De verkiezing van het beste team van SSS was niet moeilijk, zo merkte ik bij mijn verre van diepgaand onderzoek. Een team met ongekende uitstraling gaat met de eer aan de haal. Een team ook waaraan alle andere teams van deze club een voorbeeld kunnen nemen. Een team met een toptrainer; tenminste zo ziet íe er uit.

Dames Trim dus.

Dames Trim trimt iedere dinsdagavond van 21.30 uur tot 23.00 uur in de Oosterboshal. Tijdens de trainingen is iedereen altijd uniform gekleed (echt waar).  Deze gewoonte hebben alle zwaar gesponsorde topsportteams, maar ons Dames Trim dus ook. Volgens mij mag je daar gewoon niet mee doen wanneer je het verkeerde shirt bij je hebt.

Zomaar een dinsdagavond, een paar weken geleden. Het is erg rustig om half tien in de Oosterboshal. Heren Trim trimt niet omdat er maar drie trimmers zijn komen opdagen. Heren 4 komt ook niet opdagen vanwege een druk programma die week. Tweederde van onze superhal staat leeg terwijl rond die tijd twee trouwe SSS-teams in de Lijsterhof trainen die dat liever in de eigen hal zouden doen.  Maar het voltallige Dames Trim trekt zich van al dat slappe gedoe niets aan en knalt er vrolijk op los.

En natuurlijk doet dit gezelschap na iedere training wat eigenlijk ieder team zou moeten doen. Voor zover ik het kan inschatten neemt Dames Trim tegen kwart over elf voltallig plaats rondom een paar tafels en kletst er lustig op los. Minstens twee keer komt dan het moment waarop de barkeeper van dienst met angst en beven heeft gewacht. De Dames Trim gaat bestellen. Eén bier, één rode wijn, drie thee, één gewoon glaasje water, twee flesjes water, één cassis, twee fanta, één gewone cola, twee cola-light, één ijsthee met citroen en één seven-up met een rietje. En de keuken zal wel weer niet open zijn dus doe er maar tien zakjes chips bij.

Het komt inderdaad door Dames Trim dat de animo om dinsdagavond bardienst te draaien wat afneemt. Maar dat is – voor zover ik het kan overzien – het enige minpuntje van het beste SSS-team.

Willem Held

 Wanneer volleybal je nu op hoog niveau?

Dat weet ik dus ook niet precies.

Maar laatst voerden twee mannetjes daarover een gesprekje in mijn hoofd.

Hé jij daar! Hoe zit dat nu eigenlijk met die nieuwe indeling van de competities volgend seizoen? B-League, A-League, versterkte promotie….. Ik snap er niets van.

O, dat is heel simpel. Volgend seizoen wordt de eredivisie gesplitst in een A en een B-League. En omdat ze dan wat teams tekort komen in de B-league, mogen de beste vijf teams van de twee eerste divisies volgend seizoen ook meedoen in die nieuwe afdeling.

Ok, snap ik. Dus het hoogste niveau van Nederland heet volgend jaar A-league. En die B-league is -zeg maar- de nieuwe eerste divisie, maar daar is er dan maar één van?

Ja, ja, zo kun je het zien.

Dus de eerste divisie is volgend seizoen niet het tweede, maar het derde niveau van Nederland?

Eh…. Ja, inderdaad?

Dus als je niet uit de eerste divisie promoveert naar de B-league, degradeer je eigenlijk naar een derderangs competitie?

Dat is wat denigrerend uitgedrukt, maar je moet uit die nieuwe eerste divisie inderdaad wel twee keer promoveren om het hoogste niveau van Nederland te halen.

Ik begin het te begrijpen. Dus de tweede divisie is volgend seizoen het vierde niveau van Nederland, zeg maar de oude derde divisie?

Dat kunt u zo wel zeggen, maar dat vinden de volleyballers die volgend jaar in de tweede divisie spelen helemaal niet leuk om te horen. Als je het zo bekijkt, klinkt tweede divisie helemaal niet zo hoog meer.

