Zaterdagochtend werd Nederland wakker in een witte wereld. Dan denkt u toch ook meteen – code geel of niet – laten we vandaag een tochtje naar Eibergen maken? Zo gezegd, zo gedaan. Met een voedselvoorraad die niets te wensen naliet, vertrokken we op avontuur en we namen Laura D en Rachel B met ons mee.

Kerstliedjes, sneeuwvlokjes, stoelverwarming en goed gezelschap; dit was nog niet eens zo’n barre tocht. Het enige gemis dat we moesten ervaren, bestond uit missende teamgenootjes (tevens inspeelmaatjes; die arme Nienke heeft al twee weken niemand om mee in te spelen). Chantal deed mee aan een zumbalesje in Kenia ter compensatie van het missen van de wedstrijd en Mylène benutte haar tijd zo goed mogelijk door haar toets in ieder geval te halen.

Kom mar a’j t woagt! Het duurde even voordat het goed doordrong wat er eigenlijk stond, maar deze leus op een van de reclameborden langs het veld zou wel motiverend kunnen werken. Helaas heeft het ons niet geholpen; de Eibergse dames werden niet echt bang van ons. En ongelijk konden we ze ook niet echt geven, we toonden zaterdag weinig angstaanjagend spel daar in gemeente Berkelland.

De eerste twee sets waren we niet scherp genoeg en maakten we te veel eigen fouten. Waar we normaal gesproken goed op elkaar ingespeeld zijn, vonden er in Eibergen ineens aardig wat miscommunicaties plaats. Misschien komt het doordat we in de Achterhoek waren, het kwam ons spel in ieder geval niet ten goede. De eerste twee sets verloren we dan ook met 17 – 25 en 23 – 25.

In de derde set draaiden de rollen ineens om. Een soort van ‘als wij niet helemaal in ons spelletje zitten, laten we de tegenstander er dan ook maar proberen uit te halen’. Heel anders speelden we namelijk niet, behalve dat we de Eibergenaren deze set veel meer servicedruk oplegden waardoor hun passing in de problemen kwam. We besloten hier maar van te profiteren en kwamen gelukkig wat meer in ons spel. Hoogstaand was het misschien niet, maar laten we wel wezen: met degelijk spel kom je ook een heel eind. We wonnen de derde set met 25 – 19.

Nu was het wel fijn geweest als we onze flow in de vierde set door konden trekken om zo een vijfde set af te dwingen. Helaas, eind niet altijd goed, al niet altijd goed. Wat in de derde set ons belangrijkste wapen was, de servicedruk, zwakte in die vierde set af. Of anders gezegd, die druk viel bijna helemaal weg door veel foute services aan onze kant. Die set pakte uiteindelijk dus niet uit zoals we hoopten; we verloren met 20 – 25 en daarmee ook de wedstrijd.

Om niet te lang in het nare gevoel te blijven hangen, stopten de twee verslaggeefsters van het team hun emoties in het maken van een sneeuwpop na de wedstrijd. Het resultaat: een sneeuwpop met een verdrietig gezicht die verrekt veel weg had van Nelly Nijlpaard. We hebben het al wel gezien; wij gaan op sneeuwpoppen bouwen.

Om zaterdag alsnog de mooiste dag van de week te maken, konden we natuurlijk niet anders dan naar onze stam-Mac in Apeldoorn-Zuid gaan voor het diner. Al glijdend over de weg en met warme billetjes van de stoelverwarming kwamen we daar rond een uurtje of 21.30 aan. Een mooie tijd voor avondeten, toch? Toevallig troffen we een goede actie van de adventkalender aan en kregen we lekker goedkoop eten. En dat zonder ‘Oh denneboom’ te hoeven zingen.. De avond werd nog gezelliger toen bleek dat Pieter, Pieter en Pieter aan een ander tafeltje zaten. Topavond!

Om het kleine beetje frustratie over ons verlies er helemaal uit te krijgen, keken we in de kantine nog even naar Rico en Jamal die elkaar het leven zuur maakten. Wat een leedvermaak.

