Wedstrijdvoorbereiding is zoals u misschien wel weet essentieel voor sporters. Allereerst is het natuurlijk belangrijk om fysiek gezien orde op zaken te stellen. Dat ten harte nemend, zijn we vorige week direct maar naar ITS Personal Training gevlogen voor wat krachttraining. Volgens onze personal trainer Bas is het allemaal immers heel simpel: ‘If you want it, work for it.’ Op zich geen verkeerd motto, er mist alleen nog een gedeelte: ‘If you want it, work for it, and you will absolutely have spierpijn under your oksels.’

Hartstikke leuk en aardig die krachttraining en fysieke gesteldheid, maar volleybal is naast een technisch ook echt wel een tactisch spelletje. En dat betekent dat die grote ronde spier in onze bovenkamers ook een beetje getraind moet zijn. Dat ten harte nemend, heeft een groot deel van ons team vorige week de hersenen goed laten kraken tijdens de PubquiSSS. En of we in de prijzen zijn gevallen? Jazeker, zowel van boven als van onder!

Met die wedstrijdvoorbereiding zat het dus wel snor. Alhoewel, een enkeling uit ons team was toch wel ietwat verdrietig dat er bij de pubquiz ook erg veel kennis onbenut bleef en veel knowhow niet van waarde bleek te zijn. Wat heeft het dan nog voor nu dat je weet dat er 52 miljard kippen op aarde leven, dat het hardste gedeelte van het menselijk lichaam tandglazuur is en dat de gemiddelde snelheid in het knippen van de vingers 45 milliseconde is? Joost mag het weten…

Maargoed, laten we niet bij de pakken neer gaan zitten. Ieder huisje heeft immers z’n kruisje en we hadden van het weekend nog een andere wedstrijd te spelen, namelijk eentje tegen VCV dames 1. Op naar Veenendaal dus, waar de laatste woordwisselingen over Marc van der Linden aka Marc van Hintum nog even werden gedaan en waar er nog wat songteksten over en weer vlogen. I’ve been driving all night, hands wet on the wheel..

Lekker op tijd betraden we (overduidelijk de verkeerde kant van) het veld in Veenendaal om nog even in alle rust onze schoentjes aan te doen. Na de voorbespreking – waarin de Veenendaalse supersupporter ons nog even kwam vertellen dat VCV de wedstrijd zou gaan winnen (hij kreeg wel gelijk..) – was het tijd om te ondervinden of alle fysieke en mentale voorbereidingen ons aan een overwinning zouden helpen.

De eerste set liep de stand gelijk op. Hoewel we wat onrustig waren in het veld, bleven we de dames uit Veenendaal steeds met een puntje of twee voor. Boven de twintig bleken wij net de sterkere en pakten we de set met 25 – 22. De tweede set verliep aanvankelijk hetzelfde als de eerste set, maar halverwege wisten wij een sprintje in te zetten. De pass werd goed verzorgd en de spelverdeling kon de aanvalsters prima vinden die de ballen vervolgens goed verwerkten. Harde ballen en slimme ballen, met links en met rechts (wist-u-dat tweehandigheid ‘ambidextrie’ wordt genoemd?); het kon allemaal. We pakten de set met 25 – 17. Dat ging de goede kant op.

De derde set begon een beetje volgens het stramien van de eerste helft van de wedstrijd, maar halverwege de set keerde het tij. En helaas niet de goede kant op. Waar we onze slordigheidsfoutjes eerder in de wedstrijd nog konden lijden door verder goed spel, kwamen we onze fouten in die derde set niet meer te boven. Deze set verloren we dan ook met 21 – 25.

Geen man overboord (nee, ook niet kapitein Sjors). We hadden alsnog kans om met vier punten op zak naar huis te gaan en daar zouden we dan ook voor gaan. Maar Bumbalu en Purk nog an toe, ook in die vierde set bleven we zelf te veel onnodige fouten maken. En hier hadden we nou precies zo hard op getraind vorige week.. Hadden we net zo goed kunnen proberen het record m&m’s eten met stokjes te verbreken (voor de liefhebbers: dit record staat momenteel op 20 m&m’s per minuut).

