Team Vlees ging zaterdag op jacht buiten het vertrouwde jachtgebied. Na twee keer op rij een prooi in het eigen leefgebied te hebben verslonden, trokken de jagers en verzamelaars van Heren 2 naar Nijmegen. Het was een succesvolle jacht: het gevleugelde paard werd neergehaald en vier punten gingen er mee in de tas naar Barneveld.

De groep jagers van Heren 2 kende een unieke grootte tijdens de donderdagtraining. Als je wint, heb je vrienden… zullen we maar zeggen. Zelfs opperjager Mark van Roekel had zijn stoute kousen aangetrokken en met twee helden erbij wisten we het voor elkaar te krijgen om met tien man te trainen. Elf was net iets te veel gevraagd. Weliswaar heet Frank Staal van zijn achternaam – vast omdat hij zo sterk is dat hij zijn vriendin kan optillen – maar dit seizoen is hij meer de man van glas.

Zaterdag was het zover. Er zou in Nijmegen gejaagd worden met als maximale beloning vijf punten. Zeven fitte jagers waren er klaar voor en kregen versterking van Van Roekel. We hadden er zin in; en vertelden verhalen aan elkaar alsof de buit al binnen was.

Daarnaast kwam jager Welink nog even wat in Nijmegen verzamelen, nadat hij met het derde team er niet in geslaagd was om in Zetten de overwinning weg te roven.

Om Geert-Jan op tijd in Nijmegen te krijgen, moest er eerst een Roekeliaans verhaal opgehouden worden bij de scheidsrechters. Nog voor het eerste fluitsignaal had geklonken. Twee damesteams wilden wel meewerken aan het complot; zij maakten er een mooie vijfsetter van waardoor onze wedstrijd tien minuten later zou beginnen. Good old Harry Proost – wel bekend voor de oudere lezers onder ons – kent Mark langer dan vandaag en wilde dit dwarsbomen door gewoon op tijd beginnen door op andere velden in te lopen. Onze opperjager was niet voor één gat te vangen en bleef net zolang praten, totdat de arbitrage hem wel zijn zin moest geven. Wij blij, want Geert was er op tijd bij.

Om 18.40 uur klonk de jachthoorn en wij hadden in de kleedkamer afgesproken dat we als een stelle dolle honden van start zouden gaan. Dat was allerminst het geval; we werden direct overvleugeld door Pegasus. Lamgeslagen keken we al snel tegen een achterstand aan. Op de momenten dat we ons weer op gelijke hoogte wisten te spelen, trok Pegasus andermaal de teugels aan en pakte het met 25-20 de eerste set.

Dat was niet de bedoeling. Dat kregen we dan ook te horen van Van Roekel, die de rits van zijn trainingsjack al iets naar beneden had gedaan. Om iets te veranderen moest de ene Drost de andere Drost vervangen. Het had geen effect op onze start van de tweede set. We keken andermaal tegen een achterstand aan. Ditmaal liet Van Roekel het niet uit de klauwen lopen en wisselde hij zichzelf erin voor Alwin.

“Zijn schoenveters raakten de grond nog, maar Mark dacht zelf tot grote hoogte te zijn gestegen.” Aldus geschreven in het wedstrijdverslag op dinsdag 13 januari dit jaar over de wedstrijd tegen VoCASA. Deze zin kunnen we kopiëren voor zijn rentree in het team. Andermaal in Nijmegen. Zijn eerste bal was – om het eufemistisch te stellen – geen succes; maar eenmaal warmgedraaid rook hij bloed en was de jacht geopend. Zodoende snoepten we met 23-25 de tweede set af.

In de derde set wilden we ons nog iets meer uitdaging geven. Ruben Paul had inmiddels de rol van coach overgenomen en gaf ons bij een 14-8 achterstand het sein om te jagen. Dat deden we ook. Met (aan)jagers Arno en Mark denderden we over Pegasus heen: 20-25.

Daarom gaven de jagers hun prooi in vierde set een nog grotere voorsprong. Mark wisselde zelfs even Martin om verwarring te zaaien. Even later kwam onze Berger weer terug om te oogsten. Bij een 16-8 achterstand werd ons een lapje met de geur van vier punten voorgehouden. Remco maakte van vossenjacht een paardenjacht door Berger veelvuldig aan te spelen. Ook AJ pakte zijn punten mee. Bij een 22-20 achterstand had Gepko één taak: goed serveren. Uhm, een twee serveren. En dat wist hij zowaar ook klaar te spelen. Met Berger, Welink en Appie aan het net werden alle ballen gretig tegengehouden of gescoord. Vijf punten later blies de scheidsrechter voor het laatst op zijn jachthoorn: 22-25 en de jacht was over.

We hadden opnieuw vier punten verzameld en waren van plan onszelf hier goed voor te belonen. Daar ging nog wel een verhitte discussie aan vooraf, over waar we ons naartoe zouden verplaatsen om het avondmaal te verzamelen. Haantje de voorste drukte zijn zin door. Het zou Team Vlees worden. In een recordtempo verplaatsten de jagers zich terug naar Barneveld, waar ze bier en vlees verorberden. Sommigen hadden zo'n honger dat ze niet konden wachten met aanvallen (dat klinkt bekend in de oren...). Onder het genot van een goede maaltijd kwamen er verhalen over 'knieën aantikken', 'enkels uit de kom' en 'kleurrijke niet-volleybalbroekjes'. De avond was nog jong en de jacht werden voortgezet door goudgele rakkers te verzamelen.

