Borne, het doet een enkele speelster uit ons team toch denken aan Baby Born – sorry Apollo. Toch waren het niet jonge homo sapiens (‘kent u homo sapiens?’) die deze dag het best definiëren. Nee, deze dag stond vooral in het teken van dieren. Voor ons was het zaterdag dierendag.

Het begon onderweg al. Rijd je rustig op de A1, zie je in de auto voor je ineens een schaap in de kofferbak. Dan sta je wel even gek te kijken. De aap kwam echter al snel uit de mouw; het bleek gewoon een hond met krullen te zijn. Inschattingsfoutje.

Mooi op tijd kwamen we aan bij de sporthal, dat alles zonder fout te rijden. Een ezel stoot zich immers niet twee keer bijna aan hetzelfde paaltje. Ook in de sporthal vloog er hier en daar een dier om onze oren. Eerst vrij letterlijk – was dat nou een neerdalende eendagsvlieg? Dit bleek wederom een inschattingsfoutje; met haarelastiekjes schieten blijft moeilijk.

Als klap op de vuurpijl maakte Joost tijdens de wedstrijdvoorbereiding nog even een dierlijke vergelijking. Vechten als leeuwinnen, springen als tijgers of zo snel zijn als hazen – een dergelijke vergelijking zou je verwachten. Niets is echter minder waar. Joost vergeleek ons niet met een of ander sterk of snel roofdier. Nee, hij vergeleek ons met een hommel. Een hommel? Ja, een hommel. Een hommel is met zijn relatief kleine vleugeltjes theoretisch gezien niet in staat om te vliegen zonder neer te storten, maar een hommel denkt daar niet over na. Een hommel vliegt gewoon. Niet denken maar doen, was volgens mij de moraal van het verhaal.

De wedstrijd begon. Tijd om de koe bij de horens te vatten. Een wedstrijdje tegen de nummer twee is immers niet voor de poes, daar kwamen we al gauw achter. De hommel had wat opstartproblemen; we keken al snel tegen een 10-1 achterstand aan. Die opgelopen achterstand is overigens niet onverklaarbaar. Hommels kunnen namelijk alleen vliegen als de vleugelspieren voldoende opgewarmd zijn. De temperatuur van de vleugelspieren in het borststuk moet omhoog gebracht worden van de omgevingstemperatuur tot 30 graden Celsius voordat de vleugels kunnen worden gebruikt om te vliegen. Dat kost dus even tijd.

Na zo’n tien minuutjes waren onze vleugeltjes goed opgewarmd en steeg de hommel tot grote hoogten. We bogen de 10-1 achterstand om in een 15-18 voorsprong en pakten de set uiteindelijk met 21-25.

Zo trots als een pauw wisselden we van kant. We moesten echter scherp blijven; je moet de huid niet verkopen voordat de beer geschoten is. De tweede en derde set bleven we gelukkig in onze flow en slaagden we erin om ons eigen spelletje te blijven spelen. Beide sets pakten we met 24-26.

Het setpunt in de derde set kregen we overigens cadeau van de coach van de tegenstander. Waarom? Op een stand van 24-24 serveerde Daniëlle een prachtige bal in de hoek van het veld. De scheids gaf het punt terecht aan ons, maar de tegenstander – en dan met name de coach – was het hier niet mee eens. De coach van Apollo was er als de kippen bij en stond te joelen onder aan de scheidsrechterstoel. Dit mag dus niet. In de aap gelogeerd als hij was, kreeg de coach een rode kaart en wij twee punten in een keer, wat setwinst voor ons betekende. De coach was zo boos dat hij het haasje was, dat hij zijn stoel van woede in de lucht gooide. Een Bornsche coach in het nauw kan rare sprongen maken.

De winst hadden we al binnen, maar de vierde set nog niet. Helaas bleek de hommel toch wat moe te zijn geworden van zijn eigen gewicht en vloog het wat achter de feiten aan. De koek(oek) was op en we verloren deze set met 25-19.

