Na twee vrije zaterdagen mochten we afgelopen weekend eindelijk weer aan de bak, dit keer in Nimwèège. Na het 1 – 3 verlies in de eerste competitiehelft hadden we nog wel wat recht te zetten tegen VoCASA. Bovendien wilden we ze ook heel graag even een poepie laten ruiken omdat ze na de eerste ontmoeting weinig goeds over ons te zeggen hadden. Oké, we waren in die wedstrijd ook niet zo sterk en de cijfers van toen liegen er ook niet om, maar als we echt zo slecht waren als ze zeiden, was het wel knap stom dat ze toch een setje tegen ons lieten liggen.

Anyway, om ze alvast een beetje bang te maken, besloten we Cynthia en Henrieke mee te nemen en met een leger aan speelsters richting Nijmegen te gaan. Dat van de vijftien speelster er drie niet inzetbaar waren, hoefden zij nog niet te weten (konden ze trouwens wel weten, er mogen immers maar twaalf speelsters op het formulier). Intimidatie, dat is hier het kernwoord. Een van mijn coaches van vroeger was er heilig van overtuigd dat het mentale volleybalspelletje al begon zodra je de sporthal binnenkwam. Van hem moesten wij als speelsters dan ook altijd van groot naar klein de zaal binnengaan om de tegenstander zo veel mogelijk angst in te boezemen. Daar was ik het dan weer niet zo mee eens; met mijn 1 meter 50 mocht ik zo’n beetje pas na de mini’s van de week het veld opkomen. Je zou er toch bijna een Calimerocomplex – ja, dat bestaat – van krijgen: ‘Zij zijn groot en ik is klein en da’s niet eerlijk, o nee!’

Maargoed, de laatsten zullen de eersten zijn. En lang leve de late groeispurt(jes). Terug naar zaterdag. Voor de wedstrijd aten en dronken we nog wat in de kantine en werden er nog even wat flauwe grapjes gemaakt. Van die je-moet-er-bij-zijn-grapjes die na uitleg nog niet echt begrepen werden (iets met Joke als arts op het formulier want ze is master of arts – what a joke). Verder werden er nog wat katten- en mislukte pannenkoekbakfilmpjes bekeken ter ontspanning en daarna was het toch echt tijd voor serieuze dingen: de wedstrijd.

De eerste set keken we al snel tegen een achterstandje aan (2 – 7); VoCASA gooide er al direct een lekker tempootje in. Naarmate de set vorderde, wisten we iets beter met de Nijmegenaren mee te komen en kwamen we nog aardig bij ze in de buurt. Op een stand van 22 – 24 had de scheidsrechter echter zijn bril net even niet op en werd een touchébal van de tegenstander niet gezien; haar shit-waarom-raakte-ik-die-bal-nou-net-aan blik evenmin. Zelfs de tellers deelden mee dat je die touché luid en duidelijk kon horen – en wie gelooft Bas van Bemmelen nou niet?! Maargoed, het mocht niet baten. De scheids liet zich niet door Basje verleiden en bleef bij zijn beslissing; de eerste set ging met 22 – 25 naar VoCASA.

Dat was even zuur. Maar dat we zo ver terug waren gekomen gaf wel het vertrouwen dat er voor ons ook echt wel wat te halen was in Nijmegen. Dat lieten we dan ook zien in de tweede set. Waar we de eerste set weinig uit onze serves haalden, lag onze servedruk de tweede set duidelijk hoger. Hierdoor werd het spel van VoCASA voorspelbaarder en kregen wij meer kansen om het zelf af te maken. We wonnen deze set met 25 – 18.

Die konden we alvast in onze zak steken, maar we wilden natuurlijk meer. De derde set liep de stand redelijk gelijk op, maar tegen het einde van de set zette VoCASA ons toch te veel onder druk, onder meer in de passing. We wisten ons niet te herpakken en verloren de set met 20 – 25.

Een vijfsettertje dan maar. VoCASA was echter ook vastberaden de vierde set te pakken; de stand liep wederom gelijk op. Onze servedruk nam wat af, maar gelukkig gaven de Nijmeegse dames ons ook aardig wat puntjes cadeau. Met een stand van 22 – 19 leek het er op dat we die vijfsetter wel gingen afdwingen. Helaas wisten we het niet af te maken en ging VoCASA er alsnog met de set vandoor (25 – 27).

Zoals coach Joost na de wedstrijd benadrukte: dit was een wedstrijd waarin het ging om de details. Waar het ons net niet lukte om die verrekte puntjes op de i te krijgen, wist VoCASA door te drukken op de belangrijke momenten. Hebben we weer iets om aan te werken. En dat gaan we ook zeker doen, want komende zaterdag (11 maart) komt BOVO bij ons op bezoek. Deze ploeg staat met twee punten minder onder ons op de achtste plaats, en daar willen we ze graag houden. Komt u ons aanmoedigen? Wees welkom, om 16.00 uur in de Meerwaarde!

Oh ja, zin in een feestje? Blijf dan zaterdag na onze wedstrijd gezellig in de hal om eerst heren 1 te aanschouwen en daarna samen met ons licht te geven op de Blacklight party in de kantine. Behalve als je van plan bent om die avond te gaan verklappen wie de Mol is, blijf dan maar thuis. Doei!

