Een mooie wedstrijd tussen Set-Up’65 H1 en SSS H2 leek in een verdiend gelijkspel te eindigen. Het S-woord-dat-niet-genoemd-mag-worden besloot echter dat er ook een vijfde set gespeeld moest worden en had ook al vastgesteld dat hij die set zou winnen. Hij verplichtte ons om na twee jaar weer eens te voelen hoe het is om een vijfsetter te verliezen: aan alles komt een eind.

Om er maar wat clichés in te gooien: je moet je emoties vlak na een wedstrijd even laten gaan en daarna met een rationele blik terug te blikken. Daarom verschijnen de wedstrijdverslagen ook meestal op dinsdag. Of: de scheids heeft het niet gedaan, we hebben zelf verloren.

Dat zijn clichés die nu gewoon niet tellen. Ze hebben een kern van waarheid. Die kern geeft aan dat wij de tweede en derde set inderdaad niet door hij-die-niet-genoemd-mag-worden verloren hebben van Set-Up. De vijfde set - die we dankzij goed spel in de gewonnen eerste en vierde set afdwongen - komt echter volledig op naam van deze meneer, die hierdoor thuis tenminste kan vertellen dat hij ongeslagen de kerst in gaat.

Later in dit verslag - dat met een portie frustratie, met enkele biertjes op en op de terugweg van de lange autorit uit Ootmarsum is geschreven - wordt wel duidelijk waarom de scheids het heeft gedaan…

Even terug naar het begin. Tijdens de lange heenweg werd door de één gedut, de ander een wedstrijdverslag geschreven. Maar mede dankzij goede stuurkunsten van de debuterende coureur Alwin Hendriks kwamen we mooi op tijd in Ootmarsum aan. Al miste hij wel een afslag toen we het over handbal, Noorwegen en het ander geslacht hadden. Dat mooi op tijd arriveren geldt alleen voor een coach, zes H2-spelers en H4-talentjes Cas en Wilco. De familie Drost was in geen velden of wegen te bekennen, tot voor na de afgesproken tijd. De kannetjes worden op zaterdag 9 januari wel geïnd, mannen.

We waren allen benieuwd hoe het kon dat Set-Up’65 dit seizoen bovenin meedraait, terwijl het vorig jaar nog in het rechterrijtje bivakkeerde. In de eerste set merkten we hier nog weinig van. De Ootmarsumse ploeg drong wel aan, maar met goed spel pakten wij de leiding. Aan de hand van Martin Berger - die zich vorig jaar vooral in de berging van De Schalm verschool - en een goed verdelende man van glas leidden we bijna de hele eerste set.

Met de setwinst in zicht liep het opeens dun door de broek bij onze heren passer/lopers. We kregen nog wel als eerste twee setpunten, maar maakten deze beiden niet af. Vervolgens kwam Set-Up’65 op setpunt en dan denk je: het is gedaan. Toch niet. Even later kregen wij opnieuw een setpunt en toen stond de Ron in Martin op. Met een killblock die niet in Oranje zou misstaan: 27-29 setwinst.

Na de setwinst bleven we best redelijk spelen, maar niet zo goed als in het eerste bedrijf. Vooral de servicedruk zakte wat weg. Mark gaf ons een opdracht mee, maar nadenken tijdens het volleyballen is niet het sterkste punt bij de meesten van ons. Set-Up leek de wedstrijd naar zich toe te trekken door twee sets op rij te pakken.
Weliswaar verloren we de derde set, maar met Cas en RP binnen de lijnen sloten we de set goed af. Hieruit putten wij vertrouwen voor de vierde set, waarin wij heer en meester waren. Alwin loste een prima spelende Wilco af op het midden en legde direct twee ballen dood om vervolgens zelf ook voor de 3-0 te zorgen. Frank kreeg zijn publiekswissel en Remco nam het spel zo goed over dat Mark zelfs complimenten uitdeelde.

Daarnaast maakten wij zelf het spel. Arno en Martin leidden de passlinie goed, Remco vond al zijn aanvallers - ook Gepko ‘Cintha’ Hahn - en verder oogsten de smashes van onze buitenaanvallers veel lof. Met name Cas had een fikse klap (ditmaal zonder long) in huis en dat heeft hun libero geweten ook.