Wilt u ook een jacht van Heren 2 meemaken? Kom dan aanstaande zaterdag naar Sportcentrum De Meerwaarde. Om 16.00 uur is BVC’73 onze prooi.

Het was weer smullen geblazen bij SSS Heren 2. De semi-wannabe-professionals wonnen met zakelijk spel van Webton Hengelo 2, maar zorgden weer voor genoeg randzaken om de roddelbladen te vullen met verhalen over WAGs, huisarrest en kattenkwaad.

SSS 2 heeft de nodige lijntjes lopen bij de Nevobo, zodat ze de belastbaarheid goed kunnen reguleren. Na de pittige overwinning op Renswouw was een vrije zaterdag nodig om te herstellen, zodat het team tegen Webton Hengelo vol aan de bak kon. Om overbelasting te voorkomen hoefden sommigen van ons ook niet de donderdagtraining af te maken.

Niet alleen de mannen van SSS hadden zin in een nieuwe thuiswedstrijd; de spelersvrouwen zaten er al vroeg klaar voor. Tussen onze Gertrudes en Yolanthes bevond zich ook een nieuw gezicht (gezicht moet u lezen met een zachte ´g´). Wie ze is? De roddelpers speculeert volop, maar onze blonde pijl zwijgt in alle (Nederlandse en Vlaamse) talen en vermomt zich zelfs met een bril in een poging de paparazzi het bos in te sturen.

Met een live beelden die de wereld over vliegen en veel publiek op de tribune, moesten we natuurlijk wel goed voor de dag komen. Gelikt in het tenue, bak mandarijntjes, mignonmuziekje aan, een nieuw liberotenue en zelfs een overvolle krat bidons (dankzij onze officieuze teammanager). De professionaliteit neemt toe, SSS Heren 2 was er klaar voor.

De professionaliteit en volwassenheid van ons team fopte de arbritrage, die dacht dat ze op het hoogste niveau moesten fluiten. De eerste scheidsrechter toverde opeens een bel uit zijn tas. Nee, niet om een rondje te geven. Te gebruiken voor de wissels.

De scheidsrechters dachten misschien dat ze op het hoogste niveau moesten fluiten, maar om de kat de bel aan te binden: hun eigen niveau was vooral om aan de bel te trekken. Dat is wat onze jonge hond dan ook deed. Het was weer ouderwets Mark versus de rest. Hier een babbeltje, daar een lach. Zo een dansje, zus een keer belletje lellen. Mark had zijn eerste gele kaart om aan Duco op te dragen te pakken, maar bereikte ondertussen ook gewoon dat de Twentse nummer vier waarschijnlijk ´s avonds bij zijn moeder zat uit te huilen.

Zo nu en dan stonden de scheidsrechters in de eerste set ook nog toe dat er gevolleybald werd. Hoogstaand was het niet, maar met degelijk volleybal pakten wij de eerste set. Zo makkelijk als de Filemon Wesselink look-a-like bij hen ketste, zo kopieerde onze Kuipganger het gedrag van Sven van Beek in de pass: de bal de verkeerde kant op laten gaan.

Gelukkig stond Cas bij ons paraat om in te vallen. Naar verluidt had hij daar zelfs huisarrest voor over. Het was echter vooral dankzij routinier Geert-Jan - en niet dankzij Gepko die een hoofdrol wilde opeisen - dat SSS 2 bijna nog met succes een inhaalrace inzette. Niet alles heeft een happy end: 19-24 werd 24-24 werd 24-26.

Het was echter duidelijk dat wij gewoon te sterk waren als wij onze taken gewoon uit zouden voeren. Het leek een kwestie van tijd te zijn voordat we aan het bier konden, maar Frank kon niet zo lang wachten en schakelde zichzelf daarom maar uit. Hij had wel eerst even met zijn vader een blik uitgewisseld; enkele tellen later zat onze Frank aan een bidon te lurken.

De WAG van Remco was dus ook niet voor niets naar De Meerwaarde gekomen. Even later mocht ook AJ zijn opwachting maken. RP kreeg zijn schone spelerswissel en kon aan de Vlaamse patates, terwijl de rest gewoon naar friet verlangde.

Met 25-19 en 25-20 pakten wij zeer degelijk de derde en vierde set, waardoor De Meerwaarde een onneembare vesting blijft voor vijandige ploegen. Maar volleybal was een bijzaak dezer dagen. De paparazzi was de rest van het weekend vooral druk met fotograferen in het bos, in de kroeg en aan de Tellerstwerft.

Deze week was de roddelpers ook alweer druk aan het speculeren toen de nodige zwembaden werden gecreëerd in De Meerwaarde, maar daar hoort u de komende week meer over. Of u komt het zelf bekijken in Nijmegen als SSS 2 tegen Pegasus ten strijde trekt. Komt dat even niet uit, dan zien we u graag weer op 14 november in De Meerwaarde. Dan zullen de jonge honden van SSS 2 weer even wat kattenkwaad gaan uithalen.