‘Amsterdam, die grote stad, met hoeveel letters spel je dat?’ (Antwoord: drie). Waar dit natuurlijk een onverwoestbare klassieker uit de talige grapjescultuur is, toetsten wij afgelopen zaterdag gewoon negen letters in op het navigatiesysteem.

Met gevaar voor eigen leven stapte een aantal van ons nietsvermoedend in de auto bij een gelukkig snel-corrigerende spookrijder. Wel een mooie auto trouwens. Gelukkig zijn de Amsterdamse straten makkelijker te berijden dan die van Den Haag en kwamen alle teamleden veilig aan in de oude volksbuurt van Amsterdam en tevens hometown van onze André Hazes: De Pijp.

Eenmaal in het sportcentrum aangekomen konden we nog even bijkomen in de kantine voordat we het veld betraden. Armixtos dames 1 a.k.a. the Green Army (huh, there’s toch only one green army?) stond op het programma. Een ploeg die van lange rally’s houdt, wisten we ons nog te herinneren. Laat dat nou net iets zijn waar we beter in zijn geworden dit seizoen..

Over de wedstrijd kunnen we verder kort maar krachtig zijn. We zaten in een goede flow met een niet al te hoge foutenlast, waardoor we – niet geheel zonder tegenstand – alle vier de sets binnen wisten te slepen in zo’n anderhalf uur. Jep, there’s only one Green Army. En na zaterdag kunnen we zeggen, die vindt zijn oorsprong niet in Amsterdam.

Lekker rustig maakten we gebruik van de douches; we hadden immers gewonnen, het parkeergeld toch al betaald en het gaat ook gewoon niet zo snel met maar vier niet-zo-hard-stromende douches voor een heel team.

Schoon en wel begaven we ons door de kou weer naar de auto’s om koers te zetten richting Amersfoort Noord. De echte kenners onder ons kunnen wel raden wat we daar gingen doen #goedevoornemens #healthy2018 #fitgirls. Tip van de dag: mocht je echt trek hebben, sla de Mac Donalds bij Amersfoort Noord dan over. Over geduld nog niet gesproken.. Gelukkig kent een enkeling in ons team geen schaamte en was het voor hen geen probleem om de enquête van de Mac even in te vullen. Tips en tops behoren immers tot onze normen en waarden. Aan feedback heb je wat toch?

Om de dag nog even spannend af te sluiten, besloot een van de chauffeurs zonder lichten aan in het donker te gaan rijden. Dat is niets vergeleken met spookrijden, toch?! Aan oplettendheid ontbreekt het in ons team gelukkig niet en er werd al gauw teruggekoppeld dat deze chauffeur haar lampen misschien even aan moest doen. Zoals gezegd, aan feedback heb je wat.

Aanstaande zaterdag, 10 februari, spelen we weer eens een wedstrijdje thuis. Op mannendag nog wel! (Of spelen de mannen op vrouwendag?) Op deze dag zal de one and only Green Army namelijk zowel spelend naast ons als zingend na ons tijdens heren 1 te bewonderen zijn. Dus zet dat dagje sporthal maar alvast in de agenda!

Hoe dan ook, zaterdag treden we om 16.00u(!) aan tegen de dames van Apollo, die zo ongeveer gelijk met ons staan. In de uitwedstrijd tegen deze dames uit Borne hebben we vier punten gepakt en hun coach met een stoel laten gooien; dat gaan we zaterdag – minimaal – proberen te evenaren. Komt dat zien!

Nadat we twee weken geleden de eed aflegden nooit meer te zorgen voor enige omzet in de kantine van Wevo, belandden we afgelopen zaterdag toch ineens weer in – je raadt het nooit – de kantine van de sporthal in Weerselo. Hoewel wij over het algemeen vrij betrouwbare types zijn die zich graag aan hun woord houden: nood breekt soms wetten. En de nood was hoog. Er bleek namelijk geen kantine te zijn in Rossum, het zoveelste pittoreske dorpje in Twente waar we dit seizoen naar af mochten reizen. Probleemoplossend gericht denkend als wij kunnen, besloten we daarom een kleine tussenstop te maken ergens onderweg in de buurt van Rossum. En wat ligt er vijf kilometer ten westen van Rossum? Juist, Weerselo.

