Vraag: Stel, je bent door je volleybalclub gekozen tot vrijwilliger van de maand, mede omdat je columns schrijft voor de website van de club. Kun je het dan maken om in het eerstvolgende stukje het fenomeen ‘vrijwilliger van de maand’ helemaal de grond in te boren?

Antwoord: Ja, dat kan. Een columnist moet van z’n hart geen moordkuil maken.

Ik ben dus de ‘SSS-vrijwilliger van de maand december 2004’. Dat is te lezen op de homepage van deze site, alwaar ik heel wat veren in mijn kont krijg gestoken. Welnu, ik vind dat niet leuk. Natuurlijk wordt dit goed bedoeld en is er niets mis met het voornemen om vrijwilligers af en toe eens in het zonnetje te zetten. Maar ik voel me erg ongemakkelijk bij deze titel, net zoals op mijn eigen verjaardag waarbij ik het liefst onderduik om allerlei gedoe te ontvluchten. Ik weet niet wat het is; misschien verlegenheid of  wellicht valse bescheidenheid. In het zonnetje? Prima, maar dan wel ergens op een exotisch strand.

Mijn voornaamste bezwaar tegen dit soort verkiezingen zit ‘m in het feit dat je vrijwilligers niet met elkaar kunt vergelijken. Bovendien loop je de kans dat bepaalde vrijwilligers zich afvragen waarom zij deze maand weer niet zijn gekozen. Dat denk ik ook als de jaarlijkse prestatiebeker wordt uitgereikt. Als traditie is het aardig, maar volgens mij doe je met de verkiezing van één zo’n supervrijwilliger heel veel anderen tekort.

Vele SSS-ers doen op gezette tijden wat voor de club en wie helemaal niets doet, moet veertig euro extra contributie betalen. Dat vind ik een prima regeling. En verder zullen leden die niet veel voor de club doen daar wel een goede reden voor hebben. Vrijwilligerswerk doe je omdat je het leuk vindt of omdat je gek bent op je club. Niet om ‘vrijwilliger van de maand’ te worden. Tenminste, ik niet. Maar misschien zit ik er helemaal naast en zijn al mijn voorgangers en opvolgers apetrots. Als dat zo is, moet er maar veel kritiek komen op dit stukje.   

Willem Held

Erger je niet, verwonder je slechts. Dat advies van een oude leermeester neem ik tegenwoordig voortdurend ter harte. Tjonge jonge wat ben ik me de laatste tijd veel aan het verwonderen.

Zo verwonderde ik me gisteravond mateloos omdat mijn landgenoten de volksmenner Pim Fortuyn tot grootste Nederlander aller tijden hadden gekozen. Ik verwonder me ook zeer over al het gedoe van de laatste tijd over moslims en extremisme. Maar op deze luchtige SSSportsite zal ik jullie mijn theorieën over de islam in het bijzonder en godsdienst in zijn algemeenheid besparen. Ach, het zijn ook kleine dingen die mij verwonderen. Zo is het bijvoorbeeld verbazingwekkend dat de mid-achters van mijn team ondanks mijn duidelijke adviezen zo slecht verdedigen. En dat veel spelers hun opslag vaak in het net slaan, terwijl ze best weten dat de bal over het net heen moet. Coachen is eigenlijk een soort ‘mens erger je niet’. Er is niets aan, tenzij je wint.

Zondag trouwens nog iets wonderlijks meegemaakt in Apeldoorn. Daar zag ik Wouter Klapwijk een balletje inslaan voor een Europa Cupwedstrijd van zijn nieuwe ploeg Piet Zoomers/D. Opvallend, want Wouter speelde vorig seizoen uit principiële overwegingen niet op zondag, ook niet tijdens de play-outs. Ik oordeel niet, want Wouter is een bijzonder aardige jongen die zonder twijfel zal hebben geworsteld met dit voor hem zo lastige vraagstuk. Maar een lichte vorm van verwondering maakte zich wel van mij meester.

Laatst werd ik trouwens ook nog getroffen door een zeer zware vorm van verwondering. De stichting Pro-Volley heeft een schuld van ongeveer 600.000 euro en gaat failliet. Die club  krijgt  jaarlijks een half miljoen van de NeVoBo (afkomstig van de leden) om het topvolleybal te regelen, maar leed aan chronische spilzucht. Deze sportorganisatie (de opvolger van het ook al failliete TVN) is ten onder gegaan aan mismanagement en intriges. Ja, het verpatsen van ‘ons’ talentteam aan Capelle was bepaald niet de enige blunder van de directie. Het geld ging met bakken de deur uit, er kwam nauwelijks iets binnen en de Raad van Commissarissen sliep zacht. Wat een schande voor de volleybalsport, wat een ramp voor de schuldeisers.