Vier punten mee uit Borne, wie had dat gedacht? Na de intensieve pot hadden we honger als paarden dus bewogen we ons snel naar de douches en kantine, voordat we de hond in de pot zouden vinden. Gelukkig waren we op tijd en konden we – als extraatje vanwege het Oktoberfest in de kantine die avond – genieten van een heerlijk bordje met Schnitzel en friet. Ik hoor u al denken, nog een Oktoberfest in november? Tja, als dierendag dit jaar in november viel, dan kon een Oktoberfest ook nog wel.

Trick-or-treat, een fenomen dat bij de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk wel een belletje doet rinkelen. Bij deze traditie, die in Ierland en Engeland zelfs teruggaat tot in de 16e eeuw, krijgt men de volgende keuze voorgeschoteld: het slachtoffer worden van een plagerijtje (trick) of het geven van iets lekkers (treat). Het is het een, of het ander.

Wij hebben afgelopen zaterdag echter laten zien dat het niet per se het een of ander hoeft te zijn. ’s Middags haalden we een trucje uit door te winnen van Armixtos, om daarna vervolgens heerlijk te genieten van allerlei lekkers en een mooi feestje. Hoppa, trick-and-treat!

Omringd door spookachtige takken, griezelige spinnen en ijzeren kettingen kwamen we bij het betreden van de Meerwaarde al in de juiste trick-or-treat stemming. Dat was overigens niet het enige waardoor we omringd werden. Zoals vorige week al voorspeld, werden we omringd door mannen. En je zou denken dat we daar wel van zouden genieten. Dat is niet gek gedacht hoor, maar eerlijk gezegd hadden we zaterdag liever dat ze gewoon van ons veld af gingen.

Zo gezegd, zo gedaan. Toen de tijd rijp was om te gaan warmlopen, maakten de heren netjes plaats. Wat een gentlemen. Met hulp van de 3 R’s (Rachel, Roelinda en Rosanne) en mini’s-van-de-week Julia en Andrea begonnen we met 15 vrouw sterk aan de wedstrijd.

Zo soepel als de mannen ons veld verlieten, zo soepel startten we de wedstrijd helaas niet. We stonden in de eerste set wat angstig in het veld. Misschien kwam het door de Halloween-sfeer? Of wellicht door de naam van de tegenstander. Zeg nou zelf, Armixtos, dat klinkt toch ook als een of ander duister, mythologisch paardmens figuur?

Hoe dan ook, de eerste set lieten we aan ons voorbij gaan (18-25). De tweede set veranderde er nog niet veel en liepen we steeds net een paar puntjes achter de Amsterdamse dames aan. Tegen het einde van de set wisten we die paar puntjes achterstand echter om te draaien en pakten we zelfs een kleine voorsprong. Met een paar mooie block- en aanvalspunten van onze kant wisten we de set te pakken met 25-23.

De derde set liep aanvankelijk redelijk gelijk op, maar zo halverwege de set hadden we een voorsprong van vijf puntjes gepakt. Die voorsprong gaf ons duidelijk vertrouwen: op een stand van 15-10 zetten we een eindsprint die resulteerde in 25-12 winst.

De 2-1 voorsprong bracht ons al enigszins in de feeststemming; nu gas d’r op zodat we snel aan het feestje konden beginnen. En als een 7-0 voorsprong geen gas d’r op is... We gaven de voorsprong niet meer uit handen en pakten de set onder luid gezang vanaf de kant (dank dames 2) met 25-19. Trick: check!  Tijd voor onze treat.

Samen met sponsor Margreet en onze toppertjes Julia en Andres proostten we op de winst onder het genot van wat heerlijke hapjes, verzorgd door onze eigen sponsorcommissie. De winst smaakte goed.

Met onze maagjes vol was het daarna tijd om onszelf afgrijselijk te maken voor het Happy Haunting feest. Sandra deed dit zo goed dat ze er zelfs met de prijs voor best verklede SSS’er (en een kannetje bier) vandoor ging. Nog meer winst! En alsof dat nog niet genoeg was, wonnen we zaterdag ook nog eens een extra uurtje slaap. Het was een mooie avond. Trick-and-treat!