In het uiterste hoekje van de kantine zit Vleer weemoedig voor zich uit te staren. Zijn gedachten dwalen af naar wat hij dit seizoen allemaal heeft meegemaakt; de eerste wedstrijd tegen Trivos uit Wijchen, waartegen vanmiddag ook de laatste wedstrijd zal worden gespeeld. Vleer denkt terug aan de kip zonder kop, het overweldigend winnen van een wedstrijd maar toch teleurgesteld zijn over het eigen spel, over de muur van Barneveld, het prachtige kampioenschap in december, de bittere pil, de vele ups- en downs en natuurlijk het onvoorstelbare blessureleed. Er is zoveel gebeurd en nu - zomaar opeens - is het alweer bijna voorbij. Vleer drinkt slurpend het laatste restje koud geworden koffie op en loopt naar de tribune.

Als hij bij de tribune aankomt is de hal nog stil en verlaten, maar al snel komen de eerste meiden van SSS binnen druppelen. Na enkele minuten barst vervolgens het spektakel los: de rust maakt abrupt plaats voor keiharde oorverdovende rampestamp muziek. Ballen vliegen links en rechts door de lucht; de warming-up is begonnen.

Vanmiddag speelt zoals gezegd meisjes-B1 haar laatste wedstrijd van het seizoen tegen Trivos meisjes-B1. Op papier en ook volgens de statistieken een eenvoudige klus voor de meiden uit Barneveld, maar wat dat betreft heeft Vleer inmiddels zijn lesje wel geleerd.

Al direct in de eerste set is te zien dat de meiden van SSS niet goed bij de les zijn. Vrijwel alle passes worden als cadeautje aan de tegenstander gegeven en iedereen weet dat het erg onaardig is als je dat niet aanpakt. De coach probeert nog even om alle meiden op een pedagogisch bedenkelijke en vooral onverantwoorde (!) manier wakker te schudden, maar ook dat biedt geen soelaas. De set gaat verloren met 18-25.

De tweede set gaat van start. Vleer ziet dat Laura, die eigenlijk nog niet mag spelen, ook in deze set heel even wordt ingezet om te serveren. Ze doet dat perfect en scoort daarmee vrij veel punten op rij. “Misschien nog een idee voor de volleybalbond?” vraagt Vleer aan zijn buurman, die verbaasd opkijkt. “Ik bedoel om naast het opheffen van de bovenhandse servicepass, ook het inzetten van een eenmalig superservicekanon aan de spelregels toe te voegen.” “Ze weten toch van gekkegeit niet meer wat ze elk seizoen weer moeten veranderen en dit zorgt in elk geval zeker voor minder lange rally's.” De set wordt door SSS gewonnen met 25-17.

De derde en de vierde set ziet Vleer niet veel bijzonders. Niet spectaculair, niet goed, niet slecht en zeker ook niet het beste spel van het seizoen. Het lijkt op een soort mix van aardappel- en metaalmoeheid, maar dan in een volleybalverpakking. De laatste twee sets worden vervolgens zonder al te grote inspanning gewonnen met 25-18 en 25-20. Vleer zakt achterover op de bank; het seizoen is voorbij...

De coach toonde zich na afloop tevreden. “De eerste set was gewoon slecht te noemen, maar daarna werd er weer goed als een collectief gespeeld.” “De gelatenheid in het spel kwam vooral omdat iedereen heel goed beseft dat er een einde is gekomen aan een fantastisch leuk en leerzaam seizoen.” “Het is vergelijkbaar met het gevoel dat je na een heerlijke vakantie in de Spaanse zon weer terug naar huis moet.” “Daarbij komt, dat alle meiden weten dat na vandaag het team uit elkaar valt, omdat een groot deel van de meiden door moet naar meisjes-A.” “Het is best wel lastig om dat tijdens de wedstrijd allemaal  van je af te zetten.”

Vleer klapt voor de laatste keer zijn notitieblok dicht. Hij slikt.

Het seizoen zit erop en een woord van dank aan alle mensen die hebben meegeholpen om ons (meisjes-B1) te kunnen laten trainen en wedstrijden spelen is zeker op zijn plaats. De wedstrijdleiding bedankt voor het organiseren van alle thuiswedstrijden. Ook de arbitrage, die het niet altijd even gemakkelijk heeft gehad, alle mensen achter de schermen voor het plannen van zaalruimte, scheidsrechters en tellers, hartstikke bedankt! En natuurlijk “last but not least” een bedankje aan alle ouders, die niet alleen altijd zonder mopperen bereid waren om steeds weer te rijden naar alle uitwedstrijden, maar ook heel vaak als supporter bij de wedstrijden aanwezig waren.

Vleer weet het nu zeker; “Spring is in the air”. Hij is vanmorgen al vroeg opgestaan en gewapend met schuifmaat en kettingzaag is hij bezig om het dak van zijn bolide af te slopen. Vleer had gelezen dat autorijden ongezond is, behalve als je daarbij ook de lentelucht kan opsnuiven. Tijd voor vernieuwing, tijd voor iets anders; een cabrio.

Met zijn weelderige haardos wapperend in de wind is hij onderweg naar Schalkhaar. Een klein plaatsje vlak bij Deventer waar vanmiddag zijn favoriete team moet uitkomen tegen het eerste meisjes-B team van SVS. De zon schijnt, de temperatuur is prima, kortom; het is prachtig lenteweer. Vleer is vrolijk gemutst en fluit het bekende deuntje “blowin' in the wind” van Bob Dylan.

