Net als de helft van ons team zaterdag in Zwolle, komt ook dit wedstrijdverslag een beetje aan de late kant. Wiens ‘fout’ het nou was dat het halve team te laat was (waren ze eigenlijk wel te laat?), bleek niet duidelijk. Dat een deel van het team zich zaterdagmiddag voor de wedstrijd eerst in Barneveld en daarna in Nijkerk bij de grote gouden M bevond, heeft daar overigens niets mee te maken. Nee, echt niet hoor.
Al snel was het tijd om ons te gaan voorbereiden op de wedstrijd. We speelden namelijk tegen de koploper (die gelukkig nog geen kampioen kon worden tegen ons); daar konden we wel een leuk potje van gaan maken. Coach Joost probeerde zijn actieplan met ons te delen, maar werd daarbij steeds onderbroken door mensen die binnen wilden komen. Vet irritant. Begrepen ze niet dat dat onze kleedkamer was ofzo? Na iets van honderd keer had Simone er schoon genoeg van en besloot de deur te barricaderen als een heuse cipier. Problem solved.
Tijd voor de wedstrijd. We stonden al klaar om als ware helden het veld te mogen betreden, aangekondigd door een overenthousiaste omroeper in een vol, toeterend en vlaggenzwaaiend Landstede en onder het genot van opzwepende muziek en discolampen all over the place. Niets bleek minder waar; het was maar een illusie. Geen omroeper, geen opkomstmuziek, geen discolampen en een karig publiek. Kortom: zonder radslagen en koprollen het veld op in een sporthal waar je de krekeltjes kon horen tjirpen in de stilte.
De wedstrijd verliep anders dan ik had verwacht; waarschijnlijk omdat we niet echt verwachtingen hadden. Klinkt wel logisch op zich. Anyway, de eerste set liep het steeds gelijk op en waren we aardig aan elkaar gewaagd. In de eindfase van deze set bleken wij echter de betere. We bogen een 17 – 20 achterstand om tot een 25 – 22 overwinning met behulp van wat mooie serves van Chantal en Mylène.
Je zou toch verwachten dat de Zwollenaren – voor wie het kampioenschap nog niet eens officieel veilig was gesteld – een tandje zouden bijschakelen. Daar was echter nog niet veel van te merken, met name niet in hun enthousiasme. Wilden ze eigenlijk wel kampioen worden? De tweede set ging het wederom aardig gelijk op. Los van een gebrek aan enthousiasme bij VC Zwolle, is het wel een team dat veel ervaring heeft om op terug te vallen en zelfs nog wel aardig speelt als het niet zo goed speelt. Het ging dus echt niet gemakkelijk en we moesten hard werken om bij te blijven. Toch waren wij het weer die aan het langste eind trokken en er vandoor gingen met de set (26 – 24). Dat ging lekker!
Een overwinning op de nummer 1 kwam nu best wel dichtbij; nog maar één set en de winst was binnen. We begonnen de set goed en pakten een kleine voorsprong, maar we wisten deze niet lang vast te houden. Halverwege de derde set kwamen we in een behoorlijke dip en maakten we voornamelijk zelf de fouten. De Zwolse dames profiteerden hiervan en pakten de set met 21 – 25.
Dan de vierde set maar. Ondanks dat de dames uit Zwolle feller werden en beter gingen spelen, startten wij de vierde set met een 8 – 3 voorsprong. Dat leek de goede kant op te gaan. Helaas, dit bleek net als de verwachting in een sfeervol Landstede te spelen een illusie. Een dip nog groter dan die in de derde set leidde ertoe dat onze 8 – 3 voorsprong werd omgebogen tot een 8 – 13 achterstand. Oeps. Gelukkig was het gat niet onoverbrugbaar en pakten we weer een kleine voorsprong van twee punten (16 – 14). Pffjieuw. Nu zou het erom gaan spannen. Of toch niet? De Zwolse dames zetten vooral onze passing enorm onder druk en we maakten zelf te veel fouten om hier weerstand tegen te kunnen bieden. Met 18 – 25 verloren we de vierde set.
In de vijfde set waren we weer aardig aan elkaar gewaagd, maar Zwolle wist steeds een kleine voorsprong van zo’n twee à drie punten te behouden. Het lukte ons niet dit in ons voordeel om te buigen en verloren de vijfde set met 12 – 15. Hmm, hardlopers tegen de koploper zijn blijkbaar doodlopers. Van tevoren zouden we misschien getekend hebben voor die twee punten tegen de nummer 1, maar we hadden hier de winst overduidelijk zelf uit handen gegeven. En dat was best wel een beetje balen.
Heel veel tijd om te balen hadden we echter niet. Al struikelend over het afstapje aan de rand van het veld haastten we ons naar de douche, een deel van het team had namelijk een bus te halen. In Rijswijk en later in de Meerwaarde dronk en danste een aantal van ons het verdriet van het verlies weg, dat hielp aardig. En daar waren gelukkig geen krekeltjes te horen.
Vandaag zijn we een zaterdagje vrij om alvast de paaseieren voor morgen te verstoppen, maar volgende week zaterdag (22 april) treden we om 17.00 aan in de Meerwaarde voor onze allerlaatste wedstrijd van dit seizoen. Voor Judith en Simone zal dit bovendien niet alleen de laatste wedstrijd van dit seizoen, maar ook de laatste wedstrijd in dames 1 zijn. We hopen ze een mooie overwinning als afscheidscadeau te kunnen geven (waar ze zelf waarschijnlijk ook wel wat voor moeten doen) onder aanmoediging van ons trouwe publiek. Dus hopelijk tot volgende week en een fijn Pasen gewenst!