Nadat we ontmaskerd werden in de kantine van Wevo, was het rond een uurtje of 17.00 toch wel tijd om ons richting Rossum te begeven. En dat kan natuurlijk niet zonder achter een tractor te rijden. Eenmaal aangekomen bij de sfeervolle hal in Rossum, bleken we de eerste en enige zijn (wie had de sporthal eigenlijk van het slot gehaald..?). Dit leidde tot een speurtocht naar lichtknopjes en een verkennend onderzoek binnen de beperkte mogelijkheden van de hal. En ik moet toegeven, een aantal van ons zou een carrière bij de FBI niet misstaan.

Nadat de koekjes op waren en alle knopjes (en knopen) ingedrukt en omgedraaid waren, was het om 18.00 tijd voor volleybal. Een wedstrijd waar we vol vertrouwen aan begonnen, mede dankzij de 4-0 winst op Vocasa een week eerder.

De wedstrijd bleek echter al gauw zo taai te zijn als een pepernoot met Pasen. De Rosstars blokten wat af en verdedigden als malloten, waardoor het ons moeilijk werd gemaakt directe punten te scoren. De eerste set werd dan ook verloren met 25 – 22.

In de tweede set wisten we ons wat geduldiger op te stellen en ons niet te laten frustreren in ons spel door de Rossumse dames. Dit leidde ertoe dat we de hele set een kleine voorsprong behielden en deze niet meer uit handen gaven. Deze set was voor ons met 19 – 25 voor ons.

Zoals net al genoemd, die in de volksmond genoemde Görtekeurne zijn een taai volk om tegen te spelen. Dat bleek dan ook in de derde set, waarin we al snel tegen een 9 – 0 achterstand aankeken. Alle gortkorrels nog aan toe. Toch wisten we ons enigszins te herpakken en terug te komen tot 13 – 10, een stand die toch iets beter te overzien was. Helaas bleven we deze set toch te veel achter de feiten aanlopen, met een eindstand van 25 – 19 in het voordeel van de Rosstars als resultaat.

De hoop was echter nog niet verloren; er was nog kans op winst via een vijfde set. Maar daarvoor moesten we natuurlijk wel eerst de vierde set binnenslepen. Vol goede moed begonnen we aan deze strijd en het leek de goede kant op te gaan met een stand van 10 – 16 in ons voordeel. En hoewel de Rossumse dames hier en daar wat puntjes aan ons cadeau gaven en niet altijd even foutloos speelde, waren wij toch niet stabiel genoeg om onze voorsprong vast te houden. Met een eindstand van 25 – 23 gaven we de vierde – en daarmee onze kans op een vijfde – set uit handen. Helaas pindakaas.

Geen kantine aanwezig om ons verdriet weg te drinken en in Weerselo konden ons natuurlijk niet nog een keer vertonen. Er bleef dus nog maar één optie over: het verdriet weg eten bij de Mac Donalds. Dit keer niet in onze stam-Mac in Apeldoorn-Zuid, maar in Hengelo (verlies maakt hongerig). Waar de meningen over de nieuwe Quarter Pounder verdeeld waren, zorgden de tien i.p.v. negen kipnuggets voor vreugde. Net als het feit dat we dit maal geen drie kwartier hoefden te wachten op frietjes (kuch, Wevo).

Na de wedstrijd even te hebben geëvalueerd en weer wat tips en tops verzameld te hebben, focussen we ons deze week gewoon weer op de volgende wedstrijd. Zaterdag zijn er namelijk gewoon nieuwe kansen en mogen we een keer de andere kant de A1 op. Ja, dan gaan we naar Amsterdam. Iemand nog tips voor een goedkope parkeerplek in De Pijp?