Hoe dan ook, we verloren ook die vierde set (20 – 25). U raadt het al, er kwam dus een vijfde set. Deze set bleven we wat onrustig spelen, maar toch ging de stand aardig gelijk op. Toch bleek VCV in deze set de sterkere en gaven we ook deze set uit handen met 13 – 15.

Twee punten. Zelfs partij DENK heeft nog meer zetels.. Toch laten we ons niet zomaar op de stang jagen. Onze stijgende lijn is even doorbroken, maar dat houdt ons hopelijk scherp. We hebben vorige week veel geleerd (heeft u weleens van de Weense oester gehoord?), zo ook dat we nog veel te leren hebben. En dat is helemaal niet erg. Zeg nou zelf, het zou toch ook saai zijn als alles maar vanzelf ging?

Komende zaterdag, 2 december, spelen we weer in onze fijne eigen Meerwaarde tegen Pegasus. Zien we jullie daar om 17.00u?!

Zaterdag 18 november, de dag der dagen: de Sint kwam weer in het land! Zo blij als (en/of met) een kind waren sommigen van ons bij de optocht te vinden. En nee, niet als betoger of activist op de snelweg richting Dokkum. Aan het eind van deze niet helemaal zonnige dag – helaas had de Sint het mooie weer niet uit Spanje meegenomen – was het tijd om een beetje stoom af te blazen. Wevo dames 1 stond op het programma.

Een beetje raar maar waar, we waren zaterdag het enige team dat in de Meerwaarde te vinden was. Een enkeling stond zelfs voor een dichte sporthal. Maar niet getreurd, want eenmaal binnen, kon het feest beginnen. Zakken vol pepernoten en schuimpjes brachten een aardige dosis blijheid met zich mee. Datzelfde gold voor onze mini’s van de week. En dat waren er dit keer niet één, niet twee, maar drie! Nog even en we kunnen zelf wel thuisblijven..

Na het uitdelen (en nuttigen) van het strooigoed was het toch echt tijd om ons klaar te maken voor een wedstrijdje. Naast Jada, Vera en Roos en hun zelfgemaakte ‘spandoeken’ kregen we ook weer aanmoediging en versterking van Roos en Roel. Bedankt weer!

Net als een stoomboot kwamen we helaas niet zo snel op gang. Prima tactiek en spel van Wevo, wat gebrekkige communicatie aan onze kant en tja, wat nog meer? We speelden niet op ons sterkst en wat onrustig, wat zich uitte in een 2-0 achterstand in sets (16-25 en 14-25). Aardig ruime cijfers ja…

Zoals inmiddels welbekend, zijn we wel van de theorieën. En theoretisch gezien, hadden we met die 0-2 achterstand nog niet per se verloren. We moesten alleen nog wel even drie setjes winnen. Eén van de mini’s vroeg hoe lang een wedstrijd van ons duurde en Heleen d’r ‘vijf sets’ als antwoord werd werkelijkheid. Zo gezegd, zo gedaan.

Wat de oorzaak precies was, weten we niet, maar vanaf de derde set draaiden de rollen om. De groene shirtjes bepaalden de wedstrijd ineens en de blauwtjes liepen wat achter de feiten aan. We slaagden erin om het betere spel vast te houden en pakten zowel de derde (25-17) als de vierde set (25-13). De vijfde set zat vol spanning en vechtlust en wij waren het die deze set pakten. Winst was deze zaterdag absoluut geen cadeautje, maar wel hebben het wel gekregen. Of beter gezegd, we hebben het onszelf gegeven (dat moet ik tegenwoordig ook zelf doen als ik op zondagochtend iets in mijn schoen wil vinden..).

Als gevolg van dit cadeau van drie punten zijn we weer in het linker rijtje te vinden (een soort van). Deze week hebben we ons op verschillende manieren ingezet en voorbereid om onze stijgende lijn voort te zetten. Naast onze gewone training hebben we onze hersenen getraind door de statistieken te analyseren en onze spieren extra getraind (en de polonaise gelopen) in onze eerste sessie krachttraining bij ITS. De mentale en fysieke spierpijn zijn inmiddels weer wat afgezakt.

Gelukkig maar, want morgen spelen we om 16.30 in Veenendaal tegen VCV dames 1, oftewel, tegen ons oude teamie Emma. Komt dat zien, komt dat zien!