Met veel bravoure pakten we terecht de vierde set én twee gele kaarten. Als een brutale aap klom Remco in de scheidsrechtersstoel om verhaal te halen bij het S-woord, maar die was niet gediend van dit intimiderende gorillagedrag waarop hij onze aanvoerder een gele kaart toonde. Dat kon Mark niet op zich laten zitten: hij wel geel en ik niet. Bij een vlaggeractie die zelfs Emiel niet zou durven maken, overrulede de man op de bok terecht de thuisvlagger. Toch moest Mark even laten weten dat hij niet van deze actie gediend was. Eerder in de wedstrijd had hij nog een lekker snoepje gedeeld met ‘heya, de coach’ van Set-Up’65. Ditmaal was het even bekvechten, en dat kwam Mark op een extra kaart voor zijn kaartenset te staan.

Wij vragen ons af wat er vervolgens gebeurd is tussen de vierde en vijfde set in. De arbitrage was tot dan toe niet geweldig, maar ook niet slecht. Teams werden in ieder geval over-en-weer benadeeld/bevoordeeld. Dat veranderde compleet in de vijfde set.

Bij aanvang van de vijfde set gaf Gepko even aan Cas door: wij verliezen geen vijfsetters. Zodoende hoefde hij zich geen zorgen te maken ook al begonnen wij de vijfde set niet zo goed. Alles sal reg kom. Een 6-1 achterstand werd na enkele rake klappen 6-4 en het scenario erop-en-erover zou uitgevoerd worden.

Daar wilde het S-woord niet aan meewerken: we mochten gewoon niet winnen. Een balletje hoor- en zichtbaar touché dat niet gegeven wordt, een bal in de onderste netmaas van hun die opeens touché zou zijn, een bal die Berger mooi redde maar alleen volgens de thuisvlagger buiten de antenne om zou zijn (waarop de scheids dit over nam) etc. Zeker vijf punten die voor ons zouden zijn, gaf het S-woord aan Set-Up’65. Mooie scores ten spijt verloren we de set met 15-11.

De scheids heeft het niet gedaan, je doet het zelf? Onzin. Wat een waardeloze uitspraak. Op dit moment heeft de scheids het gedaan in de vijfde set, die wij nooit verliezen maar zaterdag niet mochten winnen.

Dat we met twee punten in Ootmarsum tevreden mogen zijn – aldus onze stijf linkse aanvoerder – zit een kern van waarheid in. Het was een mooie pot, die echter kapot is gemaakt in de vijfde set. Daarom zit er slechts een kern van waarheid in. In de periferie zit de waarheid dat wij die vijfde set bij een normaal S-woord gewoon gewonnen zouden hebben. Wij verliezen namelijk geen vijfsetters.

Inmiddels is het maandagochtend… twee dagen lang is er aan dit wedstrijdverslag gesleuteld. De emoties zijn enigszins gezakt en het OMdenken kan worden toegepast. Waar de arbitrage aan het einde van het jaar wel voor heeft gezorgd, is ons als team versterken. Van eilandjes was geen moment sprake zaterdag en het basisniveau lag prima. Daarnaast waren we ook in de kantine een hecht front, al dreven de Drostjes wel enigszins af; waarvan één als een superman met een houten been.

Ten slotte wilden we aan het einde van het jaar de man-die-vier-sets-goed-fluiten-kan – hij liet lekker doorspelen tot die tijd – nomineren voor de L*l Award van het Jaar, maar dat komt wel aan het einde van het seizoen als we de balans opmaken. In plaats daarvan wensen wij hem en alle andere vrijwilligers die onze wedstrijden mogelijk maken én natuurlijk ons trouwe publiek fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Dat 2016 maar net zo mooi mag zijn als 2015, onder andere met onze Afrika-gangers weer onder ons. Hun darten-met-speren-avontuur hebben ze succesvol afgerond.

Aan alles komt een eind.

De langste rit van het seizoen is een goede gelegenheid om een wedstrijdverslag te schrijven. Onderweg naar Ootmarsum voor de laatste wedstrijd van het kalenderjaar denken we nog eens na over de afgelopen maanden en natuurlijk vooral over onze laatste wedstrijd, een 4-0 overwinning. Voor ons de eerste van het seizoen, maar voor iemand anders was het nog bijzonderder.

Na 22 wedstrijden was het zover: de eerste 4-0 ooit. Voor de meest trouwe vlagger die er maar bestaat: Emiel. Nu heeft die de afgelopen tweeënhalf jaar - sinds de verjonging is toegeslagen in het tweede - niet heel veel kansen gehad om dit te bereiken. Waar Emiel bij 22 van de 24 gespeelde H2-thuisduels aanwezig was met een vlag (en na de wedstrijd een biertje) in zijn hand, wonnen wij welgeteld één keer met 4-0. Vorig seizoen van de de uiteindelijke kampioen Energo. Emiel ontbrak echter bij deze wedstrijd, zoals hij een jaar eerder ook al absent was bij onze enige overwinning van het hele seizoen in de eerste divisie.

