Laatste nieuws

Anno Muller ontvangt zilveren officialspeld
Scheidsrechters coördinator
Anno Muller heeft donderdagavond zijn laatste wedstrijd in Barneveld van zijn scheidsrechtersloopbaan gefloten. De 77-jarige official heeft besloten ...
Lees meer
Bestel GelderSSSe Verleidingen (tot 8 april)
Activiteiten commissie
Voor onze jaarlijkse clubactie verkopen we weer Gelderse Verleidingen gemaakt door clubsponsor Echte Bakker van der Veer. Je kunt dit jaar 5 Gelderse ...
Lees meer
Agenda: 30 maart - LetterFeeSSSt
Activiteiten commissie
Zaterdag 30 maart hebben we weer een SSS feest op de planning staan! Trek je leukste, origineelste outfit aan, als je outfit maar begint met de ...
Lees meer
Word lid van de Club van 100 in 2024
Sponsornieuws
Wil jij in 2024 lid worden van de Club van 100 en draag bij aan het sponsordoel: de uitstraling van SSS in de sporthal een boost geven. Meld je aan ...
Lees meer
SSS met drie teams in halve finales NOJK
Jeugdbestuur
Bielderman Koetsier/SSS Jongens A, Jongens B en Jongens C komen zaterdag 17 februari in actie bij de halve finaleronde van de Nationale Open Jeugd ...
Lees meer
Agenda 16 maart: interviSSSie trainers
Nieuws
Kom op zaterdag 16 maart naar De Meerwaarde voor een intervisie tussen trainers van SSS. Robert Pleizier en Marcel Bakker leiden deze praktijksessie ...
Lees meer

Mens erger je niet (16-11-2004)

Erger je niet, verwonder je slechts. Dat advies van een oude leermeester neem ik tegenwoordig voortdurend ter harte. Tjonge jonge wat ben ik me de laatste tijd veel aan het verwonderen.

 

Zo verwonderde ik me gisteravond mateloos omdat mijn landgenoten de volksmenner Pim Fortuyn tot grootste Nederlander aller tijden hadden gekozen. Ik verwonder me ook zeer over al het gedoe van de laatste tijd over moslims en extremisme. Maar op deze luchtige SSSportsite zal ik jullie mijn theorieën over de islam in het bijzonder en godsdienst in zijn algemeenheid besparen. Ach, het zijn ook kleine dingen die mij verwonderen. Zo is het bijvoorbeeld verbazingwekkend dat de mid-achters van mijn team ondanks mijn duidelijke adviezen zo slecht verdedigen. En dat veel spelers hun opslag vaak in het net slaan, terwijl ze best weten dat de bal over het net heen moet. Coachen is eigenlijk een soort ‘mens erger je niet’. Er is niets aan, tenzij je wint.

 

Zondag trouwens nog iets wonderlijks meegemaakt in Apeldoorn. Daar zag ik Wouter Klapwijk een balletje inslaan voor een Europa Cupwedstrijd van zijn nieuwe ploeg Piet Zoomers/D. Opvallend, want Wouter speelde vorig seizoen uit principiële overwegingen niet op zondag, ook niet tijdens de play-outs. Ik oordeel niet, want Wouter is een bijzonder aardige jongen die zonder twijfel zal hebben geworsteld met dit voor hem zo lastige vraagstuk. Maar een lichte vorm van verwondering maakte zich wel van mij meester.

 

Laatst werd ik trouwens ook nog getroffen door een zeer zware vorm van verwondering. De stichting Pro-Volley heeft een schuld van ongeveer 600.000 euro en gaat failliet. Die club  krijgt  jaarlijks een half miljoen van de NeVoBo (afkomstig van de leden) om het topvolleybal te regelen, maar leed aan chronische spilzucht. Deze sportorganisatie (de opvolger van het ook al failliete TVN) is ten onder gegaan aan mismanagement en intriges. Ja, het verpatsen van ‘ons’ talentteam aan Capelle was bepaald niet de enige blunder van de directie. Het geld ging met bakken de deur uit, er kwam nauwelijks iets binnen en de Raad van Commissarissen sliep zacht. Wat een schande voor de volleybalsport, wat een ramp voor de schuldeisers.

