Casestudy: het voordeel van de favoriete kant

Another Saturday, another game day. Na al twee maal een uitwedstrijd verloren te hebben, werd het echt eens tijd voor winst. En die winst zouden we gaan behalen in onze eigen there-is-no-place-like-home Meerwaarde. Thuis zijn we immers onverslaanbaar. Of toch niet?

Rosstars dames 1 stond afgelopen zaterdag op het programma. Dit team uit Rossum – voor wie het niet weet, dat ligt vlak bij Rome – is gepromoveerd uit de derde divisie. Het is een ploeg die volgens coach Joost bekend staat om niet zozeer overweldigend spel, maar vooral om het harde werken. En daar hebben die net gepromoveerde Rossterren al aardig wat puntjes mee bij elkaar weten te sprokkelen.

Hard werken, dat kunnen wij ook. En punten bij elkaar sprokkelen? Daar wordt aan gewerkt. Helaas was Sandra zaterdag niet op volle sterkte inzetbaar wegens een schouderblessure, maar gelukkig kwam Rachel uit dames 2 ons team versterken. Onze mini’s-van-de-week Lisa en Lieke waren er bovendien ook meer dan klaar voor, waardoor we uiteindelijk toch met 13,5e vrouw sterk aan de wedstrijd begonnen. Aan onze favoriete kant van het veld. Onze favoriete kant? Is dat werkelijk een dingetje? Een mentaal slash lichtelijk autistisch ticje, of oefent het daadwerkelijk invloed uit op het verloop van de wedstrijd?

Als ware academici zijn wij van mening dat je geen conclusies kan trekken zonder wetenschappelijke feiten. Daarom hierbij de volledig verifieerbare (naja, er is wel iets misgegaan met het digitaal wedstrijdformulier..) setstanden:

Set 1, favoriete kant: 25 – 20 gewonnen = :)
Set 2, niet-favoriete kant: 12 – 25 verloren = :(
Set 3, favoriete kant: 25 – 19 gewonnen = :)
Set 4, niet-favoriete kant: 16 – 25 verloren = :(

Het is niet te geloven, zou het dan toch echt? Zien we hier nou een wetenschappelijke doorbraak? Misschien is het toch een idee om een verzoek in te dienen bij de Nevobo, veldwissels zijn immers zoooo niet efficiënt.

Voor de oplettende lezer, we missen inderdaad nog een stukje bewijsvoering voor deze casus: het einde van de wedstrijd. Het staat immers pas 2-2. Een vijfde set dus. De tegenstander, de schatten, kozen ervoor om op onze niet-favoriete kant te beginnen = :).

Nog een wetenschappelijke binnenkomer: mentale tics blijken per keer een houdbaarheidsdatum van ongeveer 1,5 uur te hebben. We liepen namelijk een achterstand op in de vijfde set, aan onze favoriete kant staande = :(. Deze weerlegging tast onze hypothese toch enigszins aan.

De tweede helft speelde zich dus af aan onze – ja, hoe raadt u het zo – minst favoriete deel van het speelveld: de gevreesde verliezerskant. Dat voorspelt niet veel goeds, zou je denken. Toch gebeurde ook hier weer iets in die vijfde set wat onze wetenschappelijke theorie falsifieert: we kwamen weliswaar op matchpoint te staan! En niet één, maar zelfs twee matchpoints. Het was ongelofelijk. Maar toch gaven we na een paar kleine, maar cruciale eigen fouten de set weg aan de Rossumse dames = :(.