Morgen hopen we in de voetsporen van Rico te treden (oke, in principe alleen dan in het feit dat we de wedstrijd zullen gaan winnen). We zullen tegenover ons in de ring VV Alterno dames 3 treffen. Het gevecht begint om 16.00, dus wees erbij! Blijf daarna gerust nog even hangen, want om 20.00 speelt heren 1 tegen niemand anders dan trainer Bart. Hup groen? Tot morgen!

Vorige week in Veenendaal voor ons helaas geen overwinningsdans, maar afgelopen zaterdag kregen we weer een nieuwe kans. Deze keer speelden we tegen de dames van Pegasus, dat was zeker geen gemakkelijke klus. De trainingsweek verliep niet vlekkeloos, de file op de A1 was donderdagavond grandioos. Het eerste uur zonder de trainer en toch een krachtcircuitje doen, man daarmee verdienen we wel wat extra’s in onze schoen. De dames in de file maakten ook goed gebruik van hun tijd, ze oefenden hun zangkunsten, wat een gezelligheid.

Met de wedstrijdvoorbereiding op zaterdag was echter niets mis, er werd geteld, geknutseld, gedicht en geluncht met een heerlijk broodje vis. Het duurde even voordat we konden beginnen, maar het goede voorbeeld was daar: voor dames twee was de winst al binnen. Een half uur te laat begon dan eindelijk ons duel; dertig minuten vertraging, het lijkt de sprinter naar Zwolle wel.

Eén dame uit ons team heeft het trouwens iets beter voor elkaar, Chantal zit sinds vorige week in Kenia en is dus even niet inzetbaar. Gelukkig mochten we haar zus afgelopen zaterdag even lenen en kwamen ook Rachel en Roelinda weer voor ons in de benen. Bedankt dat jullie er weer bij konden zijn, die versterking is toch altijd weer fijn.

Hop, hop, hop, paardje in galop; helaas voor de dames uit Nijmegen, ging dat de eerste set niet helemaal op. De vliegende paarden van Pegasus aan de andere kant van het net, bleken geen gevleugelde overmacht in de eerste set. Nek aan nek sprokkelden we puntjes bij elkaar, maar van die eerste set noemden wij onszelf op 26 – 24 uiteindelijk de winnaar.

Over de tweede set zijn we zelf wat minder te spreken, daar vertoonde het groen zelf toch echt enkele gebreken. Toch liep het aanvankelijk aardig gelijk op, we kwamen we met 22 – 18 voor te staan, dat is toch top. Helaas juichten we wat te vroeg, met zeven punten bijna op rij was het Pegasus die ons versloeg (23 – 25).

En jongens hebben jullie het al vernomen, dit hadden we toch nooit durven dromen. Op de bühne was daar ineens de Green Army twee punt nul, daar begon dan het gebrul. Potten en pannen werden zelfs tevoorschijn getoverd en onder luid gejuich hebben we de derde set veroverd (26 – 24).

De vierde set en hopelijk laatste set was aangebroken, maar het laatste woord was niet zomaar gesproken. Ook in die set bleken we aan elkaar gewaagd en speelden we af en toe wat slordig en opgejaagd. Toen het er op aankwam waren we niet sterk genoeg, Pegasus was in die vierde set de winnende ploeg (23 – 25).

Nu kwam het op die vijfde set aan, konden we dan nu een gaatje slaan? Bij het wisselen van helft stonden we met 8 – 6 voor, maar daarna kwamen de gevleugelde paarden op het juiste spoor. Trippel trappel trippel trap, het vliegende paard zette zich schrap. De pegasussen konden de weg wel vinden en waren degenen die de winst uiteindelijk inden (10 – 15).

Twee keer 3 – 2 verlies achter elkaar, de Sint was ons niet geheel gezind dit jaar. Komende zaterdag zullen we richting Eibergen gaan, waar we gaan proberen Boemerang dames 1 te verslaan. Dat wordt zeker geen makkelijke klus, eerst nog even een weekje goed trainen dus. En als we zaterdag dan de winst mee naar huis nemen, mogen wij dan ook een keertje bowlen i.p.v. trainen?