 

Ergernis is dus niet het juiste woord, ik verbaas me gewoon regelmatig en probeer vooral veel te relativeren. Lekker belangrijk, al dit gedoe. Ik ga vanavond een balletje spelen in het Oosterbos en daarna maar eens flink aan het bokbier.    

 

Willem Held

Je best doen (15-10-2004)

Doen we wel goed ons best bij SSS? Doen de mannenteams, de vrouwenteams en de jeugdteams van SSS echt hun best om zo goed mogelijk te volleyballen?

 

Dat vroeg ik me laatst dus af toen ik terugkwam uit Tel Aviv waar ik beroepshalve een paar dagen mocht verblijven. Ik moest een verhaal schrijven voor een voetbalblad en ondertussen was ik ook in de gelegenheid wat volleybalcontacten te onderhouden. Ik raakte verzeild bij het ambitieuze jeugdteam van de club Ramat Hasharon waar mijn contactpersoon Asaf Raz de trainer is. Dit stel jongens (van 15 tot 17 jaar oud) had besloten dat ze zo goed mogelijk willen worden in de volleybalsport. En dus werd afgesproken dat ze hun best gingen doen.

 

Nee, beste SSS-ers, ze gingen dus niet twee keer in de week trainen en ook niet drie keer. Vijf dagen per week stappen deze jongens na schooltijd de trainingszaal in om zich ruim twee uur in het zweet te werken. En op zaterdag is er vaak een extra training met wat oudere spelers uit de club en uit de omgeving. Verder doen ze aan krachttraining, wordt er serieus stilgestaan bij hun eetgewoonten en kijken ze veel naar videobeelden van zichzelf om te ontdekken of er nog wat te verbeteren valt. Het programma kost een paar centen en daarom moet iedere deelnemer per jaar ongeveer 500 dollar betalen (‘Zie je wel’, zei mijn vraagbaak Toon Gerbrands toen ik hem dit vertelde. ‘We moeten meer de tenniskant op’).

 

Ik heb op verzoek twee keer een training gegeven aan die groep en opvallend was de leergierigheid en de inzet van deze jongens. Toegegeven, ze zijn nog niet zo geweldig goed, maar dat had veel te maken met het feit dat ze nog maar twee jaar aan volleybal deden. Ongetwijfeld zullen ze door hun intensieve programma veel progressie maken. ‘Moeten die jongens geen huiswerk maken,’ hoor ik u denken. ‘Of gewoon ontspannen.’ Dat heb ik dus ook wel even gevraagd. Wat bleek, de spelers van Ramat Hasharon zijn meesters in het indelen van hun tijd en behoren tot de beste studenten van hun school. En ze houden ook nog tijd over om op stap te gaan. ‘Kwestie van plannen en prioriteiten stellen,’ vertelt hun trainer.

 

Ik was nog geen dag terug in Nederland of ik hoorde dat de tweede training van jongens A-1 onder druk staat omdat enkele spelers geen tijd voor die twee oefensessies vrij kunnen maken. Nu wil ik op geen enkele manier mensen veroordelen die er niet voor kiezen om heel fanatiek te volleyballen. Iedereen heeft het volste recht om andere prioriteiten te stellen. Jongeren (en oudere jongeren) kunnen ook veel plezier beleven aan tv kijken, computerspelletjes, SMS-en, chatten, foto’s maken met een mobieltje,  muziek luisteren, films kijken, lezen, muziek maken, vogels kijken  of niets doen. Maar je moet dus niet denken dat je echt je best doet om zo goed mogelijk te volleyballen als je maar één keer per week anderhalf uur lang oefent. Want in dat geval doe je dus 166.5 uur per week iets anders.