Dat we afgelopen zaterdag met 3 – 2 van US wonnen, hadden jullie denk ik al vernomen. Dat de zusjes Van der Sloot in deze wedstrijd tegenover elkaar stonden, weten jullie ondertussen denk ik ook. Er is in de afgelopen dagen al zo veel over deze wedstrijd gecorrespondeerd en gesproken, dat ik even goed moet nadenken over wat voor nieuws ik nog kan toevoegen. Dat graafwerk in mijn geheugen heeft overigens ook te maken met het feit dat we geen statistieken over deze wedstrijd tot onze beschikking hebben, omdat iemand vergeten was de videocamera aan te zetten (ik noem geen namen hoor, Jochem).

Gelukkig ben ik nog een beetje ouderwets en schrijf ik tijdens de wedstrijden zo nu en dan wat in mijn boekje om te onthouden voor de verslagen. Ja, daar heb je dan wel weer tijd voor als je niet kunt spelen. Daarnaast zaten er afgelopen zaterdag twee fantastische mini-assistenten, Dana en Ilse genaamd, naast me op de bank te stuiteren. Zij wilden ook graag wat in mijn boekje schrijven. Als twee ware verslaggeefsters versloegen ze de wedstrijd en kon ik, zoals ik dat graag doe, af en toe even lekker vergeten op te letten.

Al vanaf het begin van de eerste set lieten de twee teams zien aan elkaar gewaagd te zijn en keihard te willen werken voor de felbegeerde winst. In deze set was er overigens ook nog een derde partij die een groot aantal punten binnensleepte: de tweede scheids. Als ik het me goed herinner heeft hij alleen al in die eerste set voor zo’n 500 voet- en netfouten gefloten (maar pin me hier niet op vast, dit is maar een schatting zonder de statistieken). Heel frustrerend in ieder geval. Maar laten we redelijk blijven; hij doet gewoon zijn werk en wij (en US) moesten ook gewoon van het net en de lijn afblijven zoals dat hoort. We wisten uiteindelijk ons hoofd koel genoeg te houden om de eerste set binnen te slepen met 25 – 23. Die was binnen.

De tweede set denderden we door, maar niet zonder tegenstand. Ook hier bleken we aan elkaar gewaagd te zijn, met hard werken en mooie rally’s als gevolg. Slim spel gecombineerd met snoeiharde aanvallen maakten het tot een wedstrijd waarin van alles te zien was. ‘De schijts’ was trouwens ook ‘goet aan het werk’, schreef Dana. Ook goed om zo nu en dan te benoemen. In de tweede set trokken wij uiteindelijk aan het langste eind en wonnen we met 25 – 22. Dat smaakte naar meer.

Tijd voor mijn koekje dus. Ik was echter niet de enige die daar zin in had. Mijn behulpzame assistente had ook trek gekregen van al dat schrijven. Toen ik echter aangaf nog wel een appel of broodje voor haar te hebben, zei ze dat ze liever mijn koekje wilde. Mijn koekje?! Die heerlijke Knoppers waar mijn hart de hele dag lang al naar verlangde? Nu ben ik als mini-van-week-toezichthouder echt de beroerdste niet. Ik zorg voor snoepjes, leer ze liedjes, beantwoord de vele vragen en houd zelfs snotlapjes bij me als ze verkouden zijn. Met liefde. Maar mijn koekje? Uiteindelijk vonden we een passende oplossing en was alles weer koek en ei. Of beter gezegd, koek en dextro.

De wedstrijd ging ondertussen door en liep uit tot een ware uitputtingsslag. Met name het einde van de derde set bezorgde menigeen bijna hartproblemen; man wat was dat spannend. Ondanks dat we meermaals op setpoint kwamen, wisten we deze helaas niet te verzilveren. Door alle adrenaline hielden we het hoofd ditmaal niet koel genoeg en mede door veel servicefouten gaven we deze set uit handen. Met 33 – 35 op het telbord wisselden we van kant. Ook de vierde set bleef het spannend. US zette echter alles op alles om deze set te winnen en daarmee een vijfde set af te dwingen. Dit lukte ze ook, met 25 – 27 was het tijd voor een vijfde set. In deze set bleken wij de sterkere, al moest het uit de tenen komen. Hoewel we de dames van US toch nog even terug lieten komen, pakten wij de vijfde set met 15 – 12 en wonnen daarmee de wedstrijd. Yess!

Na de wedstrijd was het tijd om even bij te komen van deze 2,5 uur (!) durende wedstrijd met een rondje van sponsor Kapmakelaardij, bedankt! Publiek ook bedankt voor de volle tribune, het was ons weer een waar genoegen. De komende twee zaterdagen zijn we vrij, maar in de tussentijd blijven we natuurlijk hard trainen om dit spel en gevoel vast te houden. Op 4 maart komen we in actie tegen VoCaSa in Nijmegen, met wie we ook nog wel een appeltje te schillen hebben. Een weekje later, op 11 maart, staan we weer in eigen hal en zijn we weer een keertje het voorprogramma van heren 1 (of zij ons na-programma). Hopelijk tot dan!