Concluderend:
1. Drie keer is geen scheepsrecht.
2. Aan je favoriete kant spelen lijkt een positieve invloed te hebben op de uitkomst.
3. Mentale tics werken zo’n 1,5 uur achtereenvolgend, daarna zijn ze waardeloos.
4. Zo lang er niemand met dit wetenschappelijk onderzoek naar de Nevobo stapt, zullen teams die kampen met de mentale ik-speel-beter-aan-mijn-favoriete-kant tic vanaf nu alleen nog maar vijfsetters spelen als de eerste vier sets zich binnen 1,5 uur voltrekken. Het verloop van de vijfde set zal vervolgens – als deze zich na 1,5 uur pas voltrekt – een kwestie zijn van het principe survival of the fittest/smartest/scariest/luckiest…

Anyway, in ons vooruitzicht hebben we twee weken om hard te trainen om vervolgens op 28 oktober, tevens DE DAG VAN HET SSS-FEEST, opnieuw een thuiswedstrijd te mogen spelen. En als wij dan in het veld staan, laten we die wetenschappelijke theorieën natuurlijk lekker voor wat ze zijn en zullen we ons stinkende best doen om zo veel mogelijk punten in eigen huis te houden (het liefst vijf). We spelen de 28e wederom om 16.00u en zullen op die dag – met heren 3 voor ons, heren 2 naast ons en heren 1 na ons – omring zijn door mannen = :). Komt dat zien! En blijf daarna gezellig met ons griezelen op het Halloween-feest in Cheersss, dat extra uurtje slaap hebben we al voor u geregeld. Tot dan!

Iets met 11 tuitjes aan een ballon

Zaterdag 7 oktober, de dag van nieuwe kansen. Met die insteek gingen we naar Nimma, oftewel, Nijmegen.

Van tevoren concludeerden we al dat ‘code rood’ niet van toepassing zou zijn, VoCasa draagt immers paarse shirtjes. Onderweg viel nog een aantal andere factoren weg. We kwamen allereerst amper stoplichten tegen en diegene die er waren, waren ons goed gezind: groeeeen! In de zaal kwam de derde meevaller: gele lijnen. Yes! Let’s do this.

Voor de wedstrijd hield Joost nog even een bemoedigend praatje dat als volgt kan worden samengevat: we moeten een ballon met elf tuitjes zijn. Touwtjes? Nee, tuitjes. Hmm, oké… Voor wie het niet helemaal kan volgen, deze theorie komt erop neer dat iedereen elkaar moet steunen om de ballon vol te houden. Als een speler niet (hard genoeg) in haar of zijn tuitje blaast, loopt de ballon leeg. En dat moet je niet willen.

Met deze originele en interessante theorie in ons achterhoofd begonnen we aan de wedstrijd. We kwamen al snel op voorsprong, maar na een moeilijke serviceserie van de tegenpartij, raakten we deze al snel weer kwijt. Helaas glipte de set uit onze handen en werd het 27 – 25 voor de paarse shirtjes.

De tweede set ging het roer om en bliezen we zo hard als we konden om de ballon in de lucht te houden. We maakten het halverwege de set nog even spannend, maar we sleepten hem binnen hoor: het eerste punt van dit seizoen, oe oe!

Hoewel Joost ons er in de setwissel nog voor waarschuwde, begonnen we de derde set met misschien iets te veel euforie. We liepen al gauw een grote achterstand op die we niet meer weg konden werken. Zowel in de derde als de vierde set volgde er nog een aantal mooie rally’s, maar de dames van VoCasa trokken beide keren aan het langste eind: 25 – 19 en 25 – 18.

Een deel van het team besloot het verdriet maar weg te gaan eten bij de oude vertrouwde gouden M (hé leuk, ballonnen!) om daarna koers te zetten richting Zwolle om heren 1 aan te moedigen. Anderen kozen ervoor om het verdriet niet weg te eten maar weg te drinken op een feestje (hé leuk, ballonnen!).

Hoe dan ook, zoals het spreekwoord luidt, drie keer is scheepsrecht. Morgen spelen we onze eerste thuiswedstrijd om 16.00 uur. En als we nou nu alvast beginnen met blazen, moet het toch wel lukken om de ballon morgen iets langer dan een setje hoog te houden. We gaan ons best doen, blaast u mee?!