Ergernis is dus niet het juiste woord, ik verbaas me gewoon regelmatig en probeer vooral veel te relativeren. Lekker belangrijk, al dit gedoe. Ik ga vanavond een balletje spelen in het Oosterbos en daarna maar eens flink aan het bokbier.    

Willem Held

Doen we wel goed ons best bij SSS? Doen de mannenteams, de vrouwenteams en de jeugdteams van SSS echt hun best om zo goed mogelijk te volleyballen?

Dat vroeg ik me laatst dus af toen ik terugkwam uit Tel Aviv waar ik beroepshalve een paar dagen mocht verblijven. Ik moest een verhaal schrijven voor een voetbalblad en ondertussen was ik ook in de gelegenheid wat volleybalcontacten te onderhouden. Ik raakte verzeild bij het ambitieuze jeugdteam van de club Ramat Hasharon waar mijn contactpersoon Asaf Raz de trainer is. Dit stel jongens (van 15 tot 17 jaar oud) had besloten dat ze zo goed mogelijk willen worden in de volleybalsport. En dus werd afgesproken dat ze hun best gingen doen.

Nee, beste SSS-ers, ze gingen dus niet twee keer in de week trainen en ook niet drie keer. Vijf dagen per week stappen deze jongens na schooltijd de trainingszaal in om zich ruim twee uur in het zweet te werken. En op zaterdag is er vaak een extra training met wat oudere spelers uit de club en uit de omgeving. Verder doen ze aan krachttraining, wordt er serieus stilgestaan bij hun eetgewoonten en kijken ze veel naar videobeelden van zichzelf om te ontdekken of er nog wat te verbeteren valt. Het programma kost een paar centen en daarom moet iedere deelnemer per jaar ongeveer 500 dollar betalen (‘Zie je wel’, zei mijn vraagbaak Toon Gerbrands toen ik hem dit vertelde. ‘We moeten meer de tenniskant op’).

Ik heb op verzoek twee keer een training gegeven aan die groep en opvallend was de leergierigheid en de inzet van deze jongens. Toegegeven, ze zijn nog niet zo geweldig goed, maar dat had veel te maken met het feit dat ze nog maar twee jaar aan volleybal deden. Ongetwijfeld zullen ze door hun intensieve programma veel progressie maken. ‘Moeten die jongens geen huiswerk maken,’ hoor ik u denken. ‘Of gewoon ontspannen.’ Dat heb ik dus ook wel even gevraagd. Wat bleek, de spelers van Ramat Hasharon zijn meesters in het indelen van hun tijd en behoren tot de beste studenten van hun school. En ze houden ook nog tijd over om op stap te gaan. ‘Kwestie van plannen en prioriteiten stellen,’ vertelt hun trainer.

Ik was nog geen dag terug in Nederland of ik hoorde dat de tweede training van jongens A-1 onder druk staat omdat enkele spelers geen tijd voor die twee oefensessies vrij kunnen maken. Nu wil ik op geen enkele manier mensen veroordelen die er niet voor kiezen om heel fanatiek te volleyballen. Iedereen heeft het volste recht om andere prioriteiten te stellen. Jongeren (en oudere jongeren) kunnen ook veel plezier beleven aan tv kijken, computerspelletjes, SMS-en, chatten, foto’s maken met een mobieltje,  muziek luisteren, films kijken, lezen, muziek maken, vogels kijken  of niets doen. Maar je moet dus niet denken dat je echt je best doet om zo goed mogelijk te volleyballen als je maar één keer per week anderhalf uur lang oefent. Want in dat geval doe je dus 166.5 uur per week iets anders.

Willem Held         

Logisch? 

Met mij grote mond heb ik laatst tijdens de ledenvergadering zeker niet alleen maar vrienden gemaakt. Mijn suggestie om maar eens te onderzoeken of het mogelijk is de SSS-ers die vaker dan één keer trainen wat meer contributie te laten betalen, viel niet bij iedereen in goede aarde. Het voorstel, dat overigens door de ledenvergadering werd overgenomen, zou meer vragen dan antwoorden hebben opgeroepen. Hierbij enige toelichting.