 

Willem Held         

 

Logisch? (12-09-2004)

Logisch? 

Met mij grote mond heb ik laatst tijdens de ledenvergadering zeker niet alleen maar vrienden gemaakt. Mijn suggestie om maar eens te onderzoeken of het mogelijk is de SSS-ers die vaker dan één keer trainen wat meer contributie te laten betalen, viel niet bij iedereen in goede aarde. Het voorstel, dat overigens door de ledenvergadering werd overgenomen, zou meer vragen dan antwoorden hebben opgeroepen. Hierbij enige toelichting.

 

Als je bij de bakker één brood koopt, hoef je er ook maar eentje te betalen. Als je er twee bestelt, moet je er ook twee betalen. Logisch.

 

Als je bij de tennisclub drie tennislessen in de week neemt, moet je er drie betalen. Dat is ook logisch, ook al betaal je je in zo’n geval dus helemaal scheel.

 

Als je bij SSS twee keer mag trainen omdat je voor één of ander knap team bent geselecteerd, betaal je net zo veel als alle anderen die minder begaafd zijn in het volleybalspel en dus maar één keer mogen trainen. Is dat logisch? Volgens mij niet, zeker wanneer je bedenkt dat zaalhuur verreweg de grootste post is op de begroting van onze club. Let wel, ik pleit niet voor een verdubbeling van de contributie voor twee-keer-trainers, maar een flinke toelage lijkt me niet onredelijk. Dit is trouwens niet een plannetje voor de lol, maar meer een poging om de zware lasten (lees vooral zaalhuur) zo eerlijk mogelijk te verdelen. En de realiteit is nog steeds dat SSS ieder seizoen erg veel moeite heeft om rond te komen.

 

Aardig plan, maar moeilijk uitvoerbaar, hoor ik in de wandelgangen. Al die verschillende contributies, daar krijg je toch alleen maar gedonder over. Als dit het argument wordt van het bestuur om deze weg niet in te slaan, vind ik het best. Maar dan geen gezeur meer over te weinig geld. En zeker ook geen algemene contributieverhogingen meer waardoor de één-keer-trainers-zonder-betaalde-trainer de melkkoeien van SSS worden.

 

Het bestuur van een moderne grote ambitieuze club moet toch echt in staat zijn om met een gedifferentieerd contributiestelsel werken. Uit zeer betrouwbare bron heb ik vernomen dat ze bij TweeVV uit Ede en SDS allang met dit systeem werken. Het zal toch niet zo zijn dat die boeren uit Voorthuizen dat wel kunnen regelen en wij niet?

 

Willem Held           

 

 

Negers (18-08-2004)

Oh, was ik maar een neger. Dan kon ik heel goed dansen, heel hard rennen en vreselijk hoog springen. En dan had ik een heel groot ehh.. stel handen met witte palmen. Wuivende witte palmen hoog boven het net. Ik zou zwaaien naar de zielige aanvallers aan de overkant. Mijn oksels op de netband, mijn armen ver in het vijandelijke veld: Ik ga jou blokken jongen. Zeker weten.

 

Laatst zag ik de nationale volleybalploeg van Cuba in actie en dat deed me dromen als een ventje van 14 in plaats van 41. Ik zat dicht op het veld en met open mond zag ik die grote donkere kerels soepel door dat veld zweven. Tactisch en mentaal was het allemaal niet best, maar die jongens kunnen vliegen. En ik niet. 

 

Ik blijf hopen. De Italiaanse zon had mij deze zomer aardig bijgekleurd en tegen beter weten in dacht ik dat dit mijn souplesse en explosiviteit ten goede zou komen. Maar al tijdens het eerste beste potje sparren op de Koewei bleek het tegenovergestelde. Ik blesseerde mijn rug en loop sindsdien zo krom als een banaan. En iedereen zegt nu hetzelfde tegen me:   je wordt ouder jongen.  Wat een ontzettend voorspelbare vervelende kutopmerking. Trouwens ooit iemand tegengekomen die jonger wordt?