Net op tijd voor het eerste fluitsignaal schuift hij aan op de tribune. Inmiddels is de gehele balustrade al ingenomen door de trouwe SSS aanhang, maar Vleer weet zich toch nog een goed plekje te veroveren waardoor hij ruim zicht heeft op het strijdtoneel.

Het team van SVS staat onderaan op de ranglijst, maar dat geeft wel enigszins een vertekend beeld. Als je de setstanden bekijkt, zie je onmiddellijk dat het hier een strijdvaardig team betreft. De meeste sets gingen namelijk nipt verloren met slechts 2 punten verschil. Ook van teams waar de meiden van SSS min of meer kansloos tegen waren.

De eerste set begint met Janine als spelverdeelster. Ze straalt van zelfvertrouwen en dat is goed te merken. De eerste paar services zijn perfect uitgevoerde “jump floaters”, met als gevolg dat de meiden uit Schalkhaar heel even letterlijk uit het veld geslagen zijn. Maar toch, als gevolg van een opeenhoping van misverstanden en onnodige fouten, gaat de set verloren met 25-22. Vleer is teleurgesteld, want dit is niet het spel wat hij van zijn meiden gewend is.

Helaas is het team nog steeds gehandicapt en geeft het de coach niet veel ruimte om te wisselen. Ilja en Laura zitten op de bank, maar wel met hun uitgaanskloffie aan in plaats van het fraaie SSS tenue. Alleen Esmee is vandaag inzetbaar. Zij heeft zich de laatste weken gemanifesteerd als een allrounder, die niet alleen handig kan “ballen wippen”, maar ook razend snel is in de verdediging en bovendien uitmuntend kan passen. Tijd voor iets anders, tijd voor een geheel nieuwe teamcompositie. Ires gaat op het midden spelen om zo Anoek - die na een langdurige blessure de draad weer heeft opgepakt - heel even rust te geven. Esmee gaat voor de verandering op de aanvalspositie spelen.

Vleer ziet vervolgens een rommelige set, wat niemand zal verbazen, maar hij ziet ook een team meiden die met elkaar enorm hun best doen om te winnen. Niet zonder succes, want het scorebord geeft uiteindelijk 15-25 aan.

Teleurgesteld ziet Vleer dat in de derde set alle vertrouwde posities weer worden ingenomen, dit keer met Esmee als spelverdeelster. Jammer, want soms kan iets nieuws ook succesvol zijn. Helaas kan een coach niet gewisseld worden, want anders zou het scorebord niet nogmaals op een stand van 25-22 worden stopgezet.

Niet tevreden over het grillige verloop van de wedstrijd besluit de coach wederom tot een totale reconstructie. Door Liesa even aan de kant te houden weet Vleer dat de coach haar daardoor ook op elke moment - op elke positie - kan inzetten. De meiden van SVS snappen inmiddels niets meer van de tactiek en raken helemaal in de stress. Het gevolg daarvan is dat deze set wordt gewonnen met 12-25. Dat zijn dikke cijfers en Vleer is tevreden.

Geleerd van de tweede set besluit de coach dit keer om niet te wisselen, dit tot grote teleurstelling van Liesa, die het niet gewend is om toe te kijken. Een vijfde set is natuurlijk de kers op de taart. Uiteindelijk heeft het publiek dik voor deze wedstrijd betaald en willen ze ook waar voor hun geld. Welnu, de vijfde set is er één voor de geschiedenisboeken. Vleer ziet zijn meiden erg hoog springen (en scoren) en bedenkt zich opeens dat “Spring is in the air” ook een andere betekenis heeft. Toen ooit Churchill wandelend in het park tegen zijn vriend zei: “Ah, Spring is in the air”, was het antwoord: “Why should I?”

Met een beetje hulp van de - in de laatste set ingevallen - luidruchtige coach van de tegenpartij, wordt de vijfde set gewonnen door SSS met 13-15. De wedstrijd heeft dan precies twee uur geduurd.

Vleer is erg benieuwd naar de mening van de coach en vroeg hem waarom hij had gekozen voor deze opstelling. “Het was tijd voor iets nieuws.” “Het is erg lastig om met maar één spelverdeelster als wissel het maximale uit een team te halen, vooral als de tegenstander ook nog eens behoorlijk tegenspartelt.” “Gelukkig blijkt vandaag weer dat alle speelsters erg flexibel zijn.” ”Daardoor speelde Ires een set prima op het midden en kon ik ook Liesa op een belangrijk moment even een rotatie op het midden wisselen.” “Het vertoonde spel was rommelig en beneden peil, waarbij ik ook moet zeggen dat er toch zeker korte momenten van echt topvolleybal voorbij kwamen.” “Maar dat moeten er natuurlijk nog veel meer worden.”

Vleer wilde al weglopen als de coach hem nog even op zijn schouder tikt. “Schrijf je ook in je verslag over de fantastische sprong floater van Janine, want dit was de eerste keer dat ze h'm in de praktijk uitvoerde en dat het al direct zo'n succes zou zijn, daar had ze zelf vast nooit van durven dromen.”

Volgende week is de laatste wedstrijd van het seizoen en de meiden van SSS ontmoeten daar een oude bekende; het team van Trivos. Tegen deze meiden werd in de eerste helft van de competitie al gespeeld en als de geschiedenis zich herhaald, blijft de winst volgende week in Barneveld. De wedstrijd wordt gespeeld op zaterdag 20 maart om 14.00 uur in de Meerwaarde.