Als je bij de bakker één brood koopt, hoef je er ook maar eentje te betalen. Als je er twee bestelt, moet je er ook twee betalen. Logisch.

Als je bij de tennisclub drie tennislessen in de week neemt, moet je er drie betalen. Dat is ook logisch, ook al betaal je je in zo’n geval dus helemaal scheel.

Als je bij SSS twee keer mag trainen omdat je voor één of ander knap team bent geselecteerd, betaal je net zo veel als alle anderen die minder begaafd zijn in het volleybalspel en dus maar één keer mogen trainen. Is dat logisch? Volgens mij niet, zeker wanneer je bedenkt dat zaalhuur verreweg de grootste post is op de begroting van onze club. Let wel, ik pleit niet voor een verdubbeling van de contributie voor twee-keer-trainers, maar een flinke toelage lijkt me niet onredelijk. Dit is trouwens niet een plannetje voor de lol, maar meer een poging om de zware lasten (lees vooral zaalhuur) zo eerlijk mogelijk te verdelen. En de realiteit is nog steeds dat SSS ieder seizoen erg veel moeite heeft om rond te komen.

Aardig plan, maar moeilijk uitvoerbaar, hoor ik in de wandelgangen. Al die verschillende contributies, daar krijg je toch alleen maar gedonder over. Als dit het argument wordt van het bestuur om deze weg niet in te slaan, vind ik het best. Maar dan geen gezeur meer over te weinig geld. En zeker ook geen algemene contributieverhogingen meer waardoor de één-keer-trainers-zonder-betaalde-trainer de melkkoeien van SSS worden.

Het bestuur van een moderne grote ambitieuze club moet toch echt in staat zijn om met een gedifferentieerd contributiestelsel werken. Uit zeer betrouwbare bron heb ik vernomen dat ze bij TweeVV uit Ede en SDS allang met dit systeem werken. Het zal toch niet zo zijn dat die boeren uit Voorthuizen dat wel kunnen regelen en wij niet?

Willem Held           

Oh, was ik maar een neger. Dan kon ik heel goed dansen, heel hard rennen en vreselijk hoog springen. En dan had ik een heel groot ehh.. stel handen met witte palmen. Wuivende witte palmen hoog boven het net. Ik zou zwaaien naar de zielige aanvallers aan de overkant. Mijn oksels op de netband, mijn armen ver in het vijandelijke veld: Ik ga jou blokken jongen. Zeker weten.

Laatst zag ik de nationale volleybalploeg van Cuba in actie en dat deed me dromen als een ventje van 14 in plaats van 41. Ik zat dicht op het veld en met open mond zag ik die grote donkere kerels soepel door dat veld zweven. Tactisch en mentaal was het allemaal niet best, maar die jongens kunnen vliegen. En ik niet. 

Ik blijf hopen. De Italiaanse zon had mij deze zomer aardig bijgekleurd en tegen beter weten in dacht ik dat dit mijn souplesse en explosiviteit ten goede zou komen. Maar al tijdens het eerste beste potje sparren op de Koewei bleek het tegenovergestelde. Ik blesseerde mijn rug en loop sindsdien zo krom als een banaan. En iedereen zegt nu hetzelfde tegen me:   je wordt ouder jongen.  Wat een ontzettend voorspelbare vervelende kutopmerking. Trouwens ooit iemand tegengekomen die jonger wordt?

Goed, we hadden het over de souplesse van de zwarte medemens en het is jammer dat we ze van die soort niet hebben bij SSS. Wij zijn veel te wit, stram en traag. Het is bij ons – ondanks de smaakmakers van Molukse komaf -  soms zo saai en kleurloos. Ja, een paar jaar geleden hadden we er eentje, die later bij Dynamo ‘de witte neger’ werd genoemd. Robert Horstink kon en kan springen en slaan als een Cubaan. Maar hij is weggevlogen en tegenwoordig zien we hem alleen nog af en toe op tv.

Terug naar de zwarte negers. We hebben natuurlijk sinds kort wel de beste donkere volleyballer van Nederland aan onze club verbonden. Albert Cristina gaat onze jongens van heren 1 en 2 beter leren bewegen en dat wordt tijd ook. Maar ja, al bij de start van dit seizoen blijkt weer eens dat onze zwarte broeders volstrekt onbetrouwbaar zijn. Bij de eerste training geen spoor van international Albert Cristina. Een onbeduidend toernooitje in Griekenland vond hij belangrijker dan de seizoenstart bij zijn nieuwe club.

Willem Held