 

Goed, we hadden het over de souplesse van de zwarte medemens en het is jammer dat we ze van die soort niet hebben bij SSS. Wij zijn veel te wit, stram en traag. Het is bij ons – ondanks de smaakmakers van Molukse komaf -  soms zo saai en kleurloos. Ja, een paar jaar geleden hadden we er eentje, die later bij Dynamo ‘de witte neger’ werd genoemd. Robert Horstink kon en kan springen en slaan als een Cubaan. Maar hij is weggevlogen en tegenwoordig zien we hem alleen nog af en toe op tv.

 

Terug naar de zwarte negers. We hebben natuurlijk sinds kort wel de beste donkere volleyballer van Nederland aan onze club verbonden. Albert Cristina gaat onze jongens van heren 1 en 2 beter leren bewegen en dat wordt tijd ook. Maar ja, al bij de start van dit seizoen blijkt weer eens dat onze zwarte broeders volstrekt onbetrouwbaar zijn. Bij de eerste training geen spoor van international Albert Cristina. Een onbeduidend toernooitje in Griekenland vond hij belangrijker dan de seizoenstart bij zijn nieuwe club.

 

Willem Held

Kootwijkerbroek (24-06-2004)

Ook al stinkt het er naar koeienstront, ook al stemt meer van de helft van de bevolking op de fundamentalisten van de SGP en ook al gooien ze brave ambtenaren in de sloot: uit Kootwijkerbroek kan ook best iets goeds voortkomen. En dan heb ik het niet alleen over Maartje Hoonhorst of Gerrit van Beusekom.

Soms wordt me gevraagd hoe het komt dat de eerste mannenteams van SSS zo hoog spelen en dan zwam ik maar wat raak over een bijzondere samenloop van omstandigheden. Maar daarbij noem ik ook altijd de inbreng van twee kleine boertjes die ergens halverwege de jaren tachtig als mislukte korfballers de vereniging binnen kwamen rollen. Dat kwam zo: de roemruchte heren-1-speler Jaap Landman verrichtte in die tijd wat ontwikkelingswerk in het dorpshuis van Kootwijkerbroek en liet jonge voetballers en korfballers volleyballen. Dat missiewerk leverde SSS twee nieuwe leden op die ruim vijftien jaar lang van onschatbare waarde zouden zijn. Ze speelden in de eredivisie, de eerste divisie, de tweede divisie, de derde divisie en bij vlagen ook in promotieklasse als ze even aan een rustig jaartje toe waren. Altijd eigenwijs, altijd fanatiek, altijd voor de winst en altijd even een biertje drinken. Maar bovenal zorgden ze altijd voor het broodnodige niveau en ik hoef de volleybalkenner niet uit te leggen wat het belang is van een goeie spelverdeler.

De SSS-avonturen van Carl Koetsier en Gert-Jan Kieft zijn niet te vangen in dit stukje. Twee voorvalletjes wil ik nog wel even noemen. Kleine Koetsier behoorde in het seizoen 86-87 voor de eerste maal tot de selectie van heren 1 maar die malle chaoot was in de eerste trainingsweek in geen velden of wegen te bekennen. Vakantie was uitgelopen, vergeten te bellen. Toen hij eindelijk kwam opdagen nam trainer Eykelenboom hem mee naar het Schaffelaarse Bos en onder het oog van de meester moest hij voor straf een uur lang rondjes lopen. Hij liep zich kapot want wist dat hij fout was geweest. En een goed half jaar later werden we met Carl in de basis kampioen van de eerste divisie. Gert-Jan is minder een man van uitersten. Hij is ietsjes rustiger en vooral een stabiele spelverdeler. Een paar jaar geleden nam zijn onmisbaarheid unieke vormen aan toen hij weer eens wilde stoppen als speler van een tweede divisieteam. De volgende deal rolde uit de bus: hij hoefde alleen bij de thuiswedstrijden van de partij te zijn en slechts één keer te trainen. Wie dat voor elkaar krijgt, moet wel iets bijzonders hebben.

