoog tijd dus voor iets leuks. En wat is er nou leuker dan winnen in eigen huis? Winnen is immers belangrijker dan meedoen, zoals onze wijze aanvoerster Judith ooit zei. Het waren de dames van Avior die afgelopen zaterdag het slachtoffer werden van dit diepe verlangen naar winst.

Iedereen maakte zich klaar voor de pot. Zelfs onze jongste supporter Mats werd volledig in dames 1-stijl de Meerwaarde binnengereden. De consensus: wat een cutie! Samen met twee andere cuties – mini’s van de week Minke en Diana – bespraken we ons aanvalsplan voor de wedstrijd. Hoewel Minke en Diana concludeerden vrij weinig van wat gezegd was te snappen, was het plan voor de rest van de dames wel duidelijk (toch?).

De eerste set verliep voorspoedig. Nadat Diana en Minke de wedstrijd openden met twee prachtige serves zaten we er al snel lekker in. We speelden degelijk en lieten Avior de fouten maken. Het ging zo lekker dat Chantal zelfs besloot even een momentje tussen de tassen te gaan liggen. Toch maakten we het op het eind nog even spannend en lieten we Avior terugkomen tot 24 – 23. Gelukkig schrokken de dames uit Devenhaar (regio Deventer-Schalkhaar) er zelf ook van en gaven ons de set cadeau door een netfoutje te maken. Joepie!

De tweede set denderden we door, wij bleken de sterkere van de twee. Omdat de wedstrijd anders ook zo saai werd, besloot de scheidsrechter even met wat regeltjes te smijten. Gewoon omdat het kan. Zo is het bijvoorbeeld helemaal nergens voor nodig (Simone!) dat wisselspeelsters tegen de muur aan leunen. Gekke regel, hoor ik u denken. Dat vonden wij ook. Maar naarmate de wedstrijd vorderde, leerden we dat dit puur een veiligheidsmaatregel van de NeVoBo is. De Devenhaarse dia vuurde gedurende de wedstrijd namelijk een paar kanonnen op de sporthalmuren af – sorry not sorry, geen touché. De wisselspeelsters konden dus maar beter uit de buurt van de muur blijven als ze de wedstrijd zonder hersenschudding wilden voorzetten.

De tweede set wonnen we trouwens met 14 – 25. Op naar de beruchte derde set. Die verliep dus eigenlijk wel prima. Simone zette voor het eerst dit seizoen weer voet in het wedstrijdveld en mocht direct deelnemen aan een paar mooie rally’s. Ik moet eerlijk toegeven dat ik verder niet zo goed heb opgelet tijdens de derde set. Vier sets lang volleybal kijken is best wel moeilijk soms; ik leek er wel net zo ongedurig van te worden als de mini’s van de week. Het was overigens wel erg gezellig met Diana en Minke op de bank, waar we diepgaande gesprekken voerden over waarom mini’s van de week maar één keer mogen serveren, het praktisch nut van het maken van zeehond- en gorillageluiden, de (schadelijke) effecten van het eten van te veel dextro en over de pijnlijke gevolgen van high-fives.

Ondertussen hadden de dames in het veld de derde set met 25 – 19 binnengesleept en maakten we ons op voor de laatste set. Wij waren overduidelijk de betere ploeg in deze wedstrijd, dus die vijf punten moesten eigenlijk wel even binnengehaald worden. We lieten de teugels in de vierde set echter wat vieren en toonden niet genoeg lef, waardoor we de Devenharen de kans gaven in de wedstrijd te komen. De stand liep redelijk gelijk op, maar Avior wist in de eindfase een kleine voorsprong te pakken. Dit lieten we toch niet gebeuren?! Geralde maakte de mini’s nog even bang door te roepen dat het nu echt tijd was om te gaan vechten (‘we hoeven toch niet echt te gaan vechten??’), maar dat mocht niet meer baten. De vierde set ging met 22 – 25 naar Avior.

Het verlies van de laatste set smaakte wel een beetje zuur, maar we konden in ieder geval vier punten in onze zak steken. Deze week maken we ons op voor een waarschijnlijk pittigere wedstrijd tegen Apollo, de nummer 2 in onze competitie. Hier hebben we in de eerste helft met 3 – 1 van gewonnen, dus we weten wat onze mogelijkheden zijn. Buizerds en fazanten opgelet, want Borne, we komen eraan!

Ps. Nog even een special thanks voor onze tellers, Cisca en...ehm...wie zat daar ook alweer naast...oh ja, Guus! ;-)