Zaterdag moest het maar eens gebeuren; met Volga als slachtoffer. Vorig seizoen speelden we nog twee verhitte vijfsetters tegen Alex & co, maar de speler/trainer/coach van Volga is daar inmiddels gestopt. Aan onze zijde trekt de speler/trainer/coach sinds kort juist wekelijks zijn stoute kousen aan. Waar dat met name in Nijmegen voor succes zorgt, was dat zaterdag - op z’n zachts gezegd - een iets minder geslaagde actie.

De rest van het team volgde in eerste instantie het voorbeeld van onze coach, waardoor we zowaar tegen een achterstand aankeken. Mede dankzij goed serveerwerk van Remco bleven we in de wedstrijd. Alwin had zijn draai op zijn oude/tijdelijke/toekomstige geliefde/minder geliefde (doorhalen wat niet van toepassing is) middenpositie ook gevonden en liet zien wat blokkeren is. Hierdoor slaagden we erin met 27-25 alsnog de eerste set te pakken.

Het team probeerde het gedrag van Mark te compenseren, maar ‘heya, de coach’ (alvast in de Ootmarsumse sfeer komen) bleef ons voor nieuwe uitdagingen stellen. Waar RP in de eerste set goed was ingevallen voor AJ - ‘ik-wil-geen-fouten-maken-daarom-ging-het-juist-fout- Drost, moest hij in de tweede set toch weer op de bank plaatsnemen. Mark was in gedachten nog/al op vakantie, waardoor hij het opstellingsbriefje van de eerste set voor de tweede set had gekopieerd.

UIteindelijk bleek het een prima beslissing te zijn geweest, want AJ kwam beter in zijn spel. De - ook binnen de lijnen geen aanvoerder meer zijnde - diagonaal had goed in de gaten dat hij voor zijn kans moest gaan. De hoofdrol werd echter opgeëist door Martin Berger, die een goede generale repetitie kende in aanloop naar zijn favoriete/gevreesde hal in Ootmarsum. Bijna alles wat Berger aanraakte veranderde in een punt voor ons, tot grote frustratie en vloekpartijen van de tegenpartij.

In een mum van tijd waren de tweede en derde set gewonnen, waardoor de overwinning een feit was. Wij wilden natuurlijk voor de maximale zege gaan. Tegen dit Volga mochten wij geen set laten liggen. Dit wilden we natuurlijk wel als team doen, dus ook met RP en onze eigen Arjen Robben binnen de lijnen. Het zou l*llig zijn als we de set snel zouden winnen, zodat Frank amper zou spelen. Daarom lieten we hem extra veel ballen set-uppen. Op een gegeven moment maakten onze aanvallers het wel erg bont, waardoor we weer tegen een achterstand aan keken. Frank ging een keer zonder blessure naar de kant en met Remco trokken we ten strijde om de achterstand goed te maken. Hier slaagden we uiteindelijk zonder al te veel moeite in: 25-21.

Daarmee was dus onze eerste 4-0 overwinning van het seizoen een feit. Dat mocht uiteraard de hele wereld weten, waarop Gepko het met sterk journalistieke onderbouwde teksten op de Facebookpagina van Volleybalkrant deelde. Dankzij de vijf bijgeschreven punten krijgen we het linkerrijtje in het vizier en kunnen we vandaag goede zaken doen in Ootmarsum. Het belooft een interessant potje te worden, zoals het vorig jaar zeker het geval was. Eens kijken of sommigen van ons na vandaag nog in aanmerking komen voor Oranje.

Daar zou onze Emiel ook nog eens bij zijn. Daarom stond de titel ‘Ode aan Emiel’ al vast. Dit is uiteindelijk niet het geval, maar desondanks zijn wij hem zeer dankbaar dat hij (bijna) altijd voor ons klaar staat en gezellig biertjes mee drinkt. Zaterdag 9 januari 2016 geniet hij van een welverdiende vakantie als wij onze eerste (thuis)wedstrijd van het nieuwe jaar spelen. Gelukkig hebben wij dan vlagger Patrick tot onze beschikking, die - in tegenstelling tot Emiel - zaterdag bij zijn eerste wedstrijd ooit als vlagger direct een 4-0 zege getrakteerd kreeg. Wellicht volgt er over 2,5 jaar ook wel een ode aan hem.