Code rood

Zaterdag, de mooiste dag van de week, was weer aangebroken. En afgelopen zaterdag was niet zomaar een doodgewone zaterdag. Het was de dag waar sommigen al maanden naar uitkeken: de eerste competitiedag. Let the games begin! And may the odds be ever in your favor.

Het is natuurlijk niet zo dat we zaterdag weer voor het eerst mochten volleyballen; we hebben al een aardige voorbereiding achter de rug. Hoe we ons hebben voorbereid? Naast een reeks gewone trainingen speelden we een tweekamp in Tilburg, breidden we ons Duitse volleybaljargon uit in een oefenpotje over de grens, wonnen we de beker nèt niet en trainden we ons killersinstinct tijdens wat potjes Weerwolven.

Met een geblesseerde Heleen, maar vol goede moed zetten we afgelopen zaterdag koers naar Wierden. Omschrijving van de reis: code rood. En niet om te spoilen, maar die rode code zou ons de hele dag nog blijven achtervolgen.

Hoewel onze eigen hersenen aardig getraind zijn sinds we in het teamweekend hersenkrakende spelletjes als ‘woordsnack’ hebben gespeeld, zullen wij het u niet aandoen om deze codetaal te kraken. Gelukkig was de rode code van zaterdag vrij voor de hand liggend:

1. Code rood: de stoplichten. Het zat ons niet mee. Echt. Gewoon. niet.
2. Code rood: een slome rode Citroën. Voor ons rijdend. Terwijl we al wat laat waren.
3. Code rood: de lijnen van ons veld. Maak deze gewoon geel, dat doen wij toch ook?!
4. Code rood: de tenues/pakken van de tegenstander.

Aangezien groen vaak als tegenpool van rood wordt gezien, zal het niet heel verrassend zijn dat onze rode flow ons een 4-0 nederlaag opleverde. We besloten ons verdriet maar gauw te gaan verdrinken in de kantine. Drie keer raden welke kleur de verlichting in de kantine had? PAARS! Oh... Gelukkig haalde die paarse gloed ons wel wat uit die nare rode flow. De loempiakraam aan de overkant hielp daar trouwens ook wel bij #troostvoer #emotie-eters #nevernoteating.

Maargoed, even terugblikkend op de wedstrijd: we maakten het onszelf wat lastig in het spel te komen door onnodige fouten te maken. Serverend gaven we ook wat minder druk dan normaal waardoor de (zeg maar best wel goede) spelverdeelster van team rood lekker haar gang kon gaan. En waar we in de voorbereiding goed op weg waren onze doelstelling van 2,5 killblocks per set te halen, haalden we die doelstelling maar net over de hele wedstrijd gezien..

Om het positief te bekijken: je moet wat ruimte voor verbetering over laten. Anders wordt het ook zo saai. Over twee weken krijgen we om 14.30 in Nijmegen een nieuwe kans voorgeschoteld om onze doelstellingen te verwezenlijken. Voor nu gaan we hard trainen en proberen te leren van onze fouten van zaterdag. Opdat we op 7 oktober maar in een mooie groene flow aan zullen treden in Nijmegen. Moge de stoplichten in ons voordeel zijn, amen.

Contact

Algemene zaken:
Mirella Boshuis
E-mail: algemeen@sss-barneveld.nl

Jeugd TC:

A, B en C (vanaf 12 jaar)
Bram Wildekamp 
E-mail: jeugdtc@sss-barneveld.nl

CMV (6 t/m 12 jaar)
Simone van Essen-Nab
E-mail: cmv@sss-barneveld.nl

Dames TC:
Arjan Roelofs
E-mail: damestc@sss-barneveld.nl

Heren TC:
Adriaan Kuiper
E-mail: herentc@sss-barneveld.nl

Secretariaat Volleybalvereniging SSS:
Yvonne Sennema
Schoutenstraat 72G
3771 CK Barneveld
Telefoon: 06-22667983
Email : secretariaat@sss-barneveld.nl

Inloggen (mobiel)