Om misverstanden te voorkomen: Carl en Gert-Jan hebben SSS niet verlaten en zijn ook niet overleden. De reden van dit stukje zit ‘m in het feit dat ze definitief (nou ja, je weet nooit) afscheid hebben genomen van het divisieniveau. Dat werd tijd ook, zou je kunnen denken want Carl en Gert-Jan speelden in het afgelopen seizoen niet veel. Maar je zou ook kunnen denken dat heren 1 en heren 3 veel vaker hadden gewonnen als die twee ouwe spelverdelers veel meer hadden gespeeld. Ik ken in ieder geval twee mensen die het met de laatste stelling eens zijn.

In het nieuwe heren 1 en 2 lopen nu vier jonge spelverdelers rond. Het zijn Mark (23), Diederik (20), Bart (16) en Pim (16). Als slechts twee van hen zo waardevol voor SSS zijn als Carl en Gert-Jan mag deze club zich weer gelukkig prijzen.

Willem Held

Het beste lijstje (25-05-2004)

In de tijdschriftenwereld is het produceren van lijstjes met de beste, de slechtste, de mooiste, de rijkste enz. nogal in de mode. Dat verkoopt, zo wordt er beweerd over die vaak zo idiote verkiezingen. Nu het volleybalseizoen ten einde is, lijkt het me ook volstrekt onzinnig om in de SSS-wereld wat predikaten uit te delen. Dus daar gaat ie dan.

 

Beste kampioen:  Dames 3

(door een scheidsrechterlijke dwaling werd het geen officiële titel, maar dat doet er niet toe)

 

Beste initiatief: deze nieuwe website

(hulde voor de webmaster; maar de input vanuit de teams kan volgend seizoen veel beter)

 

Mooiste dat SSS kon overkomen: Sam Sam

(wie dat niet snapt moet maar op zoek naar een andere club)

 

Meest dramatische afscheid: Hester, Monique en Rianne

(welk een leegte laat dit trouwe drietal SSS-sters achter in Dames 1?)

 

Leukste team: Heren 8

(Samen trainen, samen drinken, samen juichen, samen kampioen geworden)

 

Lafste team: Heren 8

(werd kampioen, maar wil niet promoveren)

 

Meest sociale team: Heren 8

(geeft een stel herintredende vaders de kans op acceptabel niveau in te stappen)

 

Beste onbezoldigde trainer: Toon Gerbrands

(bracht met Gerbraniaanse benadering nieuw elan in de hogere mannenteams)

 

Mooiste moment: opening nieuwe sporthal

(Nog één trainingsavond er bij in deze hal en we hebben het perfect voor elkaar)

 

Oudste speler op divisieniveau: Klaas Kunst

(54 lentes en nog lang niet versleten)

 

Jongste speler op divisieniveau: Bart van Garderen

(15 lentes bij aanvang van het seizoen)

 

Meest boeiende concurrentiestrijd: spelverdelers in heren 4

(tussen Klaas Kunst dus en zijn fictieve kleinzoon Bart)

 

Beste bekerwinnaar: Heren 4

(detail: er was geen helemaal geen andere bekerwinnaar) 

 

Grootste bofkont:Hans de Bruijn

(lust graag een borrel en heeft nu een hele slijterij tot zijn beschikking)

 

Zwaarst belaste schouders: die van Greet de Kruyf.

(bestuurslid, lid dames TC en chef zaalindeling: we gaan een lintje voor haar aanvragen)

 

Dapperste wanhoopspoging: Heren 1

(probeerde in de eredivisie te blijven, werd gewogen en te licht bevonden)

 

Grootste klootzak: Pieter Vink

(weigerde een verhaaltje te storten in het clubblad en doorbrak daarmee een historische keten)

 

Mooiste SSS-er:  Eppo Luppers

(hij is er niet meer, maar Eppo was natuurlijk een prachtige man)

 

Lelijkste SSS-er: Guus Veldhuizen

(onze voorzitter gaat zich nu afvragen of ik dit echt meen)

 

Beste vrijwilliger: de stemmen staken

(hier kom ik niet meer uit, er zijn veel besten, maar er kan er maar één…..)

 

Slechtste column: deze

(volstrekt onvolledig en overbodig, ik hou er mee op)  

 

Willem Held

Voor de verliezers (25-04-2004)

Iedereen loopt weer overdreven enthousiast te doen, zelf heb ik een bijzonder vervelend gevoel overgehouden aan dat Feest der Kampioenen. Niet dat het ongezellig was (integendeel), maar die twee bellen whisky tijdens de after-party bij kampioen  Jan-Dirk Lagerwey deden me de das om. Een dikke kater had mij the-day-after in zijn greep.  

 

Niet zo veel zuipen, zult u zeggen en daar zit wel wat in. Maar ja, tijdens het Feest der Kampioenen greep ik naar de fles om mijn verdriet te verdrinken. Daar zat ik dan, als verliezer tussen allemaal winnaars. Iedereen was ongeveer kampioen geworden, ik was gedegradeerd. Begrijp me goed, ik ben blij voor alle kampioenen en trots dat ik bij zo’n succesvolle club mag horen. Maar toch, heel even was ik erg eenzaam tijdens het feestgedruis in Sam Sam.

 

Gelukkig was die eenzaamheid echt van korte duur. Ik tuurde over de rand van mijn bierglas, zag een paar van mijn teamgenoten met wie ik eigenlijk een bijzonder leuk tripje naar Assen had gemaakt (2-3). Ik zag Carl en Hugo, keihard gedegradeerd uit de eredivisie. En wie zit daar nu op de grond voor zich uit te staren, het is Jacolien van dames 3. Later op die avond zou ik het horrorverhaal horen over de mislukte kampioenswedstrijd van mijn favoriete damesploeg. Gelukkig, ik ben niet alleen! Wat een geruststelling! Kom, we laten nog een kannetje Warsteiner aanrukken!              

 

Na heel wat avonturen in de sport weet ik het inmiddels zeker: Verliezers hoeven zich niet te schamen, ze verkeren zelfs in uitstekend gezelschap. Onlangs zag ik de legendarische laatste wedstrijd van gouden medaillewinnaar Olof van der Meulen. Tijdens het beslissende duel van de halve finale verknalde zijn  ploeg  Omniworld in de eerste set zes setpoints en in de vijfde set drie matchpoints. Nog nooit had ik tien volleyballers en een coach na een nederlaag zo kapot zien zitten. Eigenlijk kan ik eindeloos doorgaan. Waar wordt gewonnen, wordt ook verloren. En niet door de minsten. Voetbalvedette Rijkaard degradeert met Sparta en groten der aarde als Van Basten, Baggio en Kluivert missen strafschoppen als het er echt om gaat. En verder hebben dames 6 en heren 7 ook geen geweldig seizoen achter de rug.

 

Gedeelde smart is halve smart. En een beetje erover schrijven schijnt ook te helpen.

 

Willem Held

Contact

Algemene zaken:
Mirella Boshuis
E-mail: algemeen@sss-barneveld.nl

Jeugd TC:

A, B en C (vanaf 12 jaar)
Bram Wildekamp 
E-mail: jeugdtc@sss-barneveld.nl

CMV (6 t/m 12 jaar)
Simone van Essen-Nab
E-mail: cmv@sss-barneveld.nl

Dames TC:
Arjan Roelofs
E-mail: damestc@sss-barneveld.nl

Heren TC:
Adriaan Kuiper
E-mail: herentc@sss-barneveld.nl

Secretariaat Volleybalvereniging SSS:
Yvonne Sennema
Schoutenstraat 72G
3771 CK Barneveld
Telefoon: 06-22667983
Email : secretariaat@sss-barneveld.nl

Inloggen (mobiel)