Snap ik.. En dat soort types wil natuurlijk ook niet horen dat de derde divisie volgend jaar niets meer is dan een veredelde promotieklasse.

Ach, laat iedereen nu in de waan dat ze hoog spelen.

Ja, laten we dat maar doen. Je moet de mensen niet wijzer maken dan ze zijn. Maar nou nog eens wat. Bij dat SSS van je - of Holland Parket/SSS zo je wilt – spelen toch de eerste vier mannenteams in de eerste divisie, de tweede divisie, de derde divisie en de promotieklasse.  Als ze volgend jaar datzelfde niveau blijven spelen, is dat dus pure achteruitgang. 

Maak je geen zorgen. De eerste vier herenteams van SSS staan er allemaal uitstekend voor. Als het een beetje meezit, zullen ze niet ‘degraderen’ naar een lager niveau.

Willem Held

,,Wij zijn er bijzonder trots op dat we op het sportgala zijn uitgeroepen tot sportverenging van het jaar.’’

Deze tekst ken ik uit mijn hoofd want steeds als ik de Oosterboshal binnenstap, valt mijn oog op dat spandoek van onze goede buur: de Mixed Hockey Club Barneveld. De gemeente benoemt bij toerbeurt een ‘club van het jaar’ en de MHCB schreeuwt de blijde boodschap met koeienletters de wereld in.  Is dat lelijk of juist slim?

Omdat ik me arbeidshalve tegenwoordig regelmatig in hockeykringen begeef, leer ik deze sport steeds beter kennen.  

Duidelijk is dat ze in deze wereld het woord bescheidenheid niet hebben uitgevonden. Hier en daar lopen nog een paar onvervalste kakkers te brallen en is uiterlijk vertoon meer hoofd- dan bijzaak.  Maar over het algemeen zijn het gewoonweg leuke verstandige lui, die hockeyers. Ze zijn actief in toegankelijke, gastvrije en gezellige clubs. En laat ons bij SSS nu niet denken dat wij goed kunnen zuipen, want daar zijn ze binnen de hockeysport echt veel beter in.

Het gaat razend goed met het hockey in Nederland. De clubs groeien en bloeien en dat kun je niet over alle volleybalverenigingen beweren. Als het gaat om organisatie, jeugdbeleid, sponsoring en professionalisering lopen veel hockeyclubs voorop. Dit terwijl binnen veel volleybalverenigingen nog steeds wordt gedacht dat alles goed komt als je maar vaak genoeg roept dat je meer vrijwilligers nodig hebt.

Laat dat spandoek van onze buren maar als een soort waarschuwing dienen. Als wij de zaken bij SSS niet goed voor elkaar hebben,  gaat die fijne buurman ons overvleugelen. Het valt nu eenmaal niet te ontkennen dat het veilige en beschaafde hockey steeds meer als een goed alternatief voor het verloederende voetbal wordt gezien. Ook door mensen die verre van rijk zijn.  Raar eigenlijk, want we weten toch allemaal dat volleyballen veel leuker is dan dat moeilijke gepiel met een keiharde bal en een kromme stok op een ijskoud kunstgrasveld.

Hockey is een sport van niks, maar die hockeyers weten hun sport wel goed te verkopen. Dat probeert de MHCB bijvoorbeeld door een spandoek op te hangen na een flutverkiezing. Bij ons zou niemand in zo’n geval de moeite nemen om zo’n lap te maken en in het hek te klimmen.  Terecht natuurlijk, want er zijn wel betere manieren te bedenken om keigoed bezig te zijn binnen SSS. Al was het alleen maar om die straatlengte voorsprong op die hockeyclub niet kleiner te laten worden.    

Willem Held

Ik ben aan het vervreemden van mijn club. Ben gewoonweg te veel op reis en te weinig in de Oosterboshal om op deze site iets zinnigs te kunnen melden over SSS. Nog maar drie dinsdagavonden heb ik dit seizoen in Sam-Sam mogen doorbrengen. Maar waar ik ook was in de afgelopen maanden, iedere dinsdag dacht ik even aan de gezelligste sportkantine van de wereld.

Uitslagen lees ik via internet, maar dat zegt niet veel over hoe het echt gaat binnen SSS. Dat is scorebordjournalistiek en daar doe ik natuurlijk niet aan. Ik wil weten hoe het werkelijk zit in de boezem van mijn club. En ik heb op dit moment werkelijk geen idee.

Momenteel mag ik het WK voor vrouwen volgen in Japan. Een interessant land, zeker ook wat betreft de sportbeleving. Ik heb hier en daar wat gehoord over de gewoontes binnen het volleybal en daar wil ik mijn clubgenoten in Barneveld nu even over informeren.

1. Ruim voor aanvang van de training moeten de jongsten van het team zich melden in de sportzaal om het net op te hangen, de vloer aan te vegen en de ballen op de juiste spanning te brengen.
2. Orde en discipline zijn de basis van alles. Nooit komt iemand te laat. Dat is een doodzonde.
3. Als de training begint, staat iedereen op een keurig rijtje en wordt via en buiging de trainer begroet. Idem aan het einde van de training, wanneer de trainer eerbiedig wordt bedankt voor zijn wijze lessen.
4. Een beetje team traint iedere dag vijf uur. En dus niet één maal per week anderhalf uur.
5. Lijfstraffen zijn niet meer zo in, maar toch slaat de trainer af en toe iemand een bal om zijn oren wanneer een leerling zich wel erg hardleers gedraagt.

Ik wil er niet voor pleiten al deze manier van doen onmiddellijk bij SSS in te voeren. Maar volgens mijn kunnen we toch wel iets van die Jappen leren.

Willem Held

Laat ik dit seizoen eens positief beginnen.

Wat ben ik toch blij dat binnen mijn club is besloten dat Holland Parket/SSS ook komend jaar niet in de eredivisie gaat spelen. 

Niet omdat die eredivisie een gedrocht is met veel te grote verschillen in budgetten en dus in niveau. En ook niet omdat de eredivisie wegens het zeer laat terugtrekken van dat armetierige Vrevok nu maar met negen teams speelt en dus veel te weinig wedstrijden biedt.  Zelfs niet omdat de landskampioen nu al bekend is door het meespelen van het nationaal team, vermomd als Nesselande.

Nee, met al die ellende is nog wel te leven. Het ergste van de eredivisie zijn die vreselijke technische time-outs die het ooit zo fraaie volleybalspel veranderen in een lange pauze met af en toe een vleugje sport.  

Laatst speelden Jong Oranje en Jong België een oefenwedstrijd in de Veluwehal en heb ik me weer eens flink zitten ergeren. Dat lag niet aan die talenten van de lage landen, maar het was de lawine van time-outs – aangevraagd door praatgrage coaches – die de hele voorstelling verknalde. Ongeveer zes time-outs in een kwartiertje volleybal: onverteerbaar! 

.Ik val in herhaling. Ruim anderhalf jaar geleden schreef ik op deze site onder de titel ‘Schijt aan Acosta’ ook al een tirade over technische time-outs.  Pauzes bij 8 en 16 punten zijn prima, maar pak de coaches dan één gewone time-out af! Iedereen die ik spreek is het met me eens, maar toch verandert er niets. Daarom moet ik eens in de zoveel tijd mijn ergernis kwijt. Temeer ook omdat serieus wordt overwogen die zes time-outs per set ook in de toekomstige B-league toe te staan. Als dat gebeurt, mag Holland Parket/SSS wat mij betreft ook die afdeling gaan boycotten.

Ach, waar maak ik me druk over. Ik ben een roepende in de woestijn. De bazen van het Nederlandse volleybal weten precies hoe ze  onze sport moeten verkopen. In het topvolleybal moeten de topspelers nu eenmaal om de drie minuten worden geïnstrueerd door een topcoach. Dit om te voorkomen dat er een beetje sfeer in de zaal ontstaat. Wie dat niet wil begrijpen, is niet goed